ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Δεν ξεχνιέσαι        
 
Πώς να σε ξεχάσω
δεν είναι δυνατό
όπου κι αν περάσω
εσένα συναντώ

Στα τραγούδια είσ' ο στίχος
στη βροχή η μελαγχολία
στις καμπάνες είσ' ο ήχος
κι ψυχή μες στα βιβλία
Σ' όλα υπάρχεις και πλανιέσαι
δεν ξεχνιέσαι, δεν ξεχνιέσαι

Πώς να σε ξεχασω
μάτια μου αφού
δίπλα μου δεν είσαι
μα βρίσκεσαι παντού

 

[blue-roses]

Έλα        
 
έλα το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα έλα έλα
δε βάζω ούτε ράδιο δε θέλω ούτε κανέναν έλα
Ελα να γεμίσει με αγγέλους αυτή η άβυσσος έλα έλα
που πριν να φύγεις ήτανε παράδεισος έλα έλα

Πάρε το δρόμο κι έλα
εδώ είμαι εγώ εδώ είμαι εγώ βιάσου
η νύχτα σαν ομπρέλλα μου κόβει τη δροσιά σου
κι εγώ διψώ για σένα έλα έλα έλα

έλα το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα έλα έλα
φαντάσματα οι τύψεις μου που κυνηγούν εμένα έλα έλα
Ελα η νύχτα αυτή θα είναι η τελευταία έλα έλα
πριν κάνω καμιά τρέλα μεσ΄την τρέλα μου έλα έλα

Πάρε το δρόμο κι έλα
εδώ είμαι εγώ εδώ είμαι εγώ βιάσου
η νύχτα σαν ομπρέλλα μου κόβει τη δροσιά σου
κι εγώ διψώ για σένα έλα έλα έλα

 

[blue-roses]

Πουθενά εσύ        
 
Μπαίνω στ΄αυτοκίνητό μου για να πάω βόλτα
κλείνω και το κινητό μου να μην μ΄ενοχλεί
βλέπω έγχρωμες αφίσες κι αναμμένα φώτα
γύρω μου χιλιάδες κόσμος πουθενά εσύ
Στο φανάρι σταματάω δίπλα σ΄έναν άλλον
κάποιος έλεγε σε κάποιαν πόσο σ΄αγαπώ
και μετράω το κενό μου πόσο είναι μεγάλο
σαν το δίπλα κάθισμά μου που΄ναι αδειανό

Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
θα μπορούσε να΄τανε και μια εκδρομή
Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
έλειπε το γέλιο σου έλειπες κι εσύ

Στο γνωστό περίπτερο ζήτησα τσιγάρα
δίπλα στο παλιό μας σπίτι ανοιχτή πληγή
κάνει έτσι και μου δίνει τη δική σου μάρκα
γύρισα να σου τα δώσω πουθενά εσύ
Καλοκαίρι να΄ναι τάχα έξω ή χειμώνας
έχει σταματήσει ο χρόνος όπως κι η ζωή
τί κι αν η διαδρομή μου φάνηκε αιώνας
τι κι αν είδα όσα είδα πουθενά εσύ

Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
θα μπορούσε να΄τανε και μια εκδρομή
Ιδιο αυτοκίνητο ίδια διαδρομή
έλειπε το γέλιο σου έλειπες κι εσύ

 

[blue-roses]

Πές μου πώς να βρώ τον τρόπο να σε
φέρω για λίγο κοντά μου,να σου πώ
όσα δε πρόλαβα,όσα με βασανίζουν...
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πώς δε
θα ξανά έλεγα ''ΓΙΑΤΙ''
Όμως σήμερα το παίρνω πίσω,επειδή δε  
μπορώ να το καταλάβω......
Γιατί χαρά μου έφυγες τόσο νωρίς;;;
Γιατί εσύ κι όχι εγώ;;;;
Γιατί όχι κανείς μας ή όχι κι οι δυο μας;;;
Κάπου κάπου ερχόσουν στα όνειρά μου και
σε έβλεπα,γιατί με ξέχασες και δεν έρχεσαι
πιά;
Γιατί με αποσυνδέεις απ'τον κόσμο σου,αφού
ξέρεις πόσο πολύ ανάγκη σ'έχω.....
Τα έχω χαμένα....
Το μόνο που νιώθω είναι το κενό που αφήνει
η απουσία σου....
Μου λείπεις ματάκια μου!
Έλα για λίγο να σε δώ,σε Παρακαλώ... ]

[blue-roses]

Δε χάνεται η ψυχή        
 
Για σένα τραγουδάω, για σένα που όταν έπεφτα,
με κράταγες σφιχτά, γινόσουν η βαρκούλα μου,
να βγαίνω στ' ανοιχτά, να μη φοβάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που έγινες στον τοίχο μου,
σκιά κι ακολουθείς, που μ' έστελνες στον ουρανό,
τις νύχτες της σιωπής, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

Για σένα τραγουδάω, που ενώ τα χρόνια πέρναγαν,
αγάπη ήσουν εκεί, να στέκεσαι,να καίγεσαι,
αγάπη δυνατή, να μη λυπάμαι.

Δε χάνεται η ψυχή, το σώμα κι αν περάσει,
ακόμα κι αν ξεχάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει,
φιλί αν βρει και πιάσει, θυμάται, δε χάνεται η ψυχή,
δε χάνεται η ψυχή.

Για σένα τραγουδάω, που άντεχες το κρύο μου,
τις λέξεις τις σκληρές, και πίσω μου τις γύριζες,
σε όμορφες στιγμές, να μη λυπάμαι.

 

[blue-roses]

Δε θα μπορούσα ν'αφιερώσω αυτό
το τραγούδι σε κανέναν άλλο εκτός
απο εσένα.....
Πονάω όταν το ακούω,μα μου θυμίζει
το μέγεθος της αγάπης μας,που ήταν
τόσο μά τόσο αληθινή......
Η αγάπη μας που δε μοιάζει
καθόλου με τη σημερινή πραγματικότητα
της αυταπάτης που ζώ βυθισμένη,περιμένοντας
άδικα να γυρίσεις.....


Μη τον ρωτάς τον ουρανό          
 
Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ'τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

[blue-roses]

Είμαι εδώ        
 
Πώς να μην σου πω γι' αυτά
που τόσο με τρελαίνουν
πόσοι πλάι μου περνούν
και δεν καταλαβαίνουν.

Πώς να μην σου πω γιατί
τη χώρα αυτή λατρεύω
σαν παιδί σε μια γιορτή
γυρνάω και τη χαζεύω.

Πώς να μην σου πω γι' αυτό
που τόσο με μαγεύει
μοιάζει όνειρο κρυφό
κι ακόμα με παιδεύει.

Πώς να ζω χωρίς το φως
και πώς να μην ελπίζω
είμαι εδώ και σ' αγαπώ
χωρίς να σε αγγίζω.

 

[blue-roses]

Χωρίς εσένα            
 
Νομίζω πως δε σε θυμάμαι πια
τα μάτια μου βαριά να δουν εσένα
κοιτάζω μια παλιά σου carte postale
ποιος έγραψε μ' αυτά τα γράμματα τα ξένα

Τώρα έχω ένα σπίτι
που ποτέ δεν έχεις δει
τώρα έχω ένα αμάξι
που ποτέ δεν έχεις μπει
και μια λύπη, αχ! μια λύπη
που δεν έχεις φανταστεί

Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα
κι αυτό τώρα λέγεται ζωή

Νομίζω πως σε ξέχασα αλλά
τις νύχτες που μετρώ το χρόνο μόνη
το χέρι σου μου πλέκει τα μαλλιά
το χάδι σου αυτό ακόμα με σκοτώνει

 

[blue-roses]

Η καταιγίδα        
 
Φεύγουν τα όνειρα πετάνε
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που κάποιοι τα παραφυλάνε
πυροβολούν και λύνουν τα σκυλιά.

Είσ' ένα αστέρι στο σκοτάδι
πολύ αχνό στον ουρανό,
χαμένο μου όνειρο και χάδι
που εσκόρπισες σαν τον καπνό

Η καταιγίδα θα τσακίσει το κατάρτι,
ένας αγέρας θα φυσήξει δυνατός,
θα σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι,
να μου γελάς και να λούζεσαι στο φως.
Πώς θα μπορέσω να κρατήσω χαρακτήρα
και να γυρίσω το κεφάλι και να πω
στη μοίρα μου που με μισεί
πως ήσουν όνειρο κι εσύ
που είσαι η ζωή μου η μισή
κι έχεις χαθεί.

Φεύγουν τα όνειρα πετάνε
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
κοίτα τα χρόνια πώς περνάνε
μας ξεγελούν, παλιώνουν τα φιλιά.

Είσ' ένα αστέρι στο σκοτάδι
πολύ αχνό στον ουρανό,
χαμένο μου όνειρο και χάδι
που εσκόρπισες σαν τον καπνό
 

[blue-roses]

 Φυσαλίδα        
 
Καληνύχτα,γεια χαρά,
θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα
και κανείς δε θα σε βρει
ίσως,ούτε και εσύ.

Ποιός θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως,ούτε και εγώ.

Καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,πάνω τους κι εγώ.

Πώς αντέχει η σιωπή
δίχως τη δική σου φωνούλα
που τρεμάμενη ηχεί
σαν δε βρίσκει την ακτή.

Ποιός θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως,ούτε και εγώ.

Καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα,για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νοιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,πάνω τους κι εγώ.

 

[blue-roses]

 Όνειρα αυθαίρετα        
 
Με όνειρα αυθαίρετα στου νότου τη σχεδία
ταξίδεψα τα κύματα στα όρτσα τού καιρού
και το ταξίδι τέλειωσε σ' αυτή την παραλία
στο τέρμα τής πρωτεύουσας του μαύρου ουρανού

Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα

Στης νύχτας τα περάσματα περίμενα το θαύμα
μα εκείνο δεν ερχότανε και μ' έπαιρνε πρωί
και μέτραγα τα ερείπια απ' το αρχαίο δράμα
που παίζαμε και χάναμε ολόκληρη ζωή

Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα

Στα μεσημέρια μου, στα καλοκαίρια μου
στου ονείρου τα νησιά και στα νυχτέρια μου
ήπια και μέθυσα, τα μάτια έκλεισα
το τελευταίο μου αυθαίρετο το γκρέμισα

 

[blue-roses]

Μαύρες γραμμές        
 
Μαύρες γραμμές που σμίγουνε
στα όρη της αβύσσου
και τα βουνά φωνάζουνε
να τυλιχτώ μαζί σου.

Σταλαγματιά θανάσιμο
μικρό μου φυλλοβόλο,
δέντρο που το ζηλέψανε
στου ουρανού το θόλο.

Παράπονο και δάκρυ μου
εξωτικό κρασί μου
με πότισαν τα σύννεφα
κι εσύ άνθισες μαζί μου.

Ό,τι βαραίνει είναι κακό
στου κήπου την παγίδα
υπάρχει μόνο η στιγμή
κι ο χρόνος που δεν σ' είδα.

 

[blue-roses]

Μια φυλακή        
 
Για μια στιγμή έμεινες μόνος σου και κοίταξες πιο πέρα
μια φυλακή με γκρίζους τοίχους μελλοθάνατων η μέρα
και τριγυρνάς χρόνια προσμένοντας σαν ταύρος στην αρένα,
παραμιλάς σαν μεθυσμένος και τα λόγια σου είναι ξένα.

Θεριά μου εσείς, θεριά δικά μου μια ζωή που εξημερώνω,
που σας μισώ μα ξέρω πως χωρίς εσάς δεν ξημερώνω.
Ω τι ζητώ; Έρημοι άνθρωποι να κλαιν' την ερημιά τους
και 'γω να ζω σε μια εικόνα που προβάλλει η ματιά τους.

Φτωχές στιγμές κι η επανάληψη την πείνα μεγαλώνει.
Χίλιες ζωές τι να τις κάνω; Έχω μια και δεν τελειώνει.

 

[blue-roses]

Χάρτινες λέξεις        
 
Κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω
ψάχνοντας λέξεις έχω χάσει το σκοπό
Πάντα σε μένα να μιλώ είναι κακό
κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω

Φεύγουν οι ώρες, φεύγουν μέρες και ζητώ
κάποιος ν' ακούσει τις κραυγές που του ξερνώ
πάντα σε μένα να μιλώ είναι κακό
κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω

Δεν τα 'λεγα ποτέ καλά
τα λόγια τα μεγάλα, τα λόγια τα καλά

Περνάν εικόνες σε μισότρελο μυαλό
χορεύουν στίχοι σ' ένα χάρτινο φτερό
πάντα σε μένα να μιλώ είναι κακό
κοίταξε τώρα που δεν έχω τι να πω

 

[blue-roses]

Γραμμή        
 
Θα τραβήξω μια γραμμή να ενώσω τ' αστέρια
θα τραβήξω μια γραμμή τις πόλεις να ενώσω
θα τραβήξω στα φώτα που όλα μοιάζουν με ξένα
κι ύστερα πάλι ψηλά θα χαθώ σαν σκιά

Θα τραβήξω για σένα που συχνά αχνοφέγγεις
του Θεού το άδειο βλέμμα μοναξιά κι όλο φεύγεις
Θα τραβήξω στο δρόμο που όσο πάει μακραίνει
στα χωριά που φωτίζουν μες στην νύχτα που τρέχει γλυκά
Από θάλασσες άδειες θα κλέψω τη μέρα
να χωρέσω ξανά στα σκοτάδια του κόσμου
άδειους δρόμους περνάω μα παντού είσαι φως μου
στις βιτρίνες να καις τα σκοτάδια του κόσμου

Απ' το σπίτι θα βγω με παράξενα ρούχα
της βροχής το παιχνίδι με το χώμα θα παίξω
θα τραβήξω για εκεί που τα όνειρα λένε
στις ψυχές των ανθρώπων παραμύθια που καίνε ξανά

Από θάλασσες άδειες θα κλέψω τη μέρα
να χωρέσω ξανά στα σκοτάδια του κόσμου
άδειους δρόμους περνάω μα παντού είσαι φως μου
στις βιτρίνες να καις τα σκοτάδια του κόσμου

Θα τραβήξω μια γραμμή να ενώσω τ' αστέρια
θα τραβήξω μια γραμμή τις πόλεις να ενώσω
θα τραβήξω στα φώτα που όλα μοιάζουν με ξένα
κι ύστερα πάλι ψηλά θα χαθώ σαν σκιά

Θα τραβήξω για σένα που συχνά αχνοφέγγεις
του Θεού το άδειο βλέμμα μοναξιά κι όλο φεύγεις
Θα τραβήξω στο δρόμο που όσο πάει μακραίνει
στα χωριά που φωτίζουν μες στην νύχτα που τρέχει γλυκά