Ρομαντική αγάπη... Μια παράλογη κληρονομιά!

[κώστας]

Διαβάζω ότι
"Η αλήθεια είναι πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσει κάποιος αυτά που δεν γνωρίζει."
Χαίρω πολύ.
Το να κατανοήσει κάποιος
αυτά που γνωρίζει
τό 'χετε για ευκολότερο;

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="330331"]

Να υποθέσω ότι θεωρείς ''πλήρη απαξίωση των πάντων'' την απομυθοποίηση του ρομαντισμού? :roll:

Τόσο σημαντικό είναι το ρομαντικό στοιχείο? Μήπως είναι ανεδαφικό και αντιορθολογικό? ;-)


Το θέμα είναι να μην συγχέουμε τον ρομαντισμό με τον ιδεαλισμό και τη συναισθηματική ευαισθησία...

Αυτό είναι άλλη εικόνα! Είναι συναισθήματα που ενδεχόμενα τα μοιράζεσαι με ειλικρίνεια και πραγματώνονται...
Είναι μια συνδιαλλαγή ελεύθερη από τον ιπποτικό ρόλο και κυρίως πραγματική![/quote]

Τελικά, το έχω παρατηρήσει. Αγνοείς την λεπτομέρεια με αποτέλεσμα να απαντάς άλλα αντί άλλων.
Κι όμως, η λεπτομέρεια είναι που κάνει τη διαφορά.  ;-)


Κι επειδή δεν θέλω να διαβάσω άλλες ανούσιες αναλύσεις, η λεπτομέρεια ήτανε στα εισαγωγικά. Όλα τα υπόλοιπα που γράφεις δεν με αφορούν.

Αυτά. Εντ οφ ντισκάσιον για μένα.-

[pixie]

[quote user="black_velvet" post="336681"]
Κι όμως, η λεπτομέρεια είναι που κάνει τη διαφορά.  ;-)
...................................... Όλα τα υπόλοιπα που γράφεις δεν με αφορούν.[/quote]

Ναι, υποθέτω κι εγώ ότι δεν σε αφορούν! Πώς θα μπορούσε άλλωστε?  :roll:
Δεν έχω τόσο μεγάλες προσδοκίες.
 

ΥΓ. Κράτα γερά τη λεπτομέρεια!!!  Αυτή που κάνει τη διαφορά!   :razz: :lol:  :lol:  :lol:

[pixie]

Ο Ρομαντισμός ανδρώθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και προσπαθεί να αποτινάξει τα ορθολογικά δεσμά του Διαφωτισμού πάνω στην Ανθρωπότητα. Θεωρεί ως βασική συνιστώσα της ανθρώπινης ζωής τα συναισθήματα, τις αδυναμίες και την θρησκευτική και μυστικιστική τάση του ανθρώπου, ενώ η Ιστορία της Ανθρωπότητας τείνει προς ανώτερους και μυστικιστικούς σκοπούς κι όχι προς ορθολογικούς.


Ο Ρομαντισμός συλλαμβάνει την ανθρώπινη ύπαρξη ως έχουσα υπερβατικό, τραγικό ηρωικό και συμβολικό περιεχόμενο, απορρίπτοντας την ανάλυση και κατηγοριοποίηση της ζωής από τον διαφωτισμό. Ο ρομαντισμός έχει νοσταλγία για τον ιστορικό ήρωα τον οποίο αποθεώνει ως σύμβολο, αλλά αναζητά και το ξεχωριστό πνεύμα κάθε λαού, που κατά τον ρομαντισμό πάντα, θέτει την σφραγίδα του στην Ιστορία, στην καθημερινή ζωή και στα γεγονότα της.

Με τον ρομαντισμό αποθεώθηκαν η φύση, το ένστικτο, ο ατομικός ή συλλογικός ηρωισμός, ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια σε κάθε προσπάθεια καταπίεσης. Υπό την επίδραση των ιδεών του κινήματος αυτού δημιουργήθηκε μια νοσταλγία για το παρελθόν και ήρθαν στο φως άγνωστοι ή παλαιοί θησαυροί της ιστορίας της ανθρωπότητας που περιέρχονταν στη μυθολογία, στην ιστορία αρχαίων πολιτισμών, στη θρησκεία, στους θρύλους και στη δημοτική ποίηση.

Το λαϊκό αυτό πνεύμα, μαζί με τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των μεγάλων ιστορικών προσωπικοτήτων, αποτελεί τις κινητήριες δυνάμεις της Ιστορίας. Η ρομαντική ιδέα επηρέασε σημαντικά την Τέχνη σε όλη την Ευρώπη έχοντας ως κύριους εκφραστές της τους Σέλλευ, Κήτς, Κόλλεριτζ, Μπάιρον, Μπέρνς στην Αγγλία, Σίλλερ και Γκαίτε στην Γερμανία, Βίκτωρα Ουγκό, Ντελακρουά και Αλέξανδρο Δουμά στην Γαλλία.


Κωνσταντίνος Γεωργούλης, Φιλοσοφία της Ιστορίας, εκδόσεις Παπαδήμα

[Putsable]

Εγώ πιστεύω στον Δον Κιχώτη :oops:

[pixie]

[quote user="Putsable" post="344002"]Εγώ πιστεύω στον Δον Κιχώτη :oops:[/quote]

Ναι... Ο απόλυτος εκπρόσωπος της χίμαιρας και της πλαστής πραγματικότητας! Πέρα από κάθε όριο λογικής και ασυμβίβαστος οπαδός του ρομαντισμού ο Δον Κιχώτης και πάντα μπλεγμένος σε ηδυπαθείς ερωτικές περιπέτειες ιπποτικού χαρακτήρα. Σπαράγματα και κωμωδία μαζί.

Τις περισσότερες όμως ''συγκλονιστικές'' ιστορίες τις επινοούσε, συνεπώς μιλάμε για μύθους χωρίς καμία σχέση με τον υπαρκτό κόσμο... Όπως και νάχει, από άποψη λογοτεχνική ήταν φτηνά και του λαϊκού θεάτρου τα παραμυθάκια αυτά γι' αυτό και γνώρισαν τεράστια εμπορικότητα.

Μακριά λοιπόν από ιπποτικά αναγνώσματα γιατί παρασέρνουν άσχημα τους ρομαντικούς! :lol:

[fortune]

Καποτε ο  Γουιλιαμ Γουορτζγουωρθ εκπροσωπος του Αγγλικου ρομαντισμου ειχα πει:<H ποιηση προκυπτει απ την αυθορμητη υπερχειλιση των ισχυρων συναισθηματων>.Τα δε ωριμα  εργα του Μεγαλου Μπετοβεν μπορουν να θεωρηθουν η αρχη του μουσικου ρομαντισμου.

Ο ρομαντισμος κατ εμε ειναι το πιο ισχυρο κινημα ,που εμφανιστηκε ποτε στην τεχνη.Η ρομαντικη αγαπη συμβαδιζει με την αναγκη ,που εχει η ψυχη να εκδηλωσει συναισθημα.Ο ανθρωπος βλεπεις Pixie ,δεν ειναι μονο λογικη.Υπαρχει και το συναισθημα.Και ο ρομαντισμος το περιεχει.
Αν λειτουργουσαμε μονο με λογικη θα ειμαστε κενοι και πεζοι.Θα λειτουργουσαμε σαν ρομποτ.Τα ρομποτ βλεπεις δεν εχουν ψυχη.Και γιαυτο δεν μπορουν να λειτουργησουν συναισθηματικα.

Οταν αγαπω ρομαντιζομαι ακρατα!!!!Ετσι η γυναικεια πλευρα , εισπρατει μια πολυ μεγαλη δοση απο ισχυρα συναισθηματα ,πραγμα που βοηθα την σχεση να προχωρησει,καθως η ζυγαρια της ανταποδοσης μεταφερει και ανταλασσει εντονα συναισθηματα!

Καποτε τα μεγαλα ιπποτικα ταγματα αποτελουνταν απο ευγενεις ,που το εντονο ρομαντικο στοιχειο τους διεπνεε.Ετσι η ιπποσυνη εχει μεινει στην ιστορια για το εντονο ρομαντικο ,εκτος απο το θρησκευτικο στοιχειο.

Σχεση χωρις ρομαντισμο ειναι νεκρη κατ εμε.Δεν μπορει να βλαστησει.Οπως το νερο δινει πνοη και ζωη στο λουλουδι για να αναπτυχθει ,ο ρομαντισμος δινει στην σχεση ,αυτο το διαφορετικο,που σε παει περα απο σκοπιμοτητες ,που οδηγει μια στειρα σχεση ,που στηριζεται μονο στην λογικη.

f.

[pixie]

Αχ, το ευαίσθητο το πλάσμα!!! :smile:  Κι εγώ, το ομολογώ, λατρεύω κάθε τρυφερή καμπύλη ζωής... :oops:

Λοιπόν, πάνω σ' αυτό που αναφέρεις, το οποίο θεωρώ συγκλονιστικό - εννοώντας την έκφραση των συναισθημάτων - θα επαναλάβω αυτό που είπα λίγο πιο πάνω:

[quote user="pixie" post="330331"]
Το θέμα είναι να μην συγχέουμε τον ρομαντισμό με τον ιδεαλισμό και τη συναισθηματική ευαισθησία...

Αυτό είναι άλλη εικόνα! Είναι συναισθήματα που ενδεχόμενα τα μοιράζεσαι με ειλικρίνεια και πραγματώνονται...
Είναι μια συνδιαλλαγή ελεύθερη από τον ιπποτικό ρόλο και κυρίως πραγματική![/quote]

[fortune]

:roll:  :roll:  :roll:  :roll:

Kατ εμε Ρομαντισμος,ιδεαλισμος και συναισθηματικη ευαισθησια δεν ξεχωριζονται.
Το ενα απορρεει απ το αλλο!!!
Το ενα περιεχει το αλλο!!!!
Το ενα ενυπαρχει μεσ στο αλλο!!!


f.

[Belladona]

Ο Γάλλος ποιητής Σαρλ Μπωντλαίρ περιγράφοντας το κίνημα του Ρομαντισμού, είπε:
"Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο".

Στην πραγματικότητα ρομαντικός είναι κάθε άνθρωπος με ισχυρή φαντασία, ηρωισμό, περιπετειώδη διάθεση, άρνηση συμβιβασμού με την καθημερινότητα, πάθος για το μυστηριώδες ή το απροσπέλαστο και αγάπη για την περιπλάνηση και τις ανακαλύψεις.
Κρυφή και μόνιμη ελπίδα του είναι ότι κάποτε θα καταφέρει να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο ζωής που του ταιριάζει και να ελευθερωθεί από τα δεσμά που του θέτει καθημερινά η ανοησία, η δειλία και η μοχθηρία των άλλων.
Απ' όλους τους ρομαντικούς χαρακτήρες, οι θαρραλέοι εκείνοι που έχουν επιλέξει το δυσκολότερο έργο. Πρέπει να είναι μαχητικοί (για να μην αποθαρρύνονται από τις δυσκολίες), συνετοί (για να αποφεύγουν τις άσκοπες και ασήμαντες μάχες), επιδέξιοι (για να επικρατούν στους περισσότερους αγώνες), ενθουσιώδεις (για να μη φοβούνται να δοκιμάσουν κάτι καινούριο), ευαίσθητοι (για να ανακαλύπτουν την ομορφιά του κόσμου γύρω τους όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένη) και καλόψυχοι (για να αγαπούν πολύ, να τιμωρούν σπάνια και να μη μισούν καθόλου).
Αφού λοιπόν οι δυσκολίες μιας τέτοιας ζωής είναι τόσες πολλές, η ανταμοιβή για όσους την επιλέγουν δεν μπορεί παρά να είναι ανάλογη. Ο θαρραλέος είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να ερωτευτεί αληθινά μια και αγαπάει αυτό που υπάρχει πραγματικά και όχι εκείνο που έπλασε με τη φαντασία του (και το οποίο κάποτε θα αποδειχθεί κατώτερό της). Είναι επίσης ο μόνος που μπορεί να απολαύσει τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο μια και διαθέτει τη σπάνια ικανότητα να ανακαλύπτει τις όμορφες πλευρές πραγμάτων που οι άλλοι (δέσμιοι της καθημερινότητας ή χαμένοι μέσα στα όνειρά τους) προσπερνούν χωρίς να τους δίνουν σημασία.
Το σημαντικότερο όμως πλεονέκτημα ενός ρομαντικού θαρραλέου ανθρώπου  είναι ότι σχεδόν πάντα κερδίζει την αγάπη και την εκτίμηση των άλλων επειδή γνωρίζει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πάντα πρόθυμοι να ανταποδώσουν το σεβασμό και την αγάπη που τους προσφέρουν. Έτσι, φροντίζει να μην είναι ποτέ φειδωλός στα αισθήματά του και προσπαθεί, όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του, να δίνει πάντοτε περισσότερα απ' όσα ζητά από τους γύρω του.
Είμαι ρομαντική , λειτουργώ με ρομαντισμό και προσπαθώ να ξεπερνώ τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζω σαν σύγχρονος άνθρωπος μιας σαθρής κοινωνίας , σκεπτόμενη μεν αλλά δίχως να αφήνω τα συναισθήματα μου να χαλαρώνουν και να ισοπεδώνουν την ζωή μου

[fortune]

:roll:  :roll:       Bella ,ξερεις κατι.....?

Νομιζω οτι αυτο το ποστ σου,ειναι ενας υμνος για τον ρομαντισμο σαν κινημα αλλα και μια ελεγεια  για τον ρομαντικο ανθρωπο γενικοτερα!!

Ο ρομαντικος ανθρωπος πανω σε μια βουνοκορφη και βιωνοντας τον ουρανο και την φυση ,αναζητα εκεινες τις λυσεις ,που θα τον βοηθησουν,εντιμα κα σθεναρα να ξεπερασει τις δυσκολιες ,που η εποχη και η κριση των αξιων του επιφυλλασουν και με δορυ την δυναμη της ψυχης του ,προχωρα μπροστα για ενα καλυτερο αυριο...

Ενα αυριο ,που ο ανθρωπος σαν εννοια  και ο ανθρωπισμος θα ειναι το επικεντρο σε ολες τις εκφανσεις της ΖΩΗΣ!

fortune.

[pixie]

Βρε παιδιά, κι εγώ δέχομαι τον ρομαντισμό αλλά ως πνευματικό κίνημα και στις υπερβάσεις της τέχνης γιατί μου προσφέρει εμπνεύσεις και ξεσηκώνει τους πόρους μου σε συγκινησιακό επίπεδο.

Αλλά, από τη στιγμή που κυριαρχεί το συναίσθημα έναντι της λογικής - γιατί αυτό υποστηρίζει ο ρομαντισμός - πώς να τον δεχτώ ως τρόπο ύπαρξης όταν υπάρχει ο κίνδυνος να με οδηγήσει στο ψευδαισθησιακό, σε τραγικές ευαισθησίες ή σε ανορθολογισμό?

[fortune]

:roll:  :roll:  :roll:

Αυτο ,που πρεπει να αντιληφθεις ειναι οτι ,ο ρομαντικος ανθρωπος δεν ζει με ψευδαισθησεις,ουτε οδηγηται σε πραξεις ανορθολογικες αλλα και ουτε ζει με τραγικες ευαισθησιες.

Νομιζω οτι αν καποιος θελει να δει πως κινηται ο ρομαντικος ανθρωπος,δεν εχει παρα να διαβασει το ποστ της Bella...

[kapoia_za]

κάποιοι έχουν τη ρομαντική τους πλευρά..περισσότερο αναπτυγμένη.
ένας γνωστός μου ρομαντικός..είναι ο καλύτερος μαθηματικός!
την παλεύει.

[Nikos Apomakros]

Η άποψή μου για τον ρομαντισμό συγκλίνει με της Pixie. Και νομίζω τον αντιλαμβάνεται και εκφράζει
λιγότερο τραγικά από ότι θα έκανα εγώ, αν προσπαθούσα να τον περιγράψω.

Μια από τις ύστατες μορφές ρομαντισμού ας πούμε, θεωρώ τον Δον Κιχώτη. Αν κάποιος δέχεται
αυτή την εκδοχή, πως ακριβώς εξηγεί την ακρότητα της παράνοιας που τίθεται; Ως σύμπτωση;

Αν ο ρομαντισμός εμπεριέχει ή και προϋποθέτει φαντασία και όνειρο, αν αποτελεί ένα παραλήρημα
(έτσι θέλω να τον αντιλαμβάνομαι), τότε η παράνοια είναι το καλύτερο εργαλείο με το οποίο θα
μπορούσε κάποιος να υπερπηδήσει την "πραγματικότητα", έστω προσωρινά, έστω εκούσια.