ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Κοίτα να μη χαθείς        
 
Πάντα στο σούρουπο, στοιχειώνει ο νούς μου και με πάει
πάντα στο σούρουπο αλλού με πάει.
Πάντα στο σούρουπο, γυμνό πουλί με κυνηγάει
πάντα στο σούρουπο με κυνηγάει.

Κοίτα να μη χαθείς, να μη χαθείς ψυχή μου
πατρίδα μακρινή, πατρίδα μακρινή μου
που αν τη βρείς, κόβεις το νήμα σου απ'τον κόσμο να χαθείς
μές στ' ουρανού τα μονοπάτια να μπλεχτείς.

Κοίτα να μη χαθείς, να μη χαθείς ψυχή μου
πατρίδα μακρινή, πατρίδα μακρινή μου.


 

[blue-roses]

Μονάχα οι νύχτες        
 
Απόψε πάλι σ' αγαπώ κι έχω ξεχάσει
όσα έχω χάσει στη ζωή μου τη μισή.
Απόψε πάλι σε ζητώ, μα έχω περάσει
τόσα στον κόσμο κι ας μην ξέρω το γιατί.

Μονάχα οι νύχτες μου φωτίζουν τη λαχτάρα
σκόρπια τσιγάρα και τραγούδια λαϊκά
όλη η ζωή μου δεν αξίζει μια δεκάρα
αφού δεν ξέρω τ' ακριβά σου μυστικά.

Κι άσε τα χρόνια, θα περάσουνε και πάλι
όσο θα σβήνουμε στην ίδια διαδρομή.
Όλη η ζωή μου ένας δρόμος που θα βγάλει
εκεί που ακόμα περιμένω στη σιωπή.

Μονάχα οι νύχτες μου φωτίζουν τη λαχτάρα
σκόρπια τσιγάρα και τραγούδια λαϊκά
όλη η ζωή μου δεν αξίζει μια δεκάρα
αφού δεν ξέρω τ' ακριβά σου μυστικά.

 

[blue-roses]

 Πικρό τραγούδι        
 
Στέκομαι απ' όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ' όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.

Στέκομαι στης απελπισίας το σκοτεινό κατώφλι,
βαριά-βαριά στης άβυσσος ζυγιάζομαι την άκρια.

Η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με νοσταλγίες και δάκρυα σκληρά με πολεμούνε...
η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με επιθυμίες και όνειρα ολοένα με παιδεύουν.

Στέκομαι απ' όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ' όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.

Στον άνεμο και στη σιωπή σαν ένα μάταιο ρόδο,
μαδώντας της αγάπης σου την τρυφερή ελπίδα.

 

[blue-roses]

Απ'τη μέρα που σ'έχασα έγινα σαν χάρτινη,μια απουσία
χάρτινη που με κουκουλώνει,δε βλέπω τίποτα πια,δεν
ακούω τίποτα,είμαι στο κέντρο μιάς τεράστιας απουσίας
που μυρίζει παράδεισο,ποτέ δε κατάλαβα πως γλίστρησα,
όλα έγιναν ξαφνικά....

[blue-roses]

Παιχνίδι είναι        
 
Θυμάμαι ένα παιχνίδι που παίζαμε μαζί
Ρωτούσες από τι σ' αγαπάω πιο πάνω
Πιο πάνω από τη γη κι από τον ουρανό
Πιο πάνω απ' ό,τι ζω
Πιο πάνω απ' ό,τι φτάνω

Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες
Παιχνίδι είναι!

Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω

Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω

Παιχνίδι είναι;

Θυμάμαι κάτι βράδια που παίζαμε κι οι δυο
Το γέλιο σου νερό κι εγώ να ξεδιψάω
Σε ρώταγα θα 'ρθεις μαζί μου στο γκρεμό
Δώσ' μου ένα σ' αγαπώ και έλα όπου πάω

Παιχνίδι είναι
Πες ό,τι σου 'ρθει σου 'λεγα
Παιχνίδι είναι;

Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω

Τώρα δεν παίζω, ούτε γελάω
Τώρα σε χάνω και σε ζητάω
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω αληθινά
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω

Παιχνίδι ήταν
Πες ό,τι σου 'ρθει μου 'λεγες

 

[blue-roses]

Άστρο        
 
Σ' έχω χάσει, είναι νύχτα τόσο αργά
όπως τότε όλα ήρθαν ξαφνικά
μια στιγμή απ' τα χέρια έχει χαθεί
αν σε είχα θα 'χα δεύτερη ζωή

Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Ξημερώνει μα για κάποιον είν' αργά
ξέρω υπάρχουν τόσα πράγματα απλά
αν μπορούσα να κρατήσω μια στιγμή
μια εικόνα να γυρίσεις στη ζωή

Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Μα δεν αλλάζει
ο ήλιος φτάνει
ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

 

[blue-roses]

Χρόνια σου πολλά χαρά μου!
Αστέρι μου μακρινό......
Νιώθω γελοία που δε μπορώ να
κάνω κάτι ώστε να σε δώ......


Μου λείπεις όπως το νερό στο χώμα!



Σ'αγαπώ και σε θυμάμαι.....
Να προσέχεις λιακάδα μου!

[blue-roses]

Καπνός        
 
Τη νύχτα που περάσαμε μαζί
την καρατόμησε το φως μιας χαραμάδας
κεντώντας μ' ακανόνιστο γαζί
σεντόνια που τα πότισε η χλωμάδα

Δε θα τολμήσω πια να κοιμηθώ
κοντά στο σχήμα που το σώμα σου αφήνει
φοβάμαι πως τρελός θα πλανηθώ
και θα νομίσω πως αόρατη έχεις μείνει

Λεπτές κλωστές ανάερος καπνός
απ' το τσιγάρο που αναβοσβήνει στο τασάκι
το μήνυμα που άφησες και πως να τ' ακυρώσει
της φυγής σου το σαράκι

Χαράματα κι ο χρόνος σταματά
καθώς αγγίζω το σημάδι που 'χεις αφήσει
το βάθος των ονείρων σου κλεφτά
το βλέμμα μου γυρεύει ν'ακουμπήσει

 

[blue-roses]

Του φτερούγισμα του γλάρου        
 
Εκεί που σμίγει ο ουρανός
με του πελάου την άκρη
στου δειλινού το δάκρυ
θα ψάξω να σε βρω
παραμονεύει η νύχτα
στης μνήμης το βυθό

Ποιο κύμα σε ταξίδεψε
στου κόσμου τα λημέρια;
ποια μοίρα μάγισα σημάδεψε
τα δυό σου χέρια;
ποιος στόλισε τα μάτια σου
με τ' ουρανού τ' αστέρια;

Μες στη σιωπή σου ναυαγός
στη θλίψη των ματιών σου
τη γεύση των φιλιών σου
σαν φυλαχτό κρατώ
μη με πλανέψει η νύχτα
σ'αυτό τον πηγαιμό

Ποιος σφράγισε τα χείλη σου;
ποιο σύνθημα τ'ανοίγει;
ήπια τον πόθο σου και μέθυσα
τώρα με πνίγει
του γλάρου το φτερούγισμα
ποιο μυστικό μου κρύβει;

 

[blue-roses]

Ανεμόσκαλα        
 
Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.

Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.

[blue-roses]

Δεν ξέρω        
 
Πες μου ψυχή μου
τώρα που'χεις κυλήσει μες την κάθε μου φλέβα
που πάμε πες μου,
αν το ξέρεις κάνε μου νεύμα, θα το δω
αρκεί μονάχα ένα σου νεύμα, κι εγώ θα'ρθώ

Αστράφτεις σ'ό,τι ξεχειλίζει μέσα στην καρδιά μου
αστράφτεις πάνω σ'ότι κάνω, πάνω σ'ό,τι πω
Μέσα απ'το κύμα δραπετεύεις ψυχή μου
κι όπως φυσάει ετούτη η νύχτα,
γέρνεις και με τυλίγεις
Αστράφτεις πάνω στην κιθάρα, στο παράθυρό μου
στο τελευταίο λεωφορείο στη γωνιά του δρόμου

Κι εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
δεν ξέρω από τι να κρυφτώ
σα μπάλα γυρίζει και γλιστράει η ζωή μου
δεν έχει μια άκρη να πιαστώ
δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
πότε θα ξεκουραστώ
ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ

Έλα ψυχή μου
σιγά-σιγά κάποιο βράδυ
μ'ένα ασημένιο καράβι να με πάρεις μαζί σου
Σαν άστρο καρφωμένο στο κατάρτι
πάνω απ'αυτή τη θάλασσα, τη μαύρη,
στην κούρασή μου απάνω ν'αστράψει,
ν'αστράψει η μορφή σου

Κι εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
δεν ξέρω από τι να κρυφτώ
σα μπάλα γυρίζει και γλιστράει η ζωή μου
δεν έχει μια άκρη να πιαστώ
δεν ξέρω
δεν ξέρω στ'αλήθεια δεν ξέρω
πότε θα ξεκουραστώ
Ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Σ' ό,τι προσπερνάς εγώ θα σ'ακολουθώ
σ' ό,τι προσπερνάς, εγώ θα σ'ακολουθώ...

 

[blue-roses]

Καλή σου νύχτα        
 
Με μάτια σπασμένα θλιμμένου παιδιού
Στέκεις εκεί στο κατώφλι του νου
Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχω
Ή κάτι που έχασα πια...

Καλή σου νύχτα
και να μ' αγαπάς...

Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή
Πικρή σαν το γέλιο μεθυσμένου τρελού
Κάποιου πρεζάκια αρχαγγέλου
Στο βράχο του Λυκαβηττού

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...

Τι ώρα πήγε ποιος έχει φωτιά
Μίλα μου, είναι η σιωπή πιο βαριά
Πιο βαριά κι απ' τα φώτα
Πιο βαριά κι απ' τους καπνούς
Κι ένα κουρέλι τραγούδησε το τελευταίο του μπλουζ

Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...


 

[blue-roses]

Όλα χάθηκαν...
Κοιτώ την άδεια σου φωτογραφία
και νιώθω τόσο θλίψη,τόσο πόνο...
Είσαι ακουμπισμενος σ'ένα δέντρο
κι είσαι χαρούμενος.
Θέε μου πόσο όμορφος είσαι;
Αυτό το πρόσωπο το γνώριμο
που τόσο πολύ αγάπησα!
Αυτό το σώμα που ποτέ,μα ποτέ
δε το χόρτασα!
Αυτά τα μάτια που με ταξίδευαν
στον κόσμο.
Αυτά τα χείλη που ποτέ δε κατάφεραν
να με ξεδιψάσουν.
Αυτά τα χέρια που κάνανε το γύρο του
κορμιού μου,και πάλι πίσω.
Αυτά τα πόδια τα γυμνασμένα για να τρέχουν
να με συναντήσεις....
Τώρα τίποτα...  Τίποτα απ'όλα αυτά δεν έχω
να κρατώ,τίποτα δεν έχω να θυμάμαι!
Η μνήμη μου εξασθενεί,με εγκαταλείπει.
Κι είναι άδικο να ζώ σ'αυτό το κόσμο,τον
τόσο άδειο απο εσένα.....

[blue-roses]

Ανεπίδοτο        
 
Bαριά μεσάνυχτα
και στο τραπέζι
τρία τριαντάφυλλα
κι ένα κονιάκ
παλιό απτάλικο
η μπάντα παίζει
δεν έχει αντίδοτο
η ερημιά

Kίτρινα γράμματα
τα γράμματά σου
"για πάντα" έλεγες
σα να 'ταν χτες
ενός πανάρχαιου
τρελού θιάσου
το έργο είμαστε
κι οι θεατές

Φεγγάρι κόκκινο
νεκρέ διαβάτη
ποιά πόρτα διάβηκε
και ποιά γωνιά
γράμμα ανεπίδοτο
είν' η αγάπη
μαζί σου πάρε με
στη λησμονιά

Kίτρινα γράμματα
τα γράμματά σου
"για πάντα" έλεγες
σα να 'ταν χτες
ενός πανάρχαιου
τρελού θιάσου
το έργο είμαστε
κι οι θεατές
 

[blue-roses]

Εναέρια τρένα        
 
Μια στήλη φως του δειλινού
τη γρίλια μου περνάει,
όνειρο η μέρα πάει
και πίσω δε γυρνά.
Ανοίγω το παράθυρο
στον τελευταίο ήλιο.
Κόλλησε το βινύλιο,
σ' ένα ''ποτέ ξανά''.

Σαν όνειρο σ' αγάπησα
και πως να σε ξεχάσω.
Ποτέ μου δε σ' απόκτησα,
ποτέ δε θα σε χάσω.

Φεύγουν στα ξένα τα πουλιά
σαν εναέρια τρένα,
να παίρνανε και μένα
μαζί τους μια φορά.
Τις αλυσίδες τ' ουρανού
κάθε ψυχή ζητάει.
Στο σώμα δε χωράει
στα λόγια δε χωρά.

Σαν ουρανό σ' αγάπησα
και πως να σε ξεχάσω.
Ποτέ μου δε σ' απόκτησα,
ποτέ δε θα σε χάσω.