Φλερτάροντας με τον Χρόνο...

[kapoia_za]

...μια φαντασία δεν έχει ποτέ όση διάρκεια θα χρειαζόταν,
ώστε να συγκεφαλαιώσει όλες τις δυνατότητες του συναισθηματικού όντος.
Για την ακρίβεια είναι μια δυνατότητα ,
το πολύ πολύ μια απόπειρα,
ένας λαχανιασμένος ρυθμός.
Αντίθετα ,
μια βαθιά αγάπη είναι ένας συντονισμός όλων των δυνατοτήτων του είναι...
G.Bachelard



...έτσι κι αλλιώς , μια μέρα θα χωριστούμε ,
από έρωτα ,από θάνατο ,από χρόνο.
Θα θελα όμως να χωριστούμε μαζί.
Όχι χώρια...
Ν.Δήμου

[quote user="Dharma" post="339347"]
...Σε ψυχολογικό επίπεδο υπαρκτός χρόνος είναι μόνο το παρόν, αυτό που τώρα βιώνουμε Ειναι δε απολύτως ανύπαρκτος ούτε ως μέλλον αλλά ουτε και ως παρελθόν, ως απτή πραγματικότητα... και οι δυο αυτοί χρόνοι είναι στην φαντασία μας, με μια σημαντική διαφορά, το παρελθόν δεν αλλάζει ουτε επαναδιαμορφώνεται.  το μέλλον όμως είναι εύπλαστο, αλλοιώσιμο, επιδέχεται την επίδραση του τυχαίου και δεν είναι απολύτως προβλέψιμο ως προς τις επιδράσεις του.

Σας έμπλεξα?[/quote]

ενδιαφέρον μπλέξιμο  ;-)
η δική μου αίσθηση είναι πως και το παρελθόν,
ως δημιούργημα της φαντασίας,
είναι εξίσου εύπλαστο.
σε κάθε του επίκλιση, επιδέχεται αφαιρέσεις και ανασυνθέσεις

[κώστας]

Σας έμπλεξα?
Εμένα με ενέπλεξες. Ειδικά εδώ:
Να λοιπόν που υπάρχει θεραπεία για το πέρασμα του χρόνου! Η τρεχάλα.

το παρελθόν δεν αλλάζει ούτε επαναδιαμορφώνεται
Πιστεύω ότι μπορεί να επαναδιαμορφωθεί
σε παρόντα χρόνο, θα έλεγα δηλαδή
ότι στο σημείο αυτό, συμφωνώ με "kapoia_za"
αλλά διαφωνώ ως προς το νόημα της φράσης:
είναι στην φαντασία

που δίδεται ως: ως δημιούργημα της φαντασίας

[kapoia_za]

[quote user="κώστας" post="339374"]
αλλά διαφωνώ ως προς το νόημα της φράσης:
είναι στην φαντασία

που δίδεται ως: ως δημιούργημα της φαντασίας[/quote]

γιατί; δε θες να συγχέεις τη μνήμη με τη φαντασία ;
αν θες γράψε 2 λόγια..   :roll:

[κώστας]

Συνήθως είμαι ανίκανος
να δώσω κατευθύνσεις
για τα δικά μου "γιατί"
...και δεν βλέπω πώς
θα γίνω τώρα πιο ικανός.

αν θες γράψε 2 λόγια
Συγγνώμη αλλά...σχεδόν πάντα
2 λόγια γράφω!
(Δεν θυμάμαι να με έχουν εκμηδενίσει τόσο πολύ
στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν...)

[kapoia_za]

…κατέληξα στο συμπέρασμα ,
πως οι προσεκτικές έρευνες που πραγματοποιούνται για ό,τι πιστεύουμε πως ήδη γνωρίζουμε ,
για ότι θα είχαμε την τάση να θεωρούμε αυτονόητο , κι άρα να το παραβλέπουμε ,
οδηγούν , θα μπορούσαμε να πούμε ,
σε απρόσμενες οπτικές γωνίες και σ΄έναν μεγαλύτερο αριθμό εκπλήξεων
απ΄ ότι  η προσφυγή στην λεγόμενη ελεύθερη φαντασία…
Στη δουλειά μου , υπεράνω όλων βάζω τη διαύγεια .
Μ΄ ενδιαφέρει προπάντων να είναι εμφανής η οπτική γωνία και όσο το δυνατόν περισσότερο το γιατί...  
[size=10]Giorgio Grassi[/size]


..όταν αισθανόμαστε τελείως σίγουροι ,
η κατάσταση είναι ήδη ύποπτη ,
αφού γνωρίζουμε κάτι βέβαιο.
Κάτι δηλαδή που υπάρχει ήδη και απλώς επαναχρησιμοποιούμε.
Μόνο όταν είμαστε μεν αβέβαιοι
αλλά γεμάτοι ενθουσιασμό και σφοδρή επιθυμία για κάτι το ωραίο,
είμαστε πραγματικά  δημιουργικοί...
[size=10]Karl Friedrich Schinkel  (απ΄το ίδιο βιβλίο)[/size]


Έγραψα εγώ δύο λόγια
που δεν είναι δικά μου
(μην τα μετράς)

Αν σου φανούν άσχετα
μάλλον η απάντησή σου δε με κάλυψε.
Αν όχι , ήταν υπεραρκετή

[pixie]

[quote user="Dharma" post="339347"]Ο Αινστάιν το κατάλαβε πρώτος (οτι ο χρόνος παίζει παιχνιδάκια στην πλάτη μας) και τον κορόιδεψε με την γνωστη εξίσωσή του, E=mc2, που λέει ότι όταν πλησιάζεις την ταχύτητα του φωτός μεταφέρεσαι στο χρόνο και το χώρο, επειδη συμβαίνει τούτο: όταν η ύλη, δηλαδή ένα σώμα, αποκτήσει ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα του φωτός  ενώνεται με την αντί-ύλη του  και μεταφέρονται  μαζί κι αγαπημένα σε μια διάσταση που ο χρόνος σταματά (εδώ έβγαλε την γλωσσα του κοροιδευτικά ο Αινστάιν στον χρόνο)... Σταματά ο χρόνος γιατί το ίδιο το ίδιο το περιβάλλον δεν  αναγνωρίζει την ύλη σαν υπαρκτή  λόγω του ότι έχει μεγάλη ταχύτητα και δεν μπορεί να  φθαρεί άρα δεν υπάρχει για αυτό. Αυτό συμβαίνει γιατί  όταν φτάνεις την ταχύτητα του φωτός μετατρέπεσαι σε απειροελάχισστα μόρια οπότε δεν έχεις ύλη άρα δεν φθείρεσαι ούτε σε επηρεάζει  η θεά βαρύτητα!
Να λοιπόν που υπάρχει θεραπεία για το πέρασμα του χρόνου! Η τρεχάλα...  Ακόμη και στην ζωή μας την άχαρη με τις συμβάτικές ταχύτητες όταν ταξιδεύουμε με μεγάλες ταχύτητες κερδίζουμε ψίγματα χρόνου!

Αν δούμε φιλοσσοφικά τον χρόνο λυπάμαι αλλά θα προσγειωθούμε!
Αφού  ο χρόνος είναι είτε μια αντικειμενική τάξη/μέτρο με την οποία μετριέται η κίνηση ( Πυθαγορική /Πλατωνική/Αριστοτελική θεωρία:χρόνος είναι η σειρά της κίνησης σύμφωνα με το πριν και το μετά), είτε θεωρείται ως η  αντίληψη της ακολουθίας συνειδησιακών καταστάσεωνπου περιέχονται στη μνήμη (και τη φαντασία μας) είτε χαρακτηρίζεται  ως δομή μιας πιθανότητας που υπάρχει στην υπαρξιστική σκέψη.[/quote]

Στους αρχαίους φιλοσόφους επικρατούσε η γενική αντίληψη ότι ο χρόνος είναι κυκλικός. Στηριζόμενοι στις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, νόμιζαν ότι τα πάντα επαναλαμβάνονται διαρκώς και αδιαλλείπτως - άπειρες φορές στο παρελθόν και με τον ίδιο τρόπο άπειρες φορές στο μέλλον. Πολλά χρόνια αργότερα ο F. Nietzsche υποστήριξε τα ίδια με την ''θεωρία της αέναης επιστροφής''.

Ο Πλάτωνας πάλι συσχέτιζε τον χρόνο με την αιωνιότητα τοποθετώντας τον υλικό κόσμο στην κατώτερη διάσταση φυλακισμένο στην ματαιότητά του και τον εγκόσμιο χρόνο ''ως εικόνα κινητή της αιωνιότητας'' με μηδαμινή την προοπτική απελευθέρωσης.

 
Οι σημερινοί επιστήμονες στηρίχθηκαν στη θεωρία της σχετικότητας του Einstein για να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι: ''οι χωροχρονικές συντεταγμένες δεν έχουν ένα αντικειμενικό νόημα ως ανεξάρτητες φυσικές οντότητες... ο χώρος και ο χρόνος είναι μόνο στοιχεία μιας γλώσσας που χρησιμοποιείται από ένα παρατηρητή, για να περιγράψει το περιβάλλον του''.

[Delmar]

Στο ''τωρα'' δεν υπαρχει χρονος.Το ''τωρα'' η στιγμη ειναι αιωνιοτητα.

[pixie]

[quote user="Delmar" post="344298"]Στο ''τωρα'' δεν υπαρχει χρονος.Το ''τωρα'' η στιγμη ειναι αιωνιοτητα.[/quote]

Delmar μάλλον συμφωνείς με τον Πλάτωνα...

Θεωρείς δλδ. κι εσύ την χρονική στιγμή ως αντανάκλαση της αιωνιότητας!


Βέβαια δεν μπορούμε να ακυρώνουμε εκ παραλλήλου τον φυσικό και τον υπαρξιακό χρόνο.

[Delmar]

Η στιγμη ειναι αντανακλαση της αιωνιοτητας....αν και δεν εχω διαβασει Πλατωνα στη ζωη μου(θα με ενδιεφερε ως καποιες αναφορες που ειχε για την Ατλαντιδα...και οχι μονο εννοειται..χαχα)

Φυσικα και δεν μπορεις να ακυρωνεις τον υπαρξιακο - φυσικο χρονο γιατι σιγουρα γερνας δεν μενεις παντα νεος...τι να το κανεις αλλωστε αν αναλογιστεις οτι το 95% της ζωης μας το ζουμε σχεδον σε πληρη ασυνειδησια - υπνο....

Εχει υπολογιστει οτι τα παιδια και οι υπεργηροι ζουν περισσοτερο την στιγμη το τωρα δηλαδη εχουν περισσοτερη συνειδητοτητα απο εναν 30αρη 40αρη και ανω....ενας 50 ετων και πανω...για 15 λεπτα μπορει να εχει επιγνωση και αυτο σε εισαγωγικα της συνειδητοτητας του....μετα παλι αρχιζει και τρεχει ο νους πανω στην γραμμη παρελθον και μελλον...δεν μπορει να εστιασει...

Θελω να καταληξω ζωντας στο παρον στην κυριολεξια ομως οντας αφυπνισμενος σβηνεται νοητικα αυτη η πλανη γιατι στην ουσια για πλανη προκειται...να τρεξει νοητικα ο νους σε παρελθον και μελλον...εκει εχεις σαφως επιγνωση της καταστασεως και αφηνεσαι μεσα στο παιχνιδι - ποταμι της ζωης....το λες οπως θελεις δεν εχει σημασια.....

Εχω παρατηρησει ομως οτι σε αυτη την κατασταση ακινητοποιεις σχεδον την φαντασια....αν παρω παραδειγμα τον εαυτο μου..που οι ονειροπολησεις φαντασιας ηταν σχεδον καθημερινο φαινομενο...πλεον εχουν εξαφανιστει...εισαι σε μια κατασταση μονιμος σε εγρηγορση....ο.κ. υπαρχουν στιγμες που πρεπει να ξεκουρασεις το σωμα σου......να το σεβαστεις αν μη τι αλλο...

[pixie]

Delmar, αν σε ενδιαφέρει ρίξε μια ματιά κι εδώ... :idea:


Στο κοσμολογικό έργο του Πλάτωνα Τίμαιος, ο αισθητός κόσμος είναι κόσμος «συμβαινόντων» ή «συμβάντων». Οτιδήποτε γίνεται έχει αιτία. Εισάγεται, με αυτόν τον τρόπο, η ιδέα του «δημιουργού» που κατασκευάζει τον κόσμο. Όμως, κάθε δημιουργός εργάζεται βάσει προτύπου. Το πρότυπο, του οποίου «αντίγραφο» ή εικόνα αποτελεί ο αισθητός κόσμος, είναι αιώνιο. Ο κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά γεγονός, δηλαδή κάτι που έγινε. Κάθε αισθητό προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας διεργασίας. Ο αισθητός κόσμος βρίσκεται πάντα σε εξέλιξη και έχει ιστορία, σε αντίθεση με το δημιουργό που είναι αιώνιος, όπως και το πρότυπο της δημιουργίας.


Μας οδηγεί, έτσι, ο Πλάτωνας στη διατύπωση ενός σημαντικού κανόνα για το βαθμό αλήθειας τον οποίο μπορεί κανείς να περιμένει από τις φυσικές επιστήμες. Ο λόγος για το αμετακίνητο και αμετάβλητο πρότυπο μπορεί να είναι ακριβής και οριστικός: αντανακλά την οριστικότητα του αντικειμένου του. Αντίθετα, ο λόγος για το αισθητό αντίγραφό του, το οποίο μεταβάλλεται συνεχώς, είναι κατ’ ανάγκη μόνο προσεγγιστικός. Οφείλουμε, όμως, να προσπαθούμε να καθιστούμε τις προσεγγίσεις όσο το δυνατόν ακριβέστερες. Απλό σημερινό παράδειγμα αποτελεί η αντίληψη ότι όλες οι πραγματικές μετρήσεις φυσικών μεγεθών είναι προσεγγιστικές και κάθε πειραματικός προσδιορισμός τέτοιου μεγέθους, για να είναι αξιόπιστος, πρέπει να συνοδεύεται από δήλωση του «πιθανού σφάλματος».
 

Η ρήση ότι όλες οι γνώσεις για τη φύση αποτελούν «αληθοφανείς μύθους» δεν σημαίνει ότι την επιστήμη μπορούν να την αντικαταστήσουν μύθοι, αλλά ότι τα πορίσματά της που πρέπει να γίνονται όσο το δυνατόν ακριβέστερα, επιδέχονται όλα βελτίωση. Τις καλύτερες μετρήσεις μπορούν να τις ξεπεράσουν άλλες ακριβέστερες. Οι πιο ικανοποιητικές εξηγητικές υποθέσεις είναι πάντα τροποποιήσιμες στο φως στοιχείων που έχουν παραβλεφθεί ή έχουν πρόσφατα ανακαλυφθεί. Επειδή τίποτε αισθητό δεν μπορεί να είναι αιώνιο, ο δημιουργός έδωσε στον κόσμο μια «κινητή εικόνα της αιωνιότητας», την οποία ονομάζουμε χρόνο.

Για τον Πλάτωνα, αλλά και για τους θαυμαστές της φιλοσοφικής του διδασκαλίας όπως είναι ο Πλωτίνος και ο άγιος Αυγουστίνος, η απόλυτα ομοιόμορφη ροή του χρόνου αποτελεί ατελή αντανάκλαση της ταυτότητας της αιωνιότητας με τον εαυτό της. Ο χρόνος αποτελεί τη χαρακτηριστική μορφή του αισθητού. Όταν προσπαθούμε να μιλάμε για το αιώνιο, το αναφέρουμε ως «αυτό που ήταν, είναι και θα είναι». Για την ακρίβεια, όμως, ό,τι μπορεί να καλείται αιώνιο απλώς «είναι». Δεν πρέπει να λέμε ούτε ότι «ήταν», ούτε ότι «θα είναι», γιατί αυτού του είδους οι εκφράσεις ταιριάζουν μόνο σε ότι «συμβαίνει».
 

Η άποψη του Πλάτωνα, κατά την οποία ο φυσικός κόσμος, μαζί και ο χρόνος, ανήκουν σε μια δευτερεύουσα φαινομενική πραγματικότητα, δεν ήταν η πρώτη που αφορούσε στη σχέση του χρόνου με τον κόσμο. Είχε προηγηθεί ο Παρμενίδης, που πίστευε πως η πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα αδιαίρετη και αχρονική. Ο μαθητής του Ζήνων ο Ελεάτης από τη Νότια Ιταλία παρουσίασε τα περίφημα παράδοξά του, τα οποία αποσκοπούσαν να υπονομεύσουν την αντίληψη της εποχής του για το χρόνο. Ένα από τα γνωστότερα αναφέρεται συνήθως ως το παράδοξο του Αχιλλέα με τη χελώνα. Το παράδοξο ισχυρίζεται ότι δείχνει πως η κίνηση είναι αδύνατη αν ο χρόνος μπορεί να υποδιαιρεθεί απεριόριστα.


Από άρθρο του φιλόλογου Μ. Μαστρογιάννη & Ε. Στέφου ''Η μελέτη του Χρόνου: Από τον Πλάτωνα στον Hawking''

[Delmar]

Πολυ ενδιαφερον pixie..

Για την ακρίβεια, όμως, ό,τι μπορεί να καλείται αιώνιο απλώς «είναι». Δεν πρέπει να λέμε ούτε ότι «ήταν», ούτε ότι «θα είναι», γιατί αυτού του είδους οι εκφράσεις ταιριάζουν μόνο σε ότι «συμβαίνει».


Η άποψη του Πλάτωνα, κατά την οποία ο φυσικός κόσμος, μαζί και ο χρόνος, ανήκουν σε μια δευτερεύουσα φαινομενική πραγματικότητα, δεν ήταν η πρώτη που αφορούσε στη σχέση του χρόνου με τον κόσμο. Είχε προηγηθεί ο Παρμενίδης, που πίστευε πως η πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα αδιαίρετη και αχρονική.

Συμφωνω με αυτο που λεει ο Παρμενιδης πως η πραγματικοτητα ειναι ταυτοχρονα αδιαιρετη και αχρονικη.

Οτι μπορει να καλειται αιωνιο απλως ''ειναι''.

Θα παραθεσω και την αποψη του Κρισναμουρτι που με βρισκει απολυτα συμφωνο.

Οταν βλεπεις τα πραγματα οπως ''ειναι'' χωρις κανενα διαχωρισμο...ο παρατηρητης με το παρατηρουμενο...οπως ακριβως ''ειναι'' χωρις καμια εικονα - ''ταμπελα'' μες στο μυαλο σου...οπως για παραδειγμα βλεπεις - παρατηρεις ενα ομορφο λοφο χωρις κανενα διαχωρισμο σε σενα που το παρατηρης και το λοφο παρατηρουμενο....ετσι αν λειτουργεις στην καθημερινοτητα σου.....τοτε αν το καταφερεις αυτο....ο νους δεν βλεπει μονο αυτο που ''ειναι'' αλλα παει περα απο αυτο........μπαινει σε μια διαφορετικη διασταση....οπου εκει αντιλαμβανεσαι πως η πραγματικοτητα ειναι ταυτοχρονα αδιαιρετη και αχρονικη.

[pixie]

Delmar! Μ' έβαλες στο κόλπο να διαβάζω και Κρισναμούρτι τώρα!  :lol:  :lol:  

Κάτι καταλαβαίνω, θα επανέλθω...  :roll:

[Delmar]

Μην νομιζεις και εγω τωρα αρχισα.....αν σου πω οτι το τελευταιο εξαμηνο αρχισα να διαβαζω 8 διαφορετικα βιβλια?.... στα περισσοτερα δεν ειμαι ουτε καν στη μεση...πλεον αρχιζω και πιστευω μια διαφημιση που ελεγε ο μεσος Ελληνας διαβαζει δυομισι βιβλια τον χρονο......χαχαχα....τουλαχιστον εναλλασομαι και ευελπιστω μεχρι το 2012 να τα τελειωσω...χαχαχαχαχα.... ασε που δεν ημουνα ποτε του διαβασματος.....

[pixie]

Συνέχισε, μια χαρά τα πας! Κορυφή!  :grin:
Είναι και θέμα χρόνου...


ΥΓ. Μην απομακρυνθείς από δω, θα σε εξετάζω κάθε μέρα και κάθε Δευτέρα διαγώνισμα! :lol:  :lol:

[pixie]

Time Boxing!  :mryellow:

Θα μπορούσε κανείς να δώσει την έννοια πως αυτό σημαίνει το να καλουπώνουμε τη ζωή μας ή να τοποθετούμε τη σκέψη μας σε κουτάκια οπότε αφαιρεί ελευθερίες και πρωτοβουλία, άρα δεν είναι και ό,τι πιο εποικοδομητικό!

Αλλά ως προς τον χρόνο? ;-)

Μήπως αν οργανώσουμε τον χρόνο μας καλύτερα και τον χωρέσουμε σε περισσότερα ''κουτάκια'', τελικά το Βoxing εδώ σημαίνει κάτι θετικό, γιατί έτσι καταφέρνουμε να ζούμε περισσότερα πράγματα, με το να αξιοποιούμε καλύτερα τις ώρες μας?
Κι επίσης, σαφώς βοηθάει στο να βάζουμε όρια ή ένας τέλος σε δουλειές που μας φθείρουν ή ασχολούμαστε ατελείωτα μέχρι τελειομανίας!