Αυτοεκτίμηση και Αυτοϋποτίμηση...

[pixie]

Σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης προσωπικότητας η αυτοεκτίμηση, δεν είναι κάτι που χαρίζεται τυχαία, αλλά προγραμματίζεται στο χρόνο με απώτερο σκοπό το να αποκτά κάποιος πίστη στις ικανότητες και στις δυνάμεις του, δηλ. να κατακτά την αυτάρκειά του και κατά συνέπεια τον έλεγχο της ζωής του.

Η αυτοεκτίμηση, είναι ίσως ο πιο δυναμικός παράγοντας για την επίτευξη προσωπικών στόχων και όχι μόνο. Η ανάπτυξή της βαδίζει χέρι - χέρι με τη δύναμη της θέλησης, με την αίσθηση ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα, να κατορθώσουμε μικρές νίκες, να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας για την μεγαλύτερη νίκη που είναι φυσικά η τελική αποδοχή του!

H αυτοεκτίμηση υπάρχει μέσα στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας...
Είναι το συναίσθημα πίσω από την επιφάνεια που μας ενισχύει ως θετική φωνή που λέει:
 ''Ξέρω ότι μπορώ'' και ''Ξέρω ότι αξίζω''!
Αυτές οι δύο σκέψεις αν συνυπάρχουν, έχουν στη συνέχεια μια καταλυτική επίδραση σε όλες μας τις πράξεις.


Χαμηλή αυτοεκτίμηση σημαίνει θυματική ψυχολογία και αυτοϋποτίμηση, και μάλλον είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα που δεν αλλάζει εύκολα, ούτε υλοποιείται ξαφνικά από το πουθενά.
'Ισως το αποτέλεσμα μιας αρνητικής παιδικής ηλικίας, συνεχίζεται όλη τη διάρκεια της ζωής. Κι αυτό γιατί ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς των επικριτικών γονιών κατά μια έννοια κληροδοτείται.


pixie

[black_velvet]

[quote user="pixie" post="329335"]...
'Ισως το αποτέλεσμα μιας αρνητικής παιδικής ηλικίας, συνεχίζεται όλη τη διάρκεια της ζωής. Κι αυτό γιατί ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς των επικριτικών γονιών κατά μια έννοια κληροδοτείται.


pixie[/quote]

Ίσως; Εγώ μάλλον τείνω προς τη βεβαιότητα. Με έχουνε πείσει γι' αυτό άνθρωποι που έτυχε να συναναστραφώ την τελευταία 5ετία οι οποίοι μόνο θετικές αναμνήσεις δεν έχουνε από την παιδική τους ηλικία - και κατά κύριο λόγο από τους γονείς τους.
Ακόμη όμως αναρωτιέμαι... κληροδοτείται; ή πέρασε στις ψυχές τους και τις συμπεριφορές τους εν είδει εκπαίδευσης;  :roll:

[pixie]

Αυτό που μένει, στο παιδί και αργότερα στη συμπεριφορά του ως ενήλικα, είναι μια επικριτική εσωτερική φωνή, ένας εισαγγελέας μέσα του, που του δημιουργεί μια μόνιμη ανασφάλεια και διάφορους ψυχοφθόρους φόβους...
 
Η αυτοεκτίμηση για να αναπτυχθεί και να γίνει τρόπος ζωής, χρειάζεται ένα επιδοκιμαστικό περιβάλλον!

Και γενικότερα... Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή, αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της ζωής και δημιουργούνται παντού προβλήματα.
Φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ανταγωνιστική ζούγκλα και όχι σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα εκφραστούμε και θα απολαύσουμε...

[kataigida]

Noμίζω για να βρεις πραγματικά τον εαυτό σου και να τον εκτιμήσεις θα πρέπει να ταπεινωθείς να τον χάσεις και μετά να ξεπροβάλλει καινούριος και αναγεννημένος από τα σιντρίμια. ::  :shock:  :smile:

[tziger]

[quote user="pixie" post="329365"]
Και γενικότερα... Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή, αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της ζωής και δημιουργούνται παντού προβλήματα.
Φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ανταγωνιστική ζούγκλα και όχι σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα εκφραστούμε και θα απολαύσουμε...[/quote]


Προσωπικά πιστεύω ότι κινούμαι μέσα σε μια ζούγκλα καθημερινά! Προσπαθώ να το δώ ως ένα σκηνικό όπου θα μπορεσω να δημιουργήσω και να εκφραστώ,εξωγενείς παράγοντες πάνω απο τις δυνάμεις μου όμως με προσγειώνουν!
Δεν το βλέπω όμως αυτό ως χαμηλή αυτοεκτίμηση!!!

[black_velvet]

[quote user="kataigida" post="329366"]Noμίζω για να βρεις πραγματικά τον εαυτό σου και να τον εκτιμήσεις θα πρέπει να ταπεινωθείς να τον χάσεις και μετά να ξεπροβάλλει καινούριος και αναγεννημένος από τα σιντρίμια. ::  :shock:  :smile:[/quote]

Δεν θα το'λεγα....
Η ταπείνωση σε βοηθά να κατανοήσεις την ματαιότητα ορισμένων, ανούσιων κατά κύριο λόγο, πραγμάτων που ο επονομαζόμενος "σύγχρονος τρόπος ζωής" προσπαθεί να πείσει για την "αναγκαιότητά" τους.

Η ουσία της αυτοεκτίμησης ή της έλλειψής της, για μένα, είναι κάπου εδώ:

[quote user="pixie" post="329365"]Αυτό που μένει, στο παιδί και αργότερα στη συμπεριφορά του ως ενήλικα, είναι μια επικριτική εσωτερική φωνή, ένας εισαγγελέας μέσα του, που του δημιουργεί μια μόνιμη ανασφάλεια και διάφορους ψυχοφθόρους φόβους...
 
Η αυτοεκτίμηση για να αναπτυχθεί και να γίνει τρόπος ζωής, χρειάζεται ένα επιδοκιμαστικό περιβάλλον!

Και γενικότερα... Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή, αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της ζωής και δημιουργούνται παντού προβλήματα.
Φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ανταγωνιστική ζούγκλα και όχι σαν το σκηνικό μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα εκφραστούμε και θα απολαύσουμε...[/quote]

Επιδοκιμαστικό αλλά και ενθαρρυντικό περιβάλλον. Μόνο έτσι ένα παιδί θα μπορέσει να νιώσει και σαν ενήλικας ισότιμος με τον περίγυρό του. Στην αντίθετη περίπτωση; Νιώθει πως απειλείται. Και ζει σε μια διαρκή μάχη αυτοπροβολής. Μάχη κυριολεκτική πολλές φορές, όμως μόνο μες στο μυαλό του.

Θλίβομαι τόσο όταν το σκέφτομαι. Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως πρόκειται για χαμένες ζωές...
Δεν θα΄θελα να συνεχίσω άλλο...

[pixie]

Mέσα στο άμεσο περιβάλλον το άτομο μαθαίνει την έννοια της αυτάρκειας, την ικανότητα της προσαρμοστικότητας και της ευελιξίας στα προβλήματα που προκύπτουν και αντιλαμβάνεται τρόπους να διαχειρίζεται τις αντιξοότητες.

'Ενα υγιές, θετικό περιβάλλον βοηθάει το άτομο, από την παιδική ακόμα ηλικία, να είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, να είναι εσωτερικά δυνατό, άρα σίγουρο, χωρίς συμπλέγματα, αντικειμενικά δίκαιο και χαρισματικό προς τους συνανθρώπους του.
Το περιβάλλον δίνει την ώθηση στο να πιστεύει κάποιος στις δυνατότητές του και να τις αξιολογεί ανάλογα.

'Ενα άτομο με αυξημένη αυτοεκτίμηση, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές του, τις προσεγγίζει με αισιοδοξία, τις αντιμετωπίζει κατάματα και τις θεωρεί ως ένα σκαλοπάτι μάθησης που στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει θετικά!

[larus audouinii]

Έχω την εντύπωση όμως πως είναι εφικτό το να διορθώσει ένας ενήλικας με δουλειά φυσικά, τις ανασφάλειες που έχει
Όπως οτι ισχύει και το αντίθετο Δηλαδή, να αποχτήσει κάποιος ενήλικας πλέον ανασφάλειες, λόγω του άμεσου περιβάλλοντος και των συνθηκών
Σίγουρα απαραίτητη είναι η πρόθεση για αλλαγές Το σημαντικότερο όμως στη τελική είναι η ευθύνη των γονιών

[pixie]

Η ευθύνη των γονιών όμως κάποτε τελειώνει, εφόσον μιλάμε για ενήλικες πλέον.

'Ενα σημείο - παγίδα που πρέπει να προσέξουμε, είναι πως η αυτοεκτίμηση ποτέ δεν έχει να κάνει με την γνώμη των άλλων!
Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε: Θα γίνω καλύτερος για να αρέσω στους γονείς μου... Θα γίνω καλύτερος για να με αποδέχονται οι άλλοι...
Θα γίνω καλύτερος για να τους αποδείξω ότι αξίζω και έτσι μέσα από τους άλλους θα τα πάω καλά και με τον εαυτό μου!

Η πορεία αυτή είναι εντελώς προσωπική και κερδίζεται βήμα - βήμα από εμάς για μας!
Και για κανέναν άλλον...

[κώστας]

[size=12]Συμφωνώ με kataigida.
Όχι σε όλα, μην είμαι πλεονέκτης.
Εξαιρώ τα σιντρίμια.

...Τα έκανες συντρίμμια
χαλάλι λοιπόν...[/size]

[pixie]

Κι εγώ συμφωνώ με την kataigida... Αν δεν φτάσει κάποιος στην ολοκληρωτική του απογύμνωση, πετώντας τα άχρηστα μπιχλιμπίδια από πάνω του... και να μετουσιωθεί σε κάτι πιο απλό αλλά ουσιαστικό στη συνέχεια... 'Ανθρωπος δεν γίνεται...

Κι ένας άνθρωπος με αυτοεκτίμηση, ούτε καν αισθάνεται την ανάγκη να υπεραμυνθεί, είναι πέρα από την αποδοχή ή την απόρριψη των άλλων, δεν γίνεται επιθετικός προκειμένου να αποδείξει την αξία του... εμπιστεύεται τον εαυτό του, αναγνωρίζει τα λάθη του, και συνεργάζεται ομαλά με τους άλλους χωρίς να επιθυμεί να τους ισοπεδώσει από κάτω!
 

Είναι ευτυχισμένος με τον εαυτό του, όποιος κι αν είναι, γιαυτό που είναι!

[black_velvet]

[quote user="larus audouinii" post="329372"]Έχω την εντύπωση όμως πως είναι εφικτό το να διορθώσει ένας ενήλικας με δουλειά φυσικά, τις ανασφάλειες που έχει
...
[/quote]

Θεωρητικά; συμφωνώ και επαυξάνω! Πόσες φορές όμως το έχεις δει να συμβαίνει αυτό πραγματικά;;;

Στα 2 πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα που έχω υπόψιν μου, όχι μόνον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά είναι και "ταμπουρωμένοι" πίσω από τα παιδικά τους βιώματα και ισχυρίζονται πως τα αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο!  ::

Τι να λέμε τώρα....

[kataigida]

Νομίζω πως όλα ξεκινούν από την παιδική μας ηλικία.Ότι πάρουμε από τους γονείς μας αυτό θα είναι το εφόδιο για να δημιουργηθεί η προσωπικότητά μας.Συμβαίνει όμως κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα στοιχεία είτε λόγω έλλειψης γνώσης είτε λόγω άλλων προβλημάτων.Το παιδί όσο μεγαλώνει και ενηλικιώνεται από μόνο του βλέπει αυτά τα βασικά που του λοίπουν αφού κανείς δεν του τά δωσε.Από κει και πέρα μόνος του θα αποφασίσει ο καθένας αν θα πρέπει να κάνει κάποιον αγώνα για να φτάσει στην φάση να εκτιμάει και να σέβεται τον εαυτό του.Αυτό που έγραψα πιο πάνω το έγραψα για μένα δεν είπα πως ισχύει για όλους τους ανθρώπους.Όλοι δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. :oops:  :oops:  :roll:

[larus audouinii]

ναι kataigida....γι' αυτό ανέφερα πως είναι σημαντικό το να δίνουμε μεγάλη προσοχή στα παιδιά ως ενήλικες Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη
Να μην τους γεννιουνται ανασφάλειες αλλα να παραμένει το μέτρο αυστηρότητας και προσοχής
pixie ωραίο θέμα έβαλες πάλι  :smile: ...συμφωνώ με όλους σας
Και αν έχω καταλάβει σωστά  :roll:, είναι πολύ σημαντικό: τα βιώματα που έχει κάποιος από την παιδική του ηλικία, αλλά και τα εφόδια που έχει καταφέρει να αποκομήσει
Δεν απαιτείται η ίδια προσπάθεια για όλους, έχει σημασία και η πάστα από την οποία είμαστε φτιαγμένοι, εκτός από τα βιώματα γι΄αυτό ούτε και το αποτέλεσμα πιθανά να είναι το ίδιο Άλλοτε είναι πιο εύκολο, άλλοτε πιο δύσκολο
Με δουλειά όμως αλλάζουν πολλά

καλημέρα μας και όμορφο σ/κ  :grin:

[κώστας]

[size=12]Πώς γίνεται
γράφοντας με θέμα
αυτοεκτίμηση ή αυτοϋ[shift+τόνος, ύστερα το γράμμα]ποτίμηση
να αναφέρεσαι
σε ΔΥΟ παραδείγματα
που έχεις υπόψιν σου;[/size]