Τι είναι αυτό που ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ μια σχέση;

[cowboissa]

(1)(α) Τι είναι αυτό που μας κάνει μια μέρα να ξυπνάμε ένα πρωί και να σκεπτόμαστε ότι δεν αγαπούμε πια αυτόν/αυτήν που αγαπούσαμε μέχρι χτες; Σίγουρα η απάντηση διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση.
(1)(β) Τι είναι αυτό που μας κάνει να συνειδητοποιούμε από μόνοι μας [χωρίς κάποιο καβγά] ότι δεν μας τραβά ο άλλος/η παρόλο που μπορεί ακόμη να σημαίνουμε τα πάντα γιʼ αυτόν/αυτήν; Πώς αποφασίζουμε να πικράνουμε τον/την άλλον/ην [μην ακούσω βλακείες του στυλ "ήρεμος χωρισμός" ή "χωρισμός κοινή συναινέσει", γιατί θα βγάλω σπυριά κ θα χαλάσω το δέρμα μου: και μετά ποιός θα με κοιτάξει!! ].

(2) Ισχύει στις γυναίκες ότι αυτός που αφήνει κάποια στιγμή ξαναγυρίζει; Γιατί στους άνδρες εν πολλοίς ισχύει ότι συνειδητοποιούν την "βλακεία" τους να χωρίσουν μια γυναίκα και να επιστρέφουν σʼ αυτήν, με σκοπό να την ξανακατακτήσουν ασχέτως αν είναι αργά ποια.

(3) Πώς γίνεται κανείς αρκετά μυστηριώδης για να είναι σαγηνευτικός αλλά όχι τόσο ώστε να φανεί "παγοκολώνα".

Οι απαντήσεις που δίνω είναι (α) βρίσκεται άλλος "καλύτερος/η", (β) δεν έχει ή δεν αισθάνεται να έχει να κερδίσει ο/η Α από την/τον Β τίποτε άλλο. Θα έβαζα και "βαριέται" αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορεί κανείς να "βαρεθεί" κάποιον που έχει αγαπήσει, και έρχομαι στην πιο πειστική απάντηση, αν και πικρή, που μπορώ να δώσω: (γ) δεν αγάπησε πότε ο Α την/τον Β ασχέτως αν ο/η Β αγάπησε την/τον Α.
Αρά ο χωρισμός είναι η λύση μιας κοροϊδίας, γιατί αν ήταν αληθινή αγάπη θα κρατούσε. [σωστός ο συλλογισμός ή κοινοτοπία;]
Πάντως κατά την ταπεινή μου άποψη ο χωρισμός είναι συνήθως, γιατί βεβαίως υπάρχουν και περιπτώσεις που ο/η ένας/μία κακοποιεί τον/την άλλον/άλλη, βλακώδης ιδίως σε "μικρές" ηλικίες.
Απόλυτη απάντηση σαφώς δεν υπάρχει σε κανένα από τα ερωτήματα. Θα εκτιμούσα πάντως να διαβάσω τις απόψεις σας περί των θεμάτων.

[joking]

Θα πρέπει να μη συγχέουμε τις έννοιες "είμαι ερωτευμένος" και "αγαπώ".

Το να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αντιληφθείς ότι δεν είσαι πλέον ερωτευμένη με τον σύντροφο σου είναι πιθανό να συμβεί - άλλωστε είναι πλέον αποδεδειγμένο και επιστημονικά ότι οι ουσίες που εκλείονται από τον εγκέφαλο και δημιουργούν αυτή την ψυχική ευφορία που ονομάζουμε "έρωτα" , συνήθως "εξατμίζονται" 1,5-2 χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία  - διάστημα παραπάνω από αρκετό για να απομυθοποιηθεί και να χάσει την όποια αρχική γοητεία του.

Αν στο διάστημα αυτό η σχέση δεν προχώρησε ουσιαστικά, δεν δημιουργήθηκαν δεσμοί που να δέσουν το ζευγάρι, δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι και επιτεύγματα, ο χωρισμός είναι το επόμενο λογικό βήμα και ό "άλλος/άλλη" η εύκολη δικαιολογία, για να αποφύγουμε να παραδεχθούμε ότι τελικά ποτέ δεν υπήρξε κάτι περισσότερο από μια απλή σωματική έλξη.

Η αγάπη είναι πολύ βαθύτερο και ισχυρό συναίσθημα, αναπτύσσεται με αργούς ρυθμούς και δεν σταματάει να υπάρχει επειδή "τελείωσε" ο έρωτας - υπάρχουν πολλά χωρισμένα ζευγάρια που εξακολουθούν να αγαπούν τους πρώην συντρόφους τους που αποδεικνύουν αυτό τον ισχυρισμό.

Αυτό που σε κάνει να συνειδητοποιείς "ξαφνικά" ότι ο σύντροφος σου, δεν σε έλκει πλέον, κάθε άλλο παρά ξαφνικό είναι.

Για να μπορέσεις να συμβιώσεις αρμονικά με κάποιον, θα πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος/η ότι μπορείς να συμβιώσεις με όλες αυτές τις μικρές καθημερινές συνήθειες του, που εσύ θεωρείς "ελαττώματα", χωρίς να προσπαθείς να τις αλλοιώσεις και -πολύ περισσότερο- χωρίς να σου κάνουν τα νεύρα κουρέλι, στην προσπάθεια σου να τις αγνοήσεις.

Στην αρχή είναι εύκολο (ειδικά για εμάς τις γυναίκες, που είμαστε περισσότερο "εγκεφαλικές" από τους άντρες). Όταν όμως συνηθίσουμε την γεύση του "μελιού", όλα αυτά που "δεν βλέπαμε" αποκτούν την πραγματική τους διάσταση (η απομυθοποίηση που λέγαμε), η πίεση για να τα αγνοήσουμε μετατρέπεται σε άγχος και (πιθανά) ενοχές και μας οδηγεί σε κακούς χειρισμούς.

Φυσικά και υπάρχει ήρεμος χωρισμός. Όταν είμαστε και οι δύο ενήλικοι συναισθηματικά και έχουμε φθάσει και οι δύο στο ίδιο "σταυροδρόμι" σχέσης, μπορούμε να αποφασίσουμε από κοινού ότι πρέπει να ακολουθήσουμε διαφορετικούς πλέον δρόμους. Μπορεί επίσης και να μην πούμε τίποτα - αν δεν μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι, είναι εύκολο να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο.

Οι καυγάδες και οι προκλήσεις, θεωρώ ότι είναι προσπάθειες να τραβήξουμε και πάλι την προσοχή του συντρόφου/τρόπος εκτόνωσης του πληγωμένου εγωισμού μας, και δημιουργούν μεγαλύτερη πίκρα από την προσωρινή ικανοποίηση που αισθανόμαστε όταν του "την λέμε" ή "του δείξαμε" ... αα! και σίγουρα αποδεικνύουν ότι τελικά δεν τον αγαπάμε... ]οι ανθρώπινοι χαρακτήρες δεν αλλάζουν[/u]

Δεν υπάρχουν άλλοι κανόνες συμπεριφοράς για να τραβήξεις την προσοχή κάποιου εκτός από το να είσαι ο εαυτός σου.

Η προσπάθεια να υποδυθείς κάτι που δεν είσαι, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Αρχικά γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ να είσαι χαλαρή και άνετη στον ρόλο που επέλεξες (εκτός αν είσαι επαγγελματίας ηθοποιός) για απεριόριστο χρονικό διάστημα και κατά δεύτερον, γιατί αυτό που πραγματικά θέλεις είναι να ερωτευθεί εσένα και την μοναδικότητα σου, με όλα σου τα προτερήματα και τις παραξενιές σου - όχι κάποια άλλη.....



  [/color]

[Pappas10]

Τα ερωτήματα που βάζεις είναι λίγο δύσκολα να απαντηθούν με λίγες γραμμές. Οι ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα και στην πιο απλή μορφή τους, χαρακτηρίζονται από την πολυπλοκότητα που έχουν οι χαρακτήρες όλων των ανθρώπων. Από εκεί και πέρα...

(1)(α) Τι είναι αυτό που μας κάνει μια μέρα να ξυπνάμε ένα πρωί και να σκεπτόμαστε ότι δεν αγαπούμε πια αυτόν/αυτήν που αγαπούσαμε μέχρι χτες; Σίγουρα η απάντηση διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση.

Δεν νομίζω ότι απλά ξυπνάς μία μέρα. Το να θέλεις να χωρίσεις και να χωρίζεις συνήθως είναι μία διαδικασία που παίρνει κάποιον χρόνο. Όπως πολύ σωστά αναφέρεις η μία περίπτωση διαφέρει από την άλλη. Κατά τη γνώμη μου, η απόφαση συνήθως απορρέει από την διαπίστωση ότι η σχέση έχει τελματώσει και ότι η εξέλιξη της δεν ήταν αυτή που πίστευες / ονειρευόσουν και ήθελες.

(1)(β) Τι είναι αυτό που μας κάνει να συνειδητοποιούμε από μόνοι μας [χωρίς κάποιο καβγά] ότι δεν μας τραβά ο άλλος/η παρόλο που μπορεί ακόμη να σημαίνουμε τα πάντα γιʼ αυτόν/αυτήν; Πώς αποφασίζουμε να πικράνουμε τον/την άλλον/ην [μην ακούσω βλακείες του στυλ "ήρεμος χωρισμός" ή "χωρισμός κοινή συναινέσει", γιατί θα βγάλω σπυριά κ θα χαλάσω το δέρμα μου: και μετά ποιός θα με κοιτάξει!! .

Χμμμ... συνήθως όταν ξεκινάς μία σχέση επενδύεις κάποια πράγματα (ψυχικά, συναισθηματικά και προσωπικά) και περιμένεις μία συγκεκριμένη εξέλιξη μέσα σε ένα χρονικό περιθώριο που έχεις ορίσει. . Αν η εξέλιξη δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες σου, ανάλογα πάντα και με το πόσο ανταποκρίνεται ή όχι, είναι λογικό κάποια στιγμή να απογοητεύεσαι και να συνειδητοποιείς πως χρειάζεσαι μία νέα "επένδυση" που θα αποδώσει τα αναμενόμενα. Έτσι το βλέπω, μπορεί να κάνω και λάθος.

(2) Ισχύει στις γυναίκες ότι αυτός που αφήνει κάποια στιγμή ξαναγυρίζει; Γιατί στους άνδρες εν πολλοίς ισχύει ότι συνειδητοποιούν την "βλακεία" τους να χωρίσουν μια γυναίκα και να επιστρέφουν σʼ αυτήν, με σκοπό να την ξανακατακτήσουν ασχέτως αν είναι αργά ποια.

Δεν συμφωνώ με τις διαπιστώσεις σου. Αναγκαστικά κρίνω εξ' ιδίων τα αλλώτρια αλλά δεν νομίζω ότι όταν χωρίζεις συνειδητοποιημένα γυρνάς. Όσο για την "επανακατάκτηση" είναι περισσότερο θέμα εγωισμού τις περισσότερες φορές παρά συνειδητοποίησης της "βλακείας". Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δεν νομίζω ότι είναι κανόνας η επιστροφή.

(3) Πώς γίνεται κανείς αρκετά μυστηριώδης για να είναι σαγηνευτικός αλλά όχι τόσο ώστε να φανεί "παγοκολώνα".

Δεν καταλαβαίνω τη σχέση της ερώτησης 3 με τις άλλες 2. Φαντάζομαι ότι είναι θέμα συμπεριφοράς και αυτοσυγκράτησης χωρίς να φτάνεις σε αντικοινωνικές συμπεριφορές. Φερ' ειπείν να τραβήξεις την καρέκλα της κοπέλας για να καθήσει και να της κρατήσεις κάποια στιγμή το χέρι, την ίδια στιγμή όμως θα δηλώσεις ότι δεν μιλάς για προσωπικά σου θέματα και δεν σε νοιάζουν και τα δικά της αφού σε ενδιαφέρει το κοινό παρόν και όχι το διαφορετικό παρελθόν σας... τουλάχιστον για την ώρα.

Έτσι νομίζω.. μπορεί να κάνω και λάθος.

Παππάς10.

[heinrich]

φάδερ, ασε αυτό το θέμα να το αξιολογήσουν οι γυναίκες...
θα βγουν πολλά κουνάβια

[Pappas10]

φάδερ, ασε αυτό το θέμα να το αξιολογήσουν οι γυναίκες...
θα βγουν πολλά κουνάβια

Μάλλον έχεις δίκιο...  

[joking]

για μισόοοοοο  αγοράκια!!!


δλδ εσείς δεν κάνετε ποτέ  βλακειούλες στο συγκεκριμένο θέμα???


 ]

[Pappas10]

Δυο χωρίζουνε, δυο φταίνε ΠΑΝΤΑ. Αλλά δεν νομίζω ότι το ερώτημα εδώ είναι ποιος κάνει βλακείες αλλά τι συμπεριφορά υιοθετεί.

[joking]

οκ λοιπόν!!  το διορθώνω]

[Pappas10]

Σαφέστατα... αλλά εμείς τις παραδεχόμαστε.        

[Enia]

Με κάλυψε απόλυτα η τζο.
Δεν μπορεί να το βλέπεις ξαφνικά πως δεν ταιριάζεις με τον άλλο, ουσιαστικά το ξέρεις μέσα σου αλλά δεν το έχεις παραδεχτεί μέχρι να φτάσεις στο αμήν και να βρεθεί μια αφορμή. Ο ενθουσιασμός παραφράζεται για έρωτας γιατί πολύ απλά έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε επιθυμητοί, μας κολακεύει να μας θέλουν και αυτοπαραμυθιαζόμαστε...
Είναι όμορφο όμως...  

Όσο για το χωρισμό, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω... Δεν το κατέχω το άθλημα, και μου φαίνεται αδιανόητη η έννοια 'επιλέγω να πληγώσω κάποιον'.

Να προσθέσω μόνο μια γνώμη για το εξής...

Ναι κάποιες φορές μπορεί ο "πρώην" σύντροφος  να ξαναγυρίσει ... Μπορεί από περιέργεια για το πως προχώρησες μετά από αυτόν, μπορεί επειδή σε θεωρεί "σίγουρη" και δεν έχει κάτι καλύτερο εκείνη τη στιγμή ... Η ερώτηση είναι το τι θέλεις εσύ από αυτόν και αν μπορείς πραγματικά να πιστέψεις ότι αυτό που δεν λειτούργησε καλά την πρώτη φορά, θα λειτουργήσει χωρίς προβλήματα στην επανάληψη.

Κακά τα ψέμματα, όταν γίνεται μια επανασύνδεση, είναι λύση ανάγκης και βολέματος. Και καλό είναι να το έχουν χωνέψει και οι δυο εξαρχής, ώστε να γίνει ένα δεύτερο ξεκίνημα σε καινούρια βάση, και με τους δύο να ξέρουν τι θέλουν - βασικότατος κανόνας για μένα σε κάθε σχέση.

Δεν ξέρω αν οι άνδρες ή οι γυναίκες στατιστικά επιστρέφουν περισσότερο στον/στην 'πρώην', και ίσως δεν έχει σημασία. Εξάλου, it takes two to tango...

[Enia]

Σαφέστατα... αλλά εμείς τις παραδεχόμαστε.        

Ε? Τι? Ποιος ήρθε?  

Άααααασε ρε πάτερ... Το ότι εσύ είσαι έτσι δε σημαίνει πως εκπροσωπείς όλο το ανδρικό φύλο  

(Και έχω και παραδείγματα   )

Μην το γυρνάτε πάλι στην κόντρα αγοράκια-κοριτσάκια, γιατί δε θα βγει συμπέρασμα... Θέμα ιδιοσυγκρασίας είναι, και σαφώς υπάρχουν και απ'όλα και στους μεν και στους δε.

[heinrich]

λοιπόν για να τελειώνει το παραμύθι..
δεν έχω κάνει κανένα από τα ερωτήματα της καου στον εαυτό μου γιατί θα τον θεωρούσα χαζό...

και αυτό γιατί:
(1)(α) σε ένα πρωινό το σκέφτεσαι? Kαι η αγάπη σου έχει αρχή και τέλος?
Δηλαδή το λες τόσο έυκολα και το παίρνεις τόσο εύκολα πίσω... και εγώ που νόμιζα πως αυτό το συναίσθημα είναι ανιδιοτελές και διαρκεί για πάντα
(1)(β) μα φυσικά πως βαρέθηκες και η ματαιοδοξία σου, σου κλείνει τα μάτια. Aν σημαίνει τα πάντα για σένα τότε δεν τον χωρίζεις. Παίρνεις διαζύγιο από την ματαιοδοξία σου. Aν θέλεις και τον τρόπο θα σου τον πω: BAPEΘHKA TA OΛA  ΣOY KAI ΔEN ΘEΛΩ NA EIMAΣTE MAZI
(2) Δεν έχω ξαναγυρίσει πίσω ποτέ. Bλάκες άντρες υπάρχουν και πιθανόν τους ελκύεις. Aν και δεν θα τους έλεγα βλάκες γιατί είναι πολύ εύκολος προσδιορισμός από μέρος μου. Aνασφαλείς είναι.
(3) Eίναι σοβαρό ερώτημα αυτό? Aν νομίζεις πως είναι, ρύθμισε τη θερμοκρασία στο μέτριο

[Pappas10]

Σιγά ρε....

[Pappas10]

Σαφέστατα... αλλά εμείς τις παραδεχόμαστε.        

Ε? Τι? Ποιος ήρθε?  

Άααααασε ρε πάτερ... Το ότι εσύ είσαι έτσι δε σημαίνει πως εκπροσωπείς όλο το ανδρικό φύλο  

(Και έχω και παραδείγματα   )

Μην το γυρνάτε πάλι στην κόντρα αγοράκια-κοριτσάκια, γιατί δε θα βγει συμπέρασμα... Θέμα ιδιοσυγκρασίας είναι, και σαφώς υπάρχουν και απ'όλα και στους μεν και στους δε.

Δεν διαφωνώ... και δεν το γυρνάω σε καμμία κόντρα... μια παρατήρηση έκανα.

[heinrich]

δεν το πιστεύεις ρε?