ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ !

[chriastina]

δηλαδή εγώ να μην φέρω το πιτ-μπουλ? :cry:
γμτ  :evil:  και δεν το έχω ταίσει απο χθες.......
και είναι μόνο του στο σπίτι..... :shock: πάει η γάτα!

[Moody]

Άσε Χριστινάκι...γιατί τα πράγματα δυσκολεύουν....Μπορεί να ακούσουμε οτι έχουμε ανάγκη χαπιών....(ξέρεις εσύ.....) :wink:

[spellbound]

Κυρια, να πω???


Οπως ξερεις ο πατερας μου ειναι πολυ βαρια αρρωστος και μενει στο εξωτερικο.
Αρχικα προσπαθησα να τον στηριξω ωστε να αρχισει κανονικα τη θεραπεια του  (χημικη και λειζερ) με αποτελεσμα να με "ριχνει" ψυχολογικα η ολη διαδικασια.

Ο.κ. το ξεπερασα αυτο το σταδιο.

Με την παροδο των εβδομαδων ομως, μου λεει τα απιστευτα οποτε με παιρνει τηλεφωνο,  σε βαθμο εξοργιστικα εκνευριστικο.

Αν ηταν καλα δε θα χα προβλημα, θα του τα χωνα και εγω (τι ειχες Γιαννη τι ειχα παντα) αλλα τωρα προσπαθω να συγκρατηθω με αποτελεσμα να ειμαι μονιμως νευριασμενη με τα παντα.  Εχω φτασει στο σημειο να αποφευγω να απαντω στο τηλεφωνο για να μη μου ρθει κανενα εγκεφαλικο στο τελος.

Πως θα ηταν καλυτερο για μενα να αντιμετωπισω την ολη κατασταση??

[Moody]

Κατερινιώ μου....

Δεν ξέρω αν οι λύσεις τύπου "προσπάθησε να παίρνεις απόσταση από εκείνο το κομμάτι που συγχίζεται και εκνευρίζεται όταν ακούει τα απίστευτα" είναι οι πλέον δόκιμες για σένα....έτσι όπως είσαι πληθωρική στο πώς βιώνεις και πώς λειτουργείς γενικότερα....

Δεν ξέρω, δηλαδή, αν σε παίρνει να μπεις στη λογική του "Όχι δεν είμαι όλη εκνευρισμένη, αλλά ένα κομμάτι μου".

Από την άλλη , νιώθεις εγκλωβισμένη και σε καταλαβαίνω.

Θα σου πρότεινα, λοιπόν το εξής.

[size=18]Βρες την παλιά καλή Κατερίνα και άρχισε να αντιδράς σε αυτά που σου λέει όπως αισθάνεσαι. Δεν χρειάζεται προστασία ο πατέρας σου. Να του λες αυτό που νιώθεις και όταν νιώθεις οτι θες να βάλεις τις φωνές...να το κάνεις[/size].

Πίστεψέ με : ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ !

Όταν μας εκνευρίζουν οι συμπεριφορές κάποιων καλό είναι να μην το κρατάμε για τον εαυτό μας... Γιατί γυρνά πίσω σε μας....
 :evil:

Και τότε...ποιος θα νοιαστεί για τη δική σου ψυχική ηρεμία και γαλήνη γλυκειά μου? :wink:

[spellbound]

ναι, αλλα αμα του τα "χωσω" κανονικα  και εν ελθετω χρονο επελθει το μοιραιο, μετα θα αισθανομαι τυψεις....

[Moody]

Ναι...αλλά αν του φέρεσαι ως αναξιοπαθούντα και ετοιμοθάνατο...δεν είναι και ό,τι το καλύτερο γι αυτόν....
Άλλωστε...σου τη δίνουν αυτά που λέει και ΑΥΤΟ πρέπει να του το πεις ξεκάθαρα.
Ξέρει πολύ καλά οτι τον νοιάζεσαι. Και σ' αγαπάει , ακόμα κι αν δεν στο χει πει ως τώρα ή δεν στο χει δείξει....
Κι εσύ το ξέρεις....

Έχω να σου προτείνω κάτι...

Όταν πας να τον δεις, μίλησέ του για όλα. Να του πεις όλα όσα δεν του χεις πει ως τώρα.

Θα σας ανακουφίσει και τους δυο αυτό.

Για να μην σκεφτείς αργότερα πως δεν πρόλαβες....

(δεν ξέρω αν χρειάζεται να εκτεθείς περισότερο εδώ μέσα. Ότι με χρειαστείς ...είμαι κοντά σου)

[spellbound]

μωρε τα ξερει. αλλα ειναι ξεροκεφαλος!!  
οχι, με καλυψες Μουντυ θα το δω στη πορεια πως θα βγει..

θενκς             (πελωωωριο χαμογελο αλα κολγκειτ)

[Moody]

Μακάρι να σε ...ξεμπλόκαρα λίγο!

                   :wink:

[chriastina]

moody,
απο μικρή έως και τώρα ουδέποτε μοιράστηκα με τους γονείς μου θέματα της προσωπικής μου ζωής,ούτε καν τα βασικά.Με τον πατέρα μου δεν είχαμε ποτέ καλή επικοινωνία, με την μητέρα μου όμως δεν συμβάινει το ίδιο.Σκέφτομαι μήπως είναι καιρός να κάνω μια αλλαγή και να αρχίσω σιγά σιγά να της μιλάω.Αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα κενό ανάμεσά μας και όταν η κουβέντα πλησιάζει προς τα εκεί δημιουργήτε μια ψυχρή βουβαμάρα δευτερολέπτων που με κάνει να νιώθω ένοχη.Δεν ξέρω όμως αν μετά απο τόσα χρόνια και μέσα απο αυτή την συνήθεια εαν τελικά θα ήθελε να γνωρίζει και αυτή το κομμάτι της ζωής μου.Δεν ξέρω εαν δεν με ρωτάει απο την απίστευτη (ώρες-ωρες) διακριτικότητά της ή εαν έτσι το θέλει.

[Moody]

Χριστινάκι....
Θα σου απαντήσω από ένα δικό μου παρόμοιο....

Όταν αποφάσισα να μιλήσω στη μαμά μου, διαπίστωσα εκπληκτη πως ήξερε για μένα πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμουν.

Για ένα παράξενο λόγο (που αν ρωτήσεις τους γονείς εδώ μέσα θα σου πουν οτι δεν είναι καθόλου παραξενος) ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΞΕΡΟΥΝ!

Μένω σ' αυτό που γράφεις - "να κάνω μια αλλαγή και να αρχίσω να της μιλάω".

Αν αυτό είναι η ανάγκη σου, να την προσεγγίσεις ουσιαστικά και να της επικοινωνήσεις τη Χριστίνα, τότε να το κάνεις.

Γιατί θα είναι κρίμα, αργότερα, να διαπιστώσεις πως δεν πρόλαβες. Θα κουβαλάς τις ενοχές και δεν σου αξίζει.

Μπορείς να ξεκινήσεις από τα πιο απλά..."Πάμε μια βόλτα να σε κεράσω έναν καφέ?"  και να προχωρήσεις στα "νιώθω την ανάγκη να σε πλησιάσω περισότερο".....

Θα είναι καλό και για τις δυο σας. :?

[xhmeia]

Για ένα παράξενο λόγο (που αν ρωτήσεις τους γονείς εδώ μέσα θα σου πουν οτι δεν είναι καθόλου παραξενος) ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΞΕΡΟΥΝ!

Ναι, ισχυει αυτο  μουντυ μου
Το καταφερνει ενας γονιος αυτο, οταν εχει ματια και αυτια ανοιχτα,αφουγκραζεται, αλλα κρατα το στομα κλειστο.
Ηξερα κ ξερω αρκετα για τα παιδια μου(οχι ολα, γιατι τοτε θα ειχα χασει το ρολο της μητερας )πριν ακομη αποφασισουν να μου πουν .

Κ για πες τωρα τη γνωμη σου
Ατακα της μανας μου ........Την καθαρα Δευτερα στη μανα πανε κ οχι στις φιλεναδες (και να το λεγε μονο την Κ.Δ. καλα θα ηταν )

[apol]

μουντυ καλημερα ,να κανω μια ερωτηση θελω ...τι ακριβως ενοουμε αντιμεταβιβαση στη ψυχαναλυση...

[Moody]

Νατάσα...μου πήρε χρόνια κι ακόμα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω χωρίς ενοχές αυτήν την ατάκα.
Τώρα, το μόνο που κάνω είναι να συνδυάσω λίγο τα πράγματα. (Μια ώρα εδώ και την υπόλοιπη μέρα με φιλενάδες)...
Δεν ξέρω αν βοηθάω....
Πάντως, καλό είναι να μάθουν - "να εκπαιδευτούν" οτι η ζωή τους δεν είναι τα παιδιά τους...(Αυτό θα ισχύσει και για σένα αργότερα , φιλη μου!).


ΑPOL, δεν έχω σπουδάσει την ψυχαναλυτική προσέγγιση, αλλά θα προσπαθήσω να στο πω όσο απλά το θυμάμαι.

Ο ψυχαναλυτής χρησιμοποιεί την ερμηνεία για να απομακρύνει τις αντιστάσεις του ασθενή του , βοηθώντας τον να θυμηθεί και να καταλάβει την προέλευση των προβλημάτων του και να ελευθερωθεί από τα συμπτώματά του.

Η αναζωπύρωση συναισθημάτων της παιδικής ηλικίας που είχε κάποτε ο αναλυόμενος για τα πρόσωπα του άμεσου περιβάλοντός του και που κατά τη διαρκεια της ανάλυσης τα αισθάνεται για τον θεραπευτή του,  είναι η συναισθηματική μεταβίβαση.

Συχνά, η μεταβίβαση προκαλεί την αντιμεταβίβαση. Δηλαδή, μια συναισθηματική αντίδραση στον αναλυτή προς τον πελάτη του. Ο αναλυτής οφείλει να την αναγνωρίσει και να τη διερευνήσει ώστε να μη σταθεί εμπόδιο στην ανάλυση του πελάτη. Ο αναλυτής, αναγνωρίζοντας τη , αντιμετωπίζει τον αναλυόμενο με τη λεγόμενη "αντικειμενική υποκειμενικότητα"...

Δεν ξέρω αν σου λένε κάτι όλα αυτά. Ίσως, αν σε ενδιαφέρει, να μπορούσα να σου πω τον τρόπο με τον οποίο δουλεύω εγώ με τους πελάτες μου, που όμως δεν είναι Ψυχαναλυτικός !

[apol]

σ ευχαριστω πολυ Μουντι νομιζω οτι με κατατοπισες σημαντικα...

[xhmeia]

Νατάσα...μου πήρε χρόνια κι ακόμα δεν κατάφερα να αντιμετωπίσω χωρίς ενοχές αυτήν την ατάκα.
Τώρα, το μόνο που κάνω είναι να συνδυάσω λίγο τα πράγματα. (Μια ώρα εδώ και την υπόλοιπη μέρα με φιλενάδες)...
Δεν ξέρω αν βοηθάω....
Πάντως, καλό είναι να μάθουν - "να εκπαιδευτούν" οτι η ζωή τους δεν είναι τα παιδιά τους...(Αυτό θα ισχύσει και για σένα αργότερα , φιλη μου!).

Ολη τη ζωη μου την περασα οικογενειακα κ φροντισα να μην εχει κανεις παραπονο.Και μιλαω για ολη την γκαμα (γονεις,πεθερικα,αδελφια,κουνιαδια και λοιπο σοϊ :shock: )
Πλεον περναω τις ωρες μου, οπως εγω θελω, στη  φαση ζωης που περναω τωρα.Και δεν νοιωθω ενοχες, απλα τσαντιλα,γιατι ενω της εχω εξηγησει, δεν λεει να καταλαβει.Το θεμα ειναι οτι εχει δικη της ζωη, αλλα παλι δεν καταλαβαινει.
Οσο για μενα, ηδη ισχυει.Τα παιδια μου πανω απ ολα κ ολους, αλλα φροντισα να φτιαξω ΚΑΙ δικη μου ζωη κ τους προετοιμασα σιγα-σιγα να αποκτησουν  τη δικη τους, χωρις να παψουμε να νοιαζομαστε ο ενας για τον αλλον.Ειμαι υπερηφανη που τους εκανα ανεξαρτητους και απο την αλλη δεν εχουμε χασει τους δεσμους αγαπης μεταξυ μας.
Μα ειναι απλο δεν ειναι? Τα παιδια δεν ειναι κτηματα μας.Και τι θελουμε οι γονεις για να ειμαστε καλα ?Να ναι αυτα καλα.Κ ποιος ξερει τι τα κανει να περνουν καλα ?Μονο αυτα. Εμενα μου αρκει να τα βλεπω να ειναι χαρουμενα κ απλα ειμαι παντα εκει αν κ εφ οσον το θελησουν.
Ο ρολος των γονιων  ειναι να τους μαθουν  να πετουν κ μετα να τ αφησουν να πεταξουν κ οι γονεις-συνεχιζοντας το δικο τους ταξιδι- με αγρυπνο ματι να τα καμαρωνουν και να χαιρονται με τη χαρα τους, να καμαρωνουν οταν τα βγαζουν περα με δυνατους βοριαδες και να τα αγκαλιαζουν με τα φτερα τους μονο, αν το ζητησουν.Να πεταξουν λοιπον, αλλα οχι κρατωντας τους με καλουμπα..................Δεν ειναι τα παιδια, χαρταετοι........ειναι αετοι!