Στιχοι που μας αγγιξαν

[th1963]

Θα σε θυμάμαι πάντα,
όχι για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί
μα για τις πικρές εμπειρίες που απέκτησα κοντά σου.
Θα σε θυμάμαι πάντα,
σαν το ανώτερο ιδανικό που πλησίασα, άγγιξα
μα ποτέ δε μπόρεσα να το κάνω δικό μου

[apol]

Μέσα στο κλειστό δωμάτιο
υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις
αν έχεις χέρια να τα αγγίξεις
μπορείς να βρεις το κλειδι
να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας
ολανοιχτος
γυρεύοντάς τα...


Λενα Παππα -Το δωμάτιο

[seagull]

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ

Μοσκώφ Κωστής

[seagull]

Διάλογος
Ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

Κική Δημουλά..

[Rakendytos]

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ
'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.
Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.
Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.
Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.


Ντίνος Χριστιανόπουλος

[Rakendytos]

ΕΡΩΤΑΣ
Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί

Ντίνος Χριστιανόπουλος

[Rakendytos]

Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.


Ντίνος Χριστιανόπουλος  ..ειναι απίστευτος!

[LoVeDePy]

Pyx Lax

monaxia mou ola..
monaxia mou tipota..
mi m afineis twra..
pou einai ola pio dyskola :cry:  :cry:  :cry:

[saliara]

Sχέτλιοι εστέ Θεοί,ζηλήμονες εξόχων άλλων
Οι τε Θεαίς αγάεσθε παρ'ανδράσιν αυνάζεσθαι
Αμφαδίην,ην τίς τε φίλον ποιήσετ'ακοίτην



(Σκληροί που είσαστε Θεοί,ζηλιάρηδες,πιό πολύ απ'όλους
και οργίζεστε με τις θεές που με θνητούς πλαγιάζουν
αν κάποια φονερά όποιον ποθεί,στο στρώμα της τον ρίξει)



ΌΜΗΡΟΣ/ΟΔΥΣΣΕΙΑ έ(στίχοι 118-120)

[seagull]

Ντίνος Χριστιανόπουλος..ειναι απίστευτος!

[orxidea]

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είν' τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.

Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Ολα ξέρουν τ'ονομά σου.
Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι' απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχωμαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν,χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.

Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι' όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό. Μην αργείς.




ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ  
 
 [/i][/color]

[orxidea]

Του γλυκού παράπονου

Να στερηθώ το θαύμα μη μ' αφήσεις
στα μάτια σου να χάνομαι και να 'χω
τη νύχτα ν' ακουμπάει στο μαγουλό μου
το ρόδο της ανάσας σου μονάχο.

Πονώ που ειμ' εδώ,σ' αυτή την όχθη,
κορμό χωρίς κλαδιά στη ερημιά του
χωρίς χυμό χωρίς πυλό και άνθη
για το σαράκι μες στα σωθικά του.

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου
η σταύρωση και η νωπή μου θλίψη
κι εγώ σκυλί της επικράτειας σου

αυτό που έχω κερδίσει ας μη μου λείψει
και που στολίζει τώρα τα νερά σου
με φύλλα από το φθινόπωρο μου.

F.G.Lorca[/i][/color]

[seagull]

Blachmore's Nights  

Ocean Gypsy


Tried to take it all away,
Learn her freedom... just inside a day,
And find her soul to find there fears are laid...
Tried to make her love their own,
They took her love... they left her there,
They gave her nothing back that she would want to own...
Gold and silver rings and stones,
Dances slowly off the moon,
No one else could know, she stands alone...
Sleeping dreams will reach for her,
She can not say the words they need,
She knows she's alone and she is free...
Ocean Gypsy of the moon,
The sun has made a thousand nights for you to hold...
Ocean Gypsy where are you?
The shadows followed by the stars have turned to gold...
Turned to gold...
Then she met a hollow soul,
Filled him with her light and was consoled,
She was the moon and he the sun was gold...
Eyes were blinded with his light...
The sun he gave reflected back the night
The moon was waning, almost out of sight...
Softly Ocean Gypsy calls...
Silence holds the stars a while,
They smile sadly for her where she falls...
Just the time before the dawn,
The sea is hushed the ocean calls her,
Day has taken her and now she's gone...
No one noticed when she died,
Ocean Gypsy shackled to the tide,
The ebbing waves, the turning spreading white...
Something gone within her eyes,
Her fingers, lifeless, stroked the sand,
Her battered soul was lost,
She was abandoned...
Silken threads like wings still shine,
Wind swept pleasures still make patterns in her lovely hair... so dark and

fine...
Stands on high beneath the seas, cries no more, her tears have dried...
Ocean weep for her, the ocean sighs...

[Rakendytos]

«Η αλληλογραφία θα διενεργείται εφ΄απλού δελταρίου επί του οποίου θα αναγράφονται ολίγαι λέξεις υπό την έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει»
 "Η ΔΙΑΤΑΓΗ"

Είμαι καλά,Μητερούλα...αυγή μου...  
Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει ... Μάνα ...
Τρέμουλα των χεριών ....
Χιόνια που ξεφεύγετε απ’ τη μπολιά ...
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου ...
Είμαι καλά.

«Πρώτον, Σεβαστή μου ...»
«Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω ...» Μα δε ρωτώ.
Εδώ δεν ρωτούν. Εδώ όλοι «είναι καλά ...»
Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες από πάνω τους.
Κι ας τρώει τα πόδια του η ύαινα, η πίσσα ...
Όλοι είναι καλά.

«Πρώτον, Μητερούλα ... Υγείαν έχω».
Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.
Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα του στα πλευρά μου.
«Πρώτον, Μητερούλα ... Μα συχώρα με και σήμερα».
Συχώρα με και σήμερα που δε θα μάθεις την αλήθεια.
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά τη θάλασσα.
Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα στην πω.
«Είμαι καλά».

Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα.
Μα έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συχώρα με. Συχώρα με, και σήμερα
για τα χίλια «είμαι καλά».
Τα χίλια ψέμματά μου.

Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαιδεύω σαν περίλυπο πουλί.
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, το πικρό του, μάθημα:
«Είμαι καλά».

Ξέρω ... – Αχ, Μητερούλα ...-
Ξέρω, πως σου στέλνω κάθε μέρα,
τη ταχτική δόση της πικρίας μου. Ξέρω,
πως τη χαϊδεύεις τούτη τη ψευτιά μου ...
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από δω...
«Είμαι καλά».

Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.
Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο να ‘ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα ...
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις την γραφή μου:
«Είμαι καλά».

Είμαι καλά ... Αφού μπορώ να σέρνω το μολύβι.
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ και αραδιάζω στο χαρτί,
τα τσακισμένα τούτα λόγια:
«Είμαι καλά».

Αχ, να μπορούσα να ‘χα έναν ουρανό
γεμάτον από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα ‘χυνα στο διάστημα ...
Για να ΄ρχονται – κι όταν εγώ δεν θ’ ανασαίνω.
Να ‘ρχονται και να ραμφίζουνε το τζάμι του σπιτιού μας.

(Αυτό που κυττάζει κατά τη θάλασσα).
Και να κελαϊδούνε. Να κελαϊδούνε σμήνη τις ψευτιές:
«Είμαι καλά».

Μανούλα εσύ ... Εσύ που διαβάζεις με τα δάκτυλα.
Εσύ που μιλάς την γλώσσα των χεριών ...
Ακούμπα τα χείλη σου στο χαρτί.
Εσύ όπως έβρισκες, σαν ήμουνα παιδί, τον πυρετό μου ...
Και διάβασες στο άγραφο χαρτί. (Σβήσε το «καλά»).
Και διάβασε από την καρδιά μου:

Μάνα ... Αχ ... Μάνα, Μάνα ...
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου.
Έλιωσε σήμερα κάτω απ’ το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου.
Βέλαξε κατ’ από το μαχαίρι.
Μα εσύ, γέλα, ακριβή μου. Γέλα ...
Πες πως ξύπνησες απ’ όνειρο κακό.
Και γέλα να το διώξεις.
Γέλα. Κι εγώ – ησύχασε Μανούλα –
«Είμαι καλά».

Σήμερα μου χύσανε το φώς μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Χτες κάψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν την μιλιά μου. Είμαι καλά.
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά ... Είμαι καλά.

Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό για να σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό, το σκάβω, το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ’ αυτό το ανεμόδαρτο γκρεμνό ...
Σ’ αυτό το τρελό Νεκροταφείο,
πως όλοι οι νεκροί του:
«Ε Ι Ν Α Ι   Κ Α Λ Α !!!»

Μενέλαος Λουντέμης στο νησί της Μακρονήσου..

[seagull]

When the children cry
White Lion

Little child
Dry your crying eyes
How can I explain
The fear you feel inside
Cause you were born
Into this evil world
Where man is killing man
And no one knows just why

What we have become
Just look what we have done
All that we destroyed
You must build again

Chorus:
When the children cry
Let them know we tried
Cause when the children sing
Then the new world begins

Little child
You must show the way
To a better day
For all the young
Cause you were born
For all the world to see
That we all can live
With love and peace

No more Presidents
And all the wars will end
One united world
Under God

Chorus:
When the children cry
Let them know we tried
Cause when the children sing
Then the new world begins

What we have become
Just look what we have done
All that we destroyed
You must build again
No more Presidents
And all the wars will end
One united world
Under God

When the children cry
Let them know we tried
When the children fight
Let them know it ain't right
When the children pray
Let them know the way
Cause when the children sing
Then the new world begins