Φλερτάροντας με τον Χρόνο...

[pixie]

Σταυρόγκιν:
Στην Αποκάλυψη ο άγγελος ορκίζεται ότι δεν θα υπάρχει πλέον χρόνος.

Κυρίλοβ: Το ξέρω! Πολύ σωστά λέγεται εκεί με σαφήνεια και ακρίβεια! Όταν φτάσει ολόκληρος ο άνθρωπος στην ευτυχία, τότε δεν θα υπάρχει πια χρόνος, γιατί δεν θα χρειάζεται κανείς τίποτα. Πολύ σωστή σκέψη.

Σταυρόγκιν: Πού θα τον κρύψουνε λοιπόν?

Κυρίλοβ: Πουθενά! Ο χρόνος δεν είναι αντικείμενο, μα ιδέα! Θα σβήσει στο μυαλό...

Ντοστογιέφσκι -  "Δαιμονισμένοι''


Θεωρώ ότι ο χρόνος είναι απροσδιόριστος... Μπορεί να τον φυλακίζουμε σε ημερολόγια, αλλά αυτό είναι ένα δικό μας πλαίσιο, ο χρόνος απουσιάζει από αυτό! Είναι από τη φύση του αεικίνητος και απρόβλεπτος.
Συνεπώς είναι αδύνατο να τον εγκλωβίσουμε στη λογική μας. Είναι μάταιο να θέλουμε να σταματήσουμε ή να προσμετρήσουμε ακριβώς τον χρόνο!
Αυτή τη φύση του δεν την έχουν καταλάβει πολλοί στην εποχή μας και αγχώνονται όταν διαπιστώνουν πως, ό,τι και αν προγραμματίσουν μέσα στο χρόνο, αυτός είναι ασταθής και ασυνεπής!

Μήπως θα' πρεπε λοιπόν, αντί να σχεδιάζουμε και να ζούμε με μελλοντικές εικόνες, να ζούμε τη στιγμή? 'Ισως τότε η εξοικονόμηση χρόνου θα ήταν τεράστια.

Οι στιγμές που δεν είμαστε στο ''τώρα'' είναι χαμένος χρόνος! Κάθε στιγμή είναι μοναδική κι οφείλουμε να τη ζούμε με όλο το δυναμικό μας.
Μπορούμε να αφυπνίσουμε τη διάσταση που έχει ο χρόνος, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι απρόσμενο στο γνωστό!
Ζώντας απόλυτα στο παρόν, τα πράγματα είναι πιο ισορροπημένα και δεν υπάρχουν τόσες αντιφάσεις...

[pixie]

Στο Ταλμούδ [κώδικας των Εβραίων], αναφέρεται χαρακτηριστικά:

'' Αλοίμονο! Δεν περνάει ο χρόνος! Εμείς περνάμε...''


Η στάση μας, τις πιo πολλές φορές, απέναντι στο χρόνο είναι αλλοπρόσαλλη. Βιώνουμε το παρόν ως δεδομένο και το περιφρονούμε, προσβλέποντας διαρκώς σχεδόν με μια χροιά νοσταλγίας και φθόνου προς ό,τι πέρασε και έχοντας μια τυφλά χιμαιρική στάση ως προς το μέλλον...

Και ξαφνικά, με τη συνειδητοποίηση του χρόνου που χάνεται, όλο το έμψυχο δυναμικό μας φθείρεται σε σπασμωδικότητα!


Και δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υπάρχει θεραπεία κατά του χρόνου! Το σώμα μας γερνάει γιατί είναι μια έκφραση του χρόνου. Η ίδια η Γη γερνάει καθώς και όλα τα πράγματα πάνω σ΄αυτήν.
Εκείνο που είναι δεδομένο είναι η επίγνωση ότι αυτό που σίγουρα δεν μπορούμε να αποφύγουμε είναι οι φθορές και τα πλήγματα, οι ασθένειες και ο θάνατος που μοιραία φέρνει στο πέρασμά του.

Ωστόσο οφείλουμε να αφεθούμε στο ρεύμα του, πρέπει να ζήσουμε κάθε στιγμή του! Κι αφού δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την κυριαρχία του, ούτε να τον αρνηθούμε, μπορούμε τουλάχιστον να μεταμορφώσουμε τις στιγμές που μας προσφέρει σε πηγή ζωής...

[rain]

Για ένα καλο φλερτάρισμα με τον Χρόνο εγώ θα θελα να είχα μια φωτογραφική μηχανή που να φωτογραφίζει έστω και μια μέρα μπροστά στο χρόνο.
Τα νούμερα από τα τζακ pot δικά μου :mryellow:    :mrviolet:  :mrorange:  :mrgreen:  :mrblue:  :mricy:
Τα μούτρα του Κωστάκι αύριο και το χαμόγελο της Ντορούλα και αλλα πολλά

[pixie]

Ιδού και η επόμενη μέρα, rain... ;-)

'Ετσι είναι ο χρόνος... Τα ανατρέπει όλα στο πέρασμά του! :grin:

Τίποτα δεν είναι δεδομένο κι όσο πιο πολύ προσπαθούμε να εγκλωβίσουμε τον χρόνο σε  προγράμματα, τόσο πιο ρευστός γίνεται...

Αυτό που μπορούμε να διαχειριστούμε, είναι ο ατομικός, εγωιστικός χρόνος του καθένα μας...
Είναι η εγωιστική φυλάκιση του χρόνου, μετατρέποντάς τον από ζωοδότη, σε υπηρέτη πολλές φορές. Ανακατεύοντας χωρίς ρυθμό όλες τις καταστάσεις μαζί, θέλοντας να κλείσει σε ένα κύβο του χρόνου κάθε δραστηριότητά του επιθυμώντας να την ελέγχει, ο άνθρωπος καταλήγει στην κατάργηση της ουσίας του χρόνου!

[LORNA]

ανευ ή μετα?

[pixie]

Ο χρόνος καταναλώνεται λαίμαργα και τα σκουπίδια αυτής της κατανάλωσης είναι το άγχος, το ανικανοποίητο αίσθημα, το χάσιμο μιας γλυκιάς προσμονής κλπ.
Και, κάποιες φορές, δεν μένει χρόνος ούτε για μια διδακτική ανάμνηση!

Νομίζω όμως πως αυτό που χάνεται είναι ο εσωτερικός χρόνος... Με την υπεδραστηριότητα, χάνουμε αυτή την ουσιαστική ειρήνη στο πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού μας, αφού οι καθημερινές ενασχολήσεις και εκκρεμότητες μας απορροφούν στο ακέραιο...  ;-)

[pixie]

Το σύμπαν είναι κυκλικό... 'Οσο κι αν τρέχουμε να φτάσουμε στο τέρμα του ορίζοντα, αυτός μετατοπίζεται. Και μένει μόνο η μεταίχμια γραμμή που ενώνει τον ουρανό με τη γη, αλλά κι αυτή μοιάζει ουτοπία!

Μα, επιτέλους, ποιός μας κλέβει τον χρόνο μας?
 
Γιατί όσο τον εγκλωβίζουμε μέσα σε ταξινομήσεις και προγραμματισμό, τόσο πιο ρευστός γίνεται και φεύγει μέσα απ'τα χέρια μας όπως η άμμος όταν σφίγγουμε τη χούφτα μας για να την πιάσουμε?  ;-)

[κώστας]

Το σύμπαν είναι κυκλικό



Τσεκαρισμένα;

[pixie]

[quote user="κώστας" post="327496"]Το σύμπαν είναι κυκλικό
Τσεκαρισμένα;[/quote]

Ναι... Μετρημένο πόντο - πόντο...  :razz:

[κώστας]

Ελπίζω να είχες σημειώσει
από πού ξεκίνησες.

[kuria]

ναι εβαλε πονταρισια με κοκκινη κλωστη να ξεχωριζει...  :razz:

[kuria]

δεν ξερω τι ειναι το δικο σας... ομως το δικο μου συμπαν ειναι κωνικο...
προς το παρον αυτη η σκροφα η κεντρομολος αντιστεκεται και με κραταει να κοβω βολτες ασκοπα κοντα στη βαση... οταν ομως η φυγοκεντρος τα δωσει ολα, θα εκτιναχθω απο την κορυφη και θα προσγειωθω σε ενα αλλο κωνο... το παρασυμπαν...  :lol:

[pixie]

Καταπληκτικό! Κι εμένα με εξιτάρει αυτό το - παρά...  Κάθε παράπλευρη αρτηρία ζωής ασκεί μια μοιραία έλξη πάνω μου [ όπως ο μαγνήτης τα ρινίσματα του σιδήρου...]  :mryellow:

Αυτό που με ανησυχεί είναι μήπως, όταν προσγειωθώ, καρφωθώ στην κορυφή του κώνου! Φοβάμαι τις αιχμές... :oops:

[pixie]

Ο Φερνάντο Πεσσόα - πολυαγαπημένος μου συγγραφέας - παρουσιάζει τον χρόνο σαν ένα μεγάλο σφάλμα! Βρίσκει πως η ζωή μας είναι ταξινομημένη σε χρονικά επίπεδα με έναν τρόπο τελείως παράλογο...

Θεωρητικές αυταπάτες...


''Τι είναι όμως αυτό το πράγμα που μας μετράει χωρίς μέτρο και μας σκοτώνει χωρίς να υπάρχει?
Αυτές τις στιγμές, που πια δεν ξέρω αν ο χρόνος υπάρχει ή δεν υπάρχει, τον νιώθω σαν άνθρωπο και θέλω να κοιμηθώ...''

[pixie]

Τελευταία θεωρώ ότι ο χρόνος είναι κατασκεύασμα, ένα μέσον, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να προσδιορίζει τα πράγματα και να αυτοπροσδιορίζεται...


Ο Ζήνων υποστήριζε ότι: για να μεταβεί ένα σώμα από μια θέση Α σε μια θέση Β οφείλει να διανύσει το μισό της απόστασης ΑΒ. Στη συνέχεια το μισό του υπολοίπου, ακολούθως το μισό του νέου υπολοίπου και ούτω καθ’ εξής.

Οι αποστάσεις αυτές γίνονται συνεχώς μικρότερες, αλλά απαιτείται για κάθε μια απ’ αυτές ένας ορισμένος χρόνος για να διανυθεί.

Και έτσι συμπέρανε ότι το άθροισμα ενός απείρου αριθμού ορισμένων χρονικών διαστημάτων οφείλει να είναι άπειρο. Κατά συνέπεια η πραγματικότητα της κίνησης και ακριβέστερα της έκτασης είναι αδύνατη!