ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

[isabella]

Πριγκηπέσα

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια θα συμμορφωθώ
Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό τζάμπα σωστός με το στανιό
 
 
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος  κι ο χαρακτήρας μας
 
 
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό
Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου
 
Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος  κι ο χαρακτήρας μας
 

[isabella]

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
 
Του έρωτα τα σίδερα
φωτιά δεν τα λυγίζει
μονάχα το πικρό φιλί
που δυο καρδιές ραγίζει
 

 
Όλος ο κόσμος να ’ναι εδώ
και μια ψυχή να λείπει
μαύρος μου μοιάζει ο ουρανός
και σκοτεινό το σπίτι
 

 
Στου χάρου τις λαβωματιές
βότανα δεν χωρούνε
ούτε γιατροί γιατρεύουνε
ούτ' άγιοι βοηθούνε
 
Κέρνα με να σε κερνώ
και μην ρωτάς τι μένει
στης μάνας γης την αγκαλιά
η αλήθεια είναι κρυμμένη
 
Κέρνα με να σε κερνώ
και μην ρωτάς τι μένει
 
στης μάνας γης την αγκαλιά
η αλήθεια είναι κρυμμένη

[isabella]

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ


Κανένας δε ξέρει το αύριο τι θα μας φέρει
Είν' η ζωή μια κρυμμένη απειλή κι ένα αστέρι
Χορός και φωνές λες το ναι  θες δε θες πριν βραδιάσει
Σε παίρνει  αγκαλιά μια γνωστή σου σκιά κι έχεις χάσει
 
 
Πόρτες ανοικτές,  καρδιές κλεισμένες
Άδειες αγκαλιές σημαδεμένες
Κλέβει ο καιρός τα βήματα σου
Σκορπάει τα όνειρά σου
 
Καίγομαι σ’ ένα ποτήρι κρασί και σε ψάχνω
Βούλιαξ’ η πόλη μες στο νου μου γυρνάνε οι διάβολοι
Καλύτερα θα ’ταν να φύγω μακριά  κι ότι γίνει
Πονάει όμως τόσο για 'κείνον που πίσω έχει μείνει
 
 
Πόρτες ανοικτές,  καρδιές κλεισμένες
Άδειες αγκαλιές σημαδεμένες
Κλέβει ο καιρός τα βήματα σου
Σκορπάει τα όνειρά σου
 

[kermit]

Νεραιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι
ήλιοσ χρυσος στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι
γυμνη στο λιόγερμα βουτά και στα ποτάμια τρέχει
χιλιες φορές τη βαφτισαν μα όνομα δεν έχει

τα βράδυα ερχεται κρυφά και μπαίνει στα ονειρά μου
κοκκινα χείλη με φιλούν και βαφουν τα δικα μου
κι απο το ύψωμα σαν βγεις ξανά να σ ανταμώσω
δως μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω

πως ταξιδευουν οι ψυχές και  οι ζωές μας πες μου
στις όχθες του αχέρωντα και στις πνοες τ ανεμου
ποια μοίρα φέρνουν τα νερά ποια μυστικά κρυμμένα
ποια θαλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα.

[orxidea]

Ανάσες βιαστικές

Ανάσες βιαστικές, λοξές ματιές
σκιές που δραπετεύουν στο σκοτάδι
ξέρεις καλά για πού τραβούν,
τον ίδιο κύκλο ακολουθούν
γρανάζια ηλίθιας μηχανής,
θύματα κάποιας αμοιβής.

Ύπνος σφαγμένος στα μισά,
όνειρα βιαστικά, εφιαλτικά
κρύο σ' ακολουθά το πρωινό
κάπου ξυπνάει ένα μωρό
και κλαίει στο δικό σου τον καημό.

Άθλιες μέρες και στενή ζωή,
πηγάδι ο χρόνος να σκεπάζει καθετί
ασήμαντο και καθημερινό,
φωνή που κόβεται στα δυο.

Στενά η ζωή σ' ακολουθά,
το σήμερα ήταν χθες, δεν σ' αφορά
ούτε θα βρεις ποτέ σου διαφορά
στην όμορφή μας πόλη τα χαράματα[/i][/color]

[orxidea]

Άσε τα ψέμματα

Κλείνω τα φώτα και κοιτάζω τις σκιές
χίλια βουνά και θάλασσες βαθιές
σπηλιές και ξέφωτα νεράιδες και γητειές
ένα καμίνι με καταπίνει

Ε, τα ρούχα μου μυρίζουνε φωτιά
ε, άσε τα ψέμματα και βγες απ' τον τεκέ

Άρχοντα σβήσε τα παλιά σου μυστικά
άναψε σπίρτο να σε βρει καμιά αγκαλιά
κόλπα κι αινίγματα μ' ανάβουν το μυαλό
δεν έχω δρόμο κι ουρανό

Γεμάτο το δισάκι μου ψωμί
τηλεπαιχνίδια κι ένα πλαστικό βιολί
ω, δεκάρα τσακιστή για το γαμπρό
α, πριν παντρευτείς να σε φιλήσω μια φορά

Λέω παραμύθια να ξορκίσω το κακό
να γίνουν όλα μαγικά μ' ένα χορό
σκάλα μ' ανέβασες πριν πέσω χαμηλά
τώρα γυρίζω στα παλιά

Α, παιχνίδι της γυναίκας τα φιλιά
Αχ αχ αχ παιχνίδι μ' έκανε μια νόστιμη κυρά
ω, δεκάρα τσακιστή για το γαμπρό
α, πριν παντρευτείς να σε φιλήσω μια φορά[/i][/color]

[Rakendytos]

Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι
Ονείρατα φιλόξενα
Μήπως και σπάσουνε οι πάγοι
ωωωω
 
Στη φωτιά, ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί και 'μένα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω
 
Μήπως θαρρέψει ο άνθρωπος
Και ψάξει στα χαμένα
Και βάλει χώρια τα καλά
Χώρια τα στερημένα
ωωωω
 
Στη φωτιά, ρίχνω όλα τα ταμένα...
 
Στη φωτιά, ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί και 'μένα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω
 
Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι

Μάλαμας Σωκράτης

Μουσική/Στίχοι: Active Member/Μάλαμας Σωκράτης

[blue-roses]

13000 μέρες          
 
Άλλοι λεν πως ξοφλήσαμε και τα ιερά γκρεμίσαμε
κι άλλοι λατρεύουν τον καιρό σαν εραστή και σαν Θεό

Άλλοι πως είμαστε ευτυχείς και ζούμε μεγαλεία
γι άλλους το τέλος ορατό, τέρατα και σημεία

Δεκατρείς χιλιάδες μέρες ίδια κι απαράλλαχτα
Δεκατρείς χιλιάδες νύχτες όνειρα και θαύματα

Να βάλουμε τον κόσμο αυτό σε τούτο το πανέρι
που ‘χει τον πάτο του λειψό, τη λογική καρτέρι

Μοιάζει με ειρωνεία,
είναι μια κωμωδία
ψυχή μου διψασμένη,
καρδιά παράφορη

O ήλιος σε φωτίζει σε φυσάει ένας αέρας
σα να ‘σαι εσύ στη μέση και μόνο για ‘σένα

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;

Κατά τον ήλιο σε τυφλώνει κι η άλλη μεριά σου
είναι μια φλόγα που ξαναφτιάχνει τον κόσμο

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;
Τι σημασία έχει;

 

[blue-roses]

Άδειο δωμάτιο          
 
Μπορεί να μην αγάπησε ποτέ του
Μπορεί και να γελάστηκε στ' αλήθεια
Να νόμιζε γι αγάπη την συνήθεια

Στο άδειο δωμάτιο και στον κρύο αέρα
Να σ' αγαπώ το μόνο που μου μένει
Να 'μαι για σένα η ζωή που περιμένει
Να κλέψει να σου δώσει
Να σε στείλει να σε νοιώσει

Αγαπημένα χέρια-περιστέρια
Σπατάλη τα ταξίδια μου στ' αστέρια
Αγαπημένα χείλη μου ζεστά
Δεν έχει ο ουρανός άλλη αγκαλιά

 

[blue-roses]

Άδειοι τόποι        
 
Όταν σταλάξει η κούραση
το όπιο της το γλυκύ,
βαθύς ο ύπνος έρχεται
και των ψυχών την αύρα γεύεται.

Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου, απόνερα.

Όσοι κοιμούνται γίνονται
παιδιά και παραδίνονται.
Πάνω σε βλέφαρα κλειστά
του χρόνου ο άνεμος λυσσομανά.

Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου, απόνερα.

Πριν μπεις για να ονειρευτείς,
πρέπει ν' αφήσεις καταγής,
έξω απ' του ύπνου το τέμενος,
τις αρετές σου ή το έρεβος.

Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου απόνερα.
 

[blue-roses]

Άλμπατρος          
 
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

 

[blue-roses]

Ανήσυχες μέρες        
 
Ανήσυχες μέρες ταραγμένη νύχτα
βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα
ζεστός καιρός τέλος του Μάη
κι ένα αεράκι να φυσάει.
Αστεία η λύπη να περνάει
κι όμως να σε νικάει.

Κόκκινα χείλη της φωτιάς
θυμάσαι εκείνη π' αγαπάς
το πρόσωπό της σαν νερό
μεσ' στο μυαλό σου το θολό.

Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μεσ' στο μυαλό μου η θύμησή σου.

Πού ' ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
πού 'ναι τα χέρια σου
ν' αγγίξουνε τον ουρανό.

 

[blue-roses]

Άνοιγμα στα πέρατα        
 
Άνοιγμα στα πέρατα
και βροχή του Μάρτη
έχασα σαν έβαλα στοίχημα
πως θα 'ρθει.

Μην φοβάστε στο κορμί
μαγικές ψυχές μου
έτσι με συνήθισαν
όλοι οι έρωτές μου.

Μαγικές κρυψώνες μου
όλες θα σας κλείσω
τώρα τους χειμώνες μου
σαν πουλί θα ζήσω.

Εποχή μου ρόδινη
συρματοπλεγμένη
όχι πως κουράστηκα
μ' άλλο δε με παίρνει.

Όχι πως λευτέρωσα
όλες τις φωνές μου
μα να κρύβω δε μπορώ
τις μικρές χαρές μου.

Μέχρι να φανεί το φως
δρόμους θα διαβαίνω
όχι πως σε ξέχασα
μα δε σε προσμένω.

 

[blue-roses]

Αποσπερίτης          
 
Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει
ήξερα μα ξέχασα
όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν
τα λερωμένα πέταξαν

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Οι πολιτείες πάντα χορεύουν
σε ρυθμό κιρκαδιανό
τα φώτα ανάβουν να προλάβουν
της νύχτας το μετέωρο

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Μες στο σκοτάδι θα 'ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές

 

[blue-roses]

Αράχνη          
 
Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου]