Active Member

[blue-roses]

ACTIVE MEMBER

Οι Active Member δημιουργήθηκαν τον Ιουνιο του 1992, από τον Β.D.Foxmoor. Στη σημερινή του μορφή το γκρουπ αποτελείται από τον Β.D.Foxmoor, και την Sadahzinia.

·      H διαδρομή

Μέσα στο 1992, ο B.D. Foxmoor, δημιούργησε τη Freestyle Productions,

μια ομάδα παραγωγής, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε ανεξάρτητα τον

πρώτο ελληνικό hip-hop δίσκο, τη «Διαμαρτυρία». Ο B.D. Foxmoor ηχογράφησε αυτόν το δίσκο το 1993, χωρίς να έχει ιδιαίτερα τεχνικά μέσα και χωρίς

καθόλου ακαδημαïκές μουσικές γνώσεις.

Στη συνέχεια συγκέντρωσε και οργάνωσε έναν πυρήνα ανθρώπων , τους Radicals, για να στηρίξουν την όλη προσπάθεια. Άλλωστε, εκείνη την εποχή

το hip-hop με ελληνικό στίχο ήταν κάτι που δε χώραγε ή δεν ταίριαζε στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας. Από τότε, όμως, η Freestyle Productions

έχει κυκλοφορήσει δεκάδες δίσκους, είτε σαν ανεξάρτητη εταιρία είτε σε συνεργασία με άλλες πολυεθνικές εταιρίες. Πράγματι, στις αρχές του 1995 οι Active Member τράβηξαν το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιρειών και υπέγραψαν συμβόλαιο με την πολυεθνική Warner (για πρώτη φορά

ελληνικό hip-hop γκρουπ υπέγραφε συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα.) Μέσα σε λίγους μήνες κυκλοφόρησε η τρίτη δισκογραφική δουλειά

των Active Member «Το Μεγάλο Κόλπο», που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς.

Έκτοτε οι Active Member τόλμησαν την υπέρβαση να βαφτίσουν το hip-hop που εκπροσωπούσαν και να το πουν Low Bap, προσδιορίζοντάς ότι σημαίνει την άμεση σχέση που έχει ο λόγος με τη ζωή.

Η Freestyle Productions και κατ’ επέκταση ο B.D.Foxmoor και οι Active Member έχουν συμμετάσχει στην κυκλοφορία 75 δισκογραφικών δουλειών και projects από το 1993. Mόλις κυκλοφόρησε ο 11ος στη σειρά προσωπικός τους δίσκος τους, με τίτλο «Fiera». Έχουν εμφανιστεί ζωντανά περισσότερες από 400 φορές στην Ελλάδα, καθώς και στην Αγγλία, στην Ουαλία και στη Γερμανία.

 

·      Άλλες δραστηριότητες  

 

1.   Η καθιέρωση του ετήσιου Low Bap Festival από το 1997 που έχει κέντρο τη Δ. Αττική και επεκτείνεται

στην επαρχία με ειδικές συναυλίες. Το φεστιβάλ, εκτός από τα live βοηθάει στην επικοινωνία του κοινού

με τους Active Member και τα άλλα σχήματα του Low Bap καθώς και στην ενημέρωσή του για την ιστορία

του hip-hop, έτσι ώστε να αφομοιώνονται οι κώδικες και να αποβάλλονται τα στερεότυπα. Έχουν

ήδη πραγματοποιηθεί 7 επίσημα Low Bap Festival, καθώς και πολλά άλλα μικρότερης εμβέλειας στην επαρχία.

2.   Τον Αύγουστο του 1998 οι Active Member ξεκίνησαν στον “Rock FM”  την εκπομπή «Ονειρολόγιο»

που άφησε το στίγμα της στον κόσμο του ραδιοφώνου με 73 συνεχόμενες εκπομπές. Από τον Απρίλιο του

2002 η εκπομπή συνεχίστηκε στον “Εν Λευκώ FM” με την εκπομπή – σελίδα 74· ώσπου διακόπηκε οριστικά

λόγω ιδεολογικών προβλημάτων με το σταθμό και παρ’ όλη την τεράστια ακροαματικότητα, ύστερα από

6μήνες.

3.   Από τις 17 Νοεμβρίου 2003, το «Ονειρολόγιο» εκπέμπει ξανά με τεράστια επιτυχία από τη συχνότητα

του ΣΚΑΙ 100,3FM, και μέσω internet την εκπομπή ακούνε και συμμετέχουνε από όλο τον κόσμο.

4.   Οι Active Member είχαν ήδη μια στοιχειώδη «προϋπηρεσία» από το 1993 έως το 1995 με ένα Fanzine,

το “Radicalistic”, και έτσι, μεταξύ άλλων ξεκίνησαν την κυκλοφορία του έντυπου «Ονειρολόγιο». Μέσα

στις σελίδες του «Ονειρολογίου» έβρισκαν χώρο το Low Bap και οι σκέψεις δημοσιογράφων και άλλων

ανθρώπων. Το περιοδικό διανεμόταν δωρεάν μέσω δισκοπωλείων και βιβλιοπωλείων και από την έδρα

της Freestyle Productions, στο Πέραμα. Ήδη συζητιούνται πολλά πράγματα για νέες εκδόσεις.

5.   Το «Χρέωσέ τα στη Φωτιά» είναι ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις

Ελληνικά Γράμματα. Περιέχει όλους τους στίχους του B.D.Foxmoor (ως το 2000) καθώς και ανέκδοτες

φωτογραφίες. Ήδη το βιβλίο έχει κάνει τέσσερις εκδόσεις.

6.   Στις 5 Φλεβάρη του 2001, άνοιξαν στο Πέραμα το πρώτο hip hop δισκάδικο στην Ελλάδα,

το "Intro".

7.   Oι Active Member έχουν ετοιμάσει το soundtrack μιας ταινίας μεγάλου μήκους με τον τίτλο "Bar",

καθώς και τη μουσική για μια μικρής διάρκειας ταινία με το τίτλο «Το τσιμέντο δε λυπάται». Επίσης,

έχουν αναλάβει την μουσική επένδυση της βραβευμένης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ταινίας

«Πες στη Μορφίνη ακόμα τη ψάχνω». Μέσα στο 2004 θα ετοιμάσουν το 2ο Low Bap ντοκυμαντέρ

καθώς και μια τριλογία ντοκυμαντερ που αναφέρεται στους ανθρώπους που ασχολούνται με τη

μουσική και τη γραφή.

8.   Το Δεκέμβριο 2002 άνοιξαν στο Πέραμα ένα βιβλιοπωλείο με το όνομα «Χρονορωγμή».

9.   Ο B.D.Foxmoor έχει κάνει παραγωγή σε περισσότερα από 600 tracks από το 1993 και μετά,

και στα περισσότερα από αυτά έχει επιπλέον συμμετάσχει στους στίχους και στην ερμηνεία.

10.  Πριν 4 χρόνια προσχώρησε επίσημα πια στο σχήμα των Active Member, η Sadahzinia

Η Sadahzinia, από το 1994 εμφανίζεται μαζί με τους Active Member στις συναυλίες, αλλά και στο στουντιο στα πλήκτρα, τα κρουστά και το μικρόφωνο. Τα πρώτα της τρία προσωπικά άλμπουμ κυκλοφόρησαν από την Warner.Το 2003 μαζί με τον B.D.Foxmoor ιδρύουν την 8ctagon, ένα ανεξάρτητο  label που

αναλαμβάνει παραγωγές συναυλιών, οπτικού υλικού και κυρίως δισκογραφία. Η 8ctagon συνεργάζεται

ήδη με καλλιτέχνες από το εξωτερικό. Στην εταιρεία της, λοιπόν, η Sadahzinia, κυκλοφορησε τον

Σεπτέμβριο του 2003 τον τέταρτο προσωπικό της δίσκο «Η Βουή και τα Καμώματα» καθώς και πολύ πρόσφατα, ένα καινούριο album το πέμπτο στη σειρά με τίτλο "Πετρανάσα". Η ίδια, έχει μια υγιή αποστροφή για τους «κανόνες» του τί πρέπει ή τί δεν πρέπει να κάνει κάποιος που ασχολείται με το hip hop. Για παράδειγμα από το Νοέμβριο του 2001 που κυκλοφόρησε το παραμύθι «Η όμορφη Βασιλική» από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχει συνεχίσει με την έκδοση κι άλλων πολλών παραμυθιών και μεταφράσεων. Μάλιστα προκείμένου για τις παρουσίασεις των βιβλίων της οργανώνει κάθε φορά μια σειρά εκδηλώσεων σε διάφορους χώρους (βιβλιοπωλεία, σχολεία κλπ) όπου παρουσιάζει μια πρωτότυπη θεατρική παράσταση γραμμένη από την ίδια, με μεγάλη συμμετοχή των παιδιών. Το καλοκαίρι του 2003 παρουσιάστηκε στο Θέατρο Πέτρας – σε συνεργασία με τον Δήμο Πετρούπολης, ένα θεατρικό έργο γραμμένο από την ίδια]

[blue-roses]

20' μονάχα        
 
20’’ μονάχα και γίνατε όλοι σας μικροί

σαν κόκκοι σκόνης, χαμένοι και ζαλισμένοι απ’ το φως.
Τώρα το στόμα σας έχει γεύση παράξενη, πικρή
και ο μόνος όρθιος τριγύρω σας έμεινε ο τρελός.

20΄΄ μονάχα και η χαζή χαρά στο διάολο
σας βλέπω αμήχανος τούτη τη φορά που κλαίνε τα παιδιά σας.
Νοικοκυραίοι, γειτόνοι ό,τι έχω μέσα μου θα βγάλω
να σας το δώσω ο φτωχός, αφού θαφτήκαν τα όνειρά σας.

20’’ μονάχα κι όλου του φόβου οι κρατήρες
φτύνουν όλα τ’ απρόσμενα που φέρνουν ρίγος.
20’’ μονάχα κι η γη επιστρέφει όσα πήρες
- τρανή απόδειξη ότι είσαι λίγος.

20’’ μονάχα κι οι αγάπες οι σπαταλημένες
νεκρανασταίνονται και ζητάν να εκδικηθούνε.
Θύμησες ανήμερες και καταδιωγμένες
δεν ξέρουν πως γεννήθηκες για να σε λυπηθούνε.

20’’ μονάχα άβολη άπνοια στον ύπνο του δικαίου
που κάνει τα ονείρατα να σιωπούν κοκαλωμένα
μπρος στον λυτρωτικό ερχομό του αναγκαίου
για όλους εμάς που τα ‘χουμε χαμένα.

20’’ μονάχα και το άσκοπο ζαλίζεται
κι όταν συνέρχεσαι, δείχνεις απτόητος,
φωνάζεις σ’ όλους η ζωή πως συνεχίζεται,
το ίδιο ψεύτης, το ίδιο ανόητος.
 

[blue-roses]

33 μέρες διακοπές        
 
Φωτιά και δηλητήριο κάψαν τις Κέδρων τις ακτές,

οι πρώην βασανισμένοι ανάψανε φώτα να υποδεχτούνε το χτες
και εμείς οι αρνητές στα μπάνια του λαού εξαργυρώνουμε κουπόνια
και οι φίλοι μου οι αγωνιστές δυο δάκρυα για το απεχθές
μέχρι ν’ αλλάξουν σεντόνια.
Άθικτες χαμούρες με λαδωμένες μούρες
χαζεύουν στο γυαλί κορμιά σε λάκκους,
κάθε λογής θεούσες ζητάν ειρήνη από ψηλά,
μα τώρα οι Αϊ Γιώργηδες εκτρέφουνε δράκους
κι οι αμίμητοι της δύσης σκαρφίζονται λύσεις,
καλοκαιράκι είναι, μωρέ, τι θέλω τώρα τι ζητάω

Κάνω στην άκρη πριν με βρίσεις,
σου ζητώ συγνώμη, αλλά πέθανε το μέλλον μας και το ξενυχτάω.

Νοιώθω χιλιάδες μυρμήγκια στα ζαβά μου μελίγγια
από κραυγές να φτιάχνουνε λόφους
και μπρος στα μάτια μου να ξεχειλίζουν λερά καθίκια
σε σμιλεμένους και λαξευμένους τόπους.
Νοιώθω έναν κόμπο στο στέρνο κι ένα βάρος στη ράχη
και στο λαιμό μαχαίρι από τρεμάμενο χέρι
και σε ζηλεύω για λίγο, καλέ μου διακοπίτη
που ξεδιψάς με βρώμικο μπουγαδονέρι.
Είναι φρικτό να πονάς σε νοικιασμένη ξαπλώστρα,
εσύ που αγωνίστηκες για τα δίκια,
σε προσβάλλει γι’ αυτό δε μιλάς που τ’ αμερικανάκια
βάζουν άλλους να μαζέψουν τα νοίκια.
Κι αν γυρίσεις πετώντας βγάλε τα υγρά σου
πάρε μόνο τη ντροπή σου στις χειραποσκευές
κι όταν θα φτάσεις ρωτώντας θα βρεις τη σκιά σου
ήταν στον Λίβανο τριαντατρείς μέρες διακοπές.
 

[blue-roses]

Blah Blasphemy – Κώδικας 12        
 
Πάνω απ’ όλα η σιωπή δεν αντέχεται.
Όση αλήθεια και να τρως δε χωνεύεται,
πάντα φτάνει πιο νωρίς εκεί που πρέπει
κι ο φόβος την τυλίγει σα χαρτί στην πίσω τσέπη.
Σε σας μιλάω που ξερνάτε ανθρωπίλα,
τη μουγγαμάρα σας ή του μπλα μπλα την ξεφτίλα
κι απευθύνομαι ξανά σ’ αυτούς που ακούν (αν ακούν)
να σηκώσουν το βλέμμα και δουν (φως)
στο μισοσκόταδο που αφήνει χαραμάδα οργής·
να πολεμάς ρε – άμα δεν ήμουν σαφής –
να πολεμάς και να μιλάς, αφού έτσι θα σ’ αρέσει,
να τραγουδάς κι ας μην υπάρχει αυτί για να σ’ αντέξει,
να γελάς – πικρά πολύ τα γέλια –
να ονειρεύεσαι πάντα να σ’ έχουν έννοια,
να φτύνεις, να ξερνάς, (να κερνάς) τ’ αχώνευτα,
κράτα τ’ απλά, τ’ αληθινά και τ’ αυτονόητα·
μίλα ν’ ακούω όταν θα μπω στο μονοπάτι πέρα
κι άμα θα βρω τον τρόπο, θα βγω παραπέρα
για να κεράσω το τίποτα λαβωματιά θανάσιμη·
κώδικας δώδεκα Blah blasphemy.
Ματώθηκες απ’ όλα τ’ ανιστόρητα
και στάθηκες κοντά σ’ όλα τα απαρηγόρητα,
πύρινη γλώσσα γίνε τώρα και λαβωματιά θανάσιμη
– κώδικας δώδεκα, blah blasphemy
Στα συγκαλά σου, έλα, έχεις γερή κράση.
Τους τα ‘χωνες στη φέξη, τώρα χώσ’ τα και στη χάση·
σε καρτερούν οι αποκλεισμένοι οι προδομένοι κι οι άσημοι
– κώδικας δώδεκα, blah blasphemy.

Δεν ταυτίστηκα, μόνο στα όμορφα ανοίχτηκα·
βρήκα τ’ απίθανο, το ζω κι έτσι ορκίστηκα
μετά πως κάθε ανάσα που μετρά η φωνή μου,
δε θα προδώσω ούτε την εκδίκησή μου.
Άμα λασκάρει η συνείδησή τους, τρίζει,
πάντα το ψέμα τους παραφουσκώνει και τραυλίζει
σα μεθυσμένος και ευνούχος σωσίας,
παράλυτος πολίτης - πράμα της μπουρζουαζίας
που το παίζει και προφήτης κάπου κάπου,
αναιμικιώρης, ξεπεσμένος, μη μου άπτου
που με σπασμένα γαλλικά και κοκκινίσματα
’μολογά του τίποτα αισχρά παντρολογήματα·
μα εγώ επιμένω να γράφω λόγια με ρίμα,
κράτα δυο ψίχουλα μόνο από ένα βλάσφημο ποίημα
και μπρος ξεκίνα για να σ’ ακούσουν ξεκίνα,
έτσι κι αλλιώς για όλους μας έπεσε σύρμα.
Μα όσο κοντεύουν (να φτάσουν), άλλο τόσο μακραίνουν
με τυφλοσούρτη ούτε τα μισά δε μας κλέβουν
κι ό,τι είναι τώρα θα το πούμε χύμα, αρμάδα μάχιμη,
να επιβιώσουμε, λέμε, κι εμείς οι βλάσφημοι.
 

[blue-roses]

Blah – Blasphemy        
 
Πρώτα απ’ όλα η σιωπή δεν προβλέπεται.
Όποια κάνη στην αλήθεια και να στρέφεται
πάντα φτάνει έστω κι αργά εκεί που πρέπει
να γαμήσει τα μυαλά τα καθώς πρέπει.
Σε ‘σας μιλάω με τις πολλές αμφιβολίες
κι ένα βουνό σέρνω μαζί μου αυθαιρεσίες·
χωρίς ικεσίες απευθύνομαι σ’ όσους τολμούν
να σηκώσουν το χέρι και να πουν (πως)
ορκίζομαι τη ζωή να μην προδώσω·
ορκίζομαι ό,τι μπορώ θα γλιτώσω· ορκίζομαι ποτέ να μην το βουλώσω
κι άνθρωπος κι εγώ κάποτε ελεύθερος να νιώσω.
Κι εμπρός βλάσφημος να μείνω κι εχθρός,
η αξιοπρέπεια είναι ο μόνος μου οδηγός,
μα όχι προς το φως – το καπηλεύονται οι άδειοι –
ούτε προς το σκοτάδι το ξεραμένο πηγάδι,
Μα προς εκείνο το κρυφό το μονοπάτι πέρα
κι αν είμαι άξιος να το περάσω σαν σφαίρα
που θα κεράσει το τίποτα λαβωματιά θανάσιμη
– code 11, blah blasphemy.

Ματώθηκες απ’ όλα τ’ ανιστόρητα
και στάθηκες κοντά σ’ όλα τα απαρηγόρητα,
πύρινη γλώσσα γίνε τώρα και λαβωματιά θανάσιμη
– code 11, blah blasphemy
Στα συγκαλά σου, έλα, έχεις γερή κράση.
Τους τα ‘χωνες στη φέξη, τώρα χώσ’ τα και στη χάση·
σε καρτερούν οι αποκλεισμένοι οι προδομένοι κι οι άσημοι
– code 11, blah blasphemy.

Πριν ορκίστηκα, με το χώμα ταυτίστηκα
ήπια τον ουρανό και δε γκρεμίστηκα.
Κι απλά είμαι ένας αλήτης μόνο από το Πέραμα,
σκέψου τι θα κάνεις εσύ αν βρεις το πέρασμα.Ξεκόλλα· τα όμορφα σου ανήκουνε όλα
και μίλα - κι απόψε κάπου ξεγεννάει η ξεφτίλα.
Διαλέγουνε κομμάτια σου και κάνουνε μοντάζ,
βούτα ένα σπρέι και κάνε στη ψυχή τους σαμποτάζ.
Γίνε με στίχους η φωνή του αποκλεισμένου, με ήχους
η οργή του κουρασμένου στους τοίχους,
η ντροπή του ξεπεσμένου, ελπίδα στα μάτια κάθε φοβισμένου.
Προκειμένου να σ’ ακούσουν, βλαστήμα –
έτσι κι αλλιώς για όλους μας έπεσε σύρμα
να μαντρωθούμε, με κάθε τρόπο να διασυρθούμε
και με κάθε μέσο να διαλυθούμε.
Εγώ αρνούμαι, εμείς κερδίσαμε ό,τι ζούμε.
Kι ας μας κλέβουν τα μισά, δεν υπακούμε.
Ό,τι είναι θα το πούμε· τρέμετε ξεπουλημένοι κι άτιμοι –
θα επιβιώσουν κι οι βλάσφημοι.
 

[blue-roses]

Fiera        
 
Κοίτα πιο πέρα - εκεί μπορεί να τη δεις.
Εκεί πέρα, αν πιστεύεις θα τη βρείς
Σαν αέρα· νοιώσε κι εσύ τη Fiera.

Από την άκρη του ονείρου, κάπου στου ήλιου τη δύση,
στην αγκαλιά της ομίχλης η νύχτα είχε γεννήσει
το πιο παράξενο κι όμορφο πλάσμα,
μάλλον της φύσης το όγδοο θαύμα.
Fiera - δίνει δροσιά στον αέρα,
κάνει τα φίδια να κυλιούνται πιο πέρα.
Σε ξεχάσαν παντού οι φοβισμένοι ανθρώποι
και μαραζώνουν ολάκεροι τόποι.
Υπάρχουν τρόποι - υπάρχει αλήθεια,
υπάρχουν δρόμοι στα παραμύθια.
Τώρα είναι άδεια η γυάλινη σφαίρα,
κοίτα έξω υπάρχει η Fiera.

Αρχίζει η μέρα τη βλέπω να κρύβεται στο φως,
την ψάχνει ο αέρας πιο πέρα· γυρνάει μονάχος και τυφλός.
Ακούω γέλια κι αμέσως μου ψιθυρίζει στ' αυτιά
"καλημέρα..."
Έχει τα χέρια απλωτα κι ένα ζευγάρι φτερά,
στέκεται όρθια ή χορεύει στης βροχής τα νερά
που καθρεφτίζουν μυστικά και καμώματα
των ανθρώπων τα πικρά και μονοκόμματα.
Μέσα απ' τη λάσπη βρίσκει πάλι ένα κρυφό μονοπάτι
και με κοιτάζει από μένα σα να περίμενε κάτι.
Τέτοιο γινάτι μ' έχει μαζί παρασύρει
σαν "αγαπω" που ποτέ του δε χαλάει χατήρι.
Έχει λυτά τα μαλλιά της, στα μικρά δάχτυλά της
σκαρώνει χάρτινα καράβια - σαλπάρουν τα όνειρά της,
κοχύλια στ' αυτιά της και χίλια χρόνια μπροστά
ακούει να γίνονται τ' αδύνατα απ 'το τώρα, δυνατά.
Κρατάει τα δάκρυα στα μάτια κλειδωμένα
κι η περηφάνεια της κοκκίνησε μελάνι στην πένα·
σ' άσπρο χαρτί δε το χωράει τ' όνομα της,
Fiera


 

[blue-roses]

 Game over        
 
Είμαι και εγώ ένα παιδί σαν τα αλλά, θέλω να παίξω,
μα ποτέ μου δεν το θέλησα εκεί έξω να τρέξω.
Κρυφτό, κυνηγητό, μου φαντάζανε μπανάλ
Σ' ένα χωριό ήταν κι μαμά μου που δεν ήτανε νορμάλ
μα ο πατέρας που ήταν ηλεκτρονικός
σ' όλους έλεγε διαρκώς πόσο σπίρτο είναι ο μικρός
Δεν έπαιζα με μπάλες, playmobil και στρατιωτάκια,
χάζευα τους αριθμούς από τα κομπιουτερακιά
μες τις ώρες . Φτου! Ο μπαμπάς τον κανακάρη.
Δώρο χριστουγεννιάτικο το πρώτο μου atari.
Μόλις ψήλωσα λιγάκι χάρις στο σοκολατούχο,
λιώνανε στα χέρια μου τα pacman και τα ufo.
Στα hi-score έβλεπα πάντα τα αρχικά μου,
έσπαγα όλα τα ρεκόρ έτσι κι αλλιώς κι αυτά δικά μου.
Spectrum, Amstrad, Αmiga και PCια
κάθε χρόνια τα αντάλλαζα πριν βγουν στα μαγαζιά,
το joystick στο χέρι χειμώνα - καλοκαίρι
μια πιστά όλη η ζωή μου που όμως είχα καταφέρει
να τη βγάλω μέχρι εδώ μόνο μ' ένα κανονάκι
κι ένιωθα σα το μπαλάκι σ' ένα κόσμο φλιπεράκι.

Η πιο δύσκολη πιστά είναι εκείνη της ζωής,
γιατί δεύτερη, άμα χάσεις, ευκαιρία δεν θα βρεις.
Εδώ δεν έχει κανονάκια ούτε κι άπειρο χρόνο
γι' αυτό και θα τη βγάλω με τη τρελά μου μόνο.
Στη πιο δύσκολη πιστά οι πόντοι δεν μετράνε
δεν έχει πάντα δράση και τα κόλπα δεν περνάνε.
Πρόσεχε το game over μια φορά μόνο θα δεις
στη πιο δύσκολη τη πίστα της ζωής

Στη πιο δύσκολη τη πίστα της ζωής δεν ξέρεις τί θα δεις
και τι θα βρεις, όταν θα μπεις, δεν θα μπορείς
να βγεις. Έτσι κι εγώ με το καιρό
μεγάλωσα και γνώρισα τον κόσμο τον σκληρό.
Σ' όλη τη γειτονία οι παλιοκουτσομπόλες
μίλαγαν και με δείχναν οι καριόλες.
Η περίπτερου με πείραζε, μια κότα με σαμπό,
"το παιδάκι το τρελό νομίζω ότι έγινε ρομπότ".
Στην αυλή του σχολείου δεν με παίζανε οι άλλοι,
με φώναζαν «πιου πιου» ή τετράγωνο κεφάλι.
Στη πρώτη μου αγάπη που τη λέγανε Μαρία
είπα το "σ' αγαπώ" κι αυτή το είπε στη κύρια.
«κυρία δασκάλα, πέστε του βλάκα του μπλιμπλίκι,
συνεχεία μου κολλάει, με πιάνει φρίκη».
Στο λύκειο τα ίδια κι ας είχα τόσο μπόι
κάτω από το θρανίο ξετίναζα το game boy.
Τώρα θα παω στρατό κι ας χρωστάω της Μιχαλούς
μακάρι να με βάλουνε να ρίχνω στους κακούς
αν είναι να έρθει το game over ας έρθει ηρωικά,
αφού ζω εικονικά ας χαθώ πραγματικά.
 

[blue-roses]

IB+ / Untitled        
 
Κάνεις καλά, αδερφέ μου, που βάζεις σε σειρά τη σκέψη σου.
Φτιάξε τα όχι σου απέναντι απ' τα πρέπει σου.
Κράτα τη θετική σου ενέργεια για το αύριο,
έτσι κι αλλιώς, στα μέρη σου μοιάζει το μέλλον μακάβριο.
Και μη βαρυγκωμάς απ' τα τριάντα σου,
ενώ το άγχος σου φτιάχνει τον ανδριάντα σου,
αφού γουστάρεις να το πας σεμνά - άντε πάνε το.
Μα εγώ μετράω τη σιωπή σα νόσο επάρατο
Τριανταοχτώ είναι τα δικά μου, πιες στην υγειά μου
κι ακόμα η τρέλα γυροβολά τα λογικά μου
ίδια όπως τότε το '83 ή το '93
που με το τίποτα σκάρωνα τη «Διαμαρτυρία».
Κι η τιμωρία, συνεχίζω να ξοδεύομαι.
Βρήκα πολλούς να τους τα πω και το παινεύομαι
κι όσο θεριεύομαι, τόσο γουστάρω
κι αν μου χρωστάει η ζωή θα της τα πάρω.

 

[blue-roses]

Intro (code 11)        
 
Μισόγελα παντού κι η ξεφτίλα χωρίς αναπαμό.
Oι ίδιοι που φωνάζουν, οι ίδιοι βγάζουν το σκασμό.
Σαματερά ξεφτίδια σάς χρωστάμε ένα ευχαριστώ·
ξεπουληθήκατε όλοι μα όλοι, εκατό τοις εκατό.
Κι έτσι κάποια όμορφα και κάποια αγίνωτα,
τα βρήκαμε εμείς απείραχτα, ξεκλείδωτα
κι αμέσως γίναμε η φωνή όσων δεν έχουν φωνή,
σύντομα κρυφά μονοπάτια και δρόμοι κοντινοί,
μικρές βλάστημες φωνές στων φιλάρεσκων την ησυχία.
Είμαστε εδώ ακόμα ζωντανοί - τι ειρωνεία.
Απέτυχε η προπαγάνδα σας και τα ψευτοφτιαξίματα,
σκάβατε λάκκους γι’ άλλους, μα το όνομα σας θα μπει στα μνήματα
και φταίτε όλοι κουφάλες, φταίτε όλοι,
κι ο πολιτισμός σας μια γυάλα με φορμόλη.
Φθαρμένα ταριχευμένα ανθρωπάκια αφορίστε μας,
όλους εμάς τους ασυγχώρητους επικηρύξτε μας.
Έξω υπάρχουν ακόμα λίγοι κυνηγοί, ζωσμένοι μ’ ασκήμιες.
Ίσως προλάβετε απ’ το στόμα μας τις πιο μεγάλες βλαστήμιες.
Απόψε δίπλα σας άναψε το φυτίλι
- γλεντήστε το· άλλο λίγο μένει, αγαπητοί μου φίλοι.

Λευτεριά στις φιμωμένες φωνές που μάχονται τις ασκήμιες.
Φωτιά - απ’ του λαιμού μας τις χορδές οι πιο μεγάλες βλαστήμιες.
Λευτεριά, τώρα σε γεύονται οι αποκλεισμένοι, οι προδομένοι κι οι άσημοι.
Φωτιά στη γενιά του μπλα - μπλα, τώρα σειρά έχουν οι βλάσφημοι.

 

[blue-roses]

Intro Blah Blasphemy 2        
 
Σ’ αφήσαμε έναν χρόνο να μαζέψεις, να μοιραστείς
το απάνθισμα της ορφανής μας σκέψης.
Άλλοτε έστεκες βουβός, μη τυχόν ρεζιλευτείς
ή σκεφτόσουν να φύγεις μ’ ό,τι κλέψεις.
Άλλοτε έμοιαζες τυφλός ξενομερίτης
ή σα να ’χει πάψει πια να κατοικεί εδώ το παρελθόν σου
κι άλλοτε απ’ τη βουή κυκλωμένος ερημίτης,
μα ό,τι και να ’ταν απλά μοιάζει με το σύρσιμό σου.
Να ’τανε όμορφο άραγε ή τζάμπα να παράπεσε
ή ξαμολήθηκε μακριά μια και καλή απ’ τις χαρές·
διάλεξε μια και κράτησε.
Θ’ ανταμώσουμε στα σώψυχα ξανά χίλιες φορές.
Γιατί πριν απ’ το φως περνάς απ’ της σκοτιάς το μονοπάτι
μα όταν γευτείς απ’ το όνειρο, δε σε τσεπώνει ο χρόνος
ούτε κι ο χάρος που φορά τομάρια στην πλάτη

δε σε ξεγελάει, γιατί είναι πάντα μόνος.

Λοιπόν, ετούτη τη φορά μη χαζεύεις την πομπή,
μπερδέψου εκεί ξοπίσω μ’ ήλιους αναρίθμητους.
Κάψε ό,τι φοράς, αν πάνω σου σκουπίστηκε η ντροπή
κι απ’ την καρδιά σου χαμογέλα στους αλύγιστους.
Μη ζηλεύεις τους πλούσιους και τους φημισμένους,
έχουμε μόνο μια μέρα φτώχειας διαφορά.
Λυπήσου τους και πες αν θέλεις στους καημένους
πως με δάνεια από το μέλλον δεν ξεχρεώνεις τα παλιά.

Μη ρωτάς για τ’ αύριο, κάνε του κεφαλιού σου·
κάθε βολεμένος και δειλός άλαλος σέρνεται.
Σταμάτα να μεθάς με λέξεις, και το νου σου,
κοιτάει ο ρουφιάνος απ’ τη γρίλια τη μισάνοιχτη και χαίρεται.
Εγώ θα μείνω βλάσφημος, παλιά συνήθειά μου,
των στίχων μου τη μάνα να κοιτώ που ’χει γεράσει
και με βρίζει μπρος στην αμάθειά μου·
μα εσύ κράτα λίγο αγάπη όλο και κάποιος θα περάσει.

 

[blue-roses]

Mission]
 
Το τέρας σκεπάστηκε με βούρκο από τη Νέα Ορλεάνη,
ήπιε απ’ το αίμα κι άρχισε να τα χάνει.
Πώς θα ξεθυμάνει (μη ρωτάς) και πού θα ξεσπάσει
απ’ το θεό του γονική παροχή βρήκε ολάκερη πλάση.Πού να ησυχάσει Μας έδειξε ότι τολμά
να πνίξει μέσα στην καλύβα του τον μπάρμπα Θωμά
με τα ίδια του τα χέρια, έτσι για φοβέρα.
Ο δήμιος έκοψε το πρώτο εισιτήριο στην πρεμιέρα,
άντε σειρά σου· το αμερικάνικο όνειρό σου
έγινε τάφος ορθάνοιχτος για τον αδερφό σου
κι αντέχεις δίπλα από το πτώμα του ν’ ακούς
να μιλάει γι’ αυτόν η πουτάνα η μάνα του Μπους.
Αν σου αξίζει, λοιπόν, πέσε στο βούρκο χάμω,θα σου θυμίσει τα κελιά στο Γκουαντανάμο,
και τον ήχο απ’ τα κουπιά στα σκλαβοκάικα,
τα μοιρολόγια τα βουβά τ’ αφρικάνικα.
Η τελευταία είναι όπως φαίνεται ευκαιρία σου
έστω και για λίγο μπρος στην ελευθερία σου
να σταθείς και πριν το τέλος της μέρας
να πληγώσεις μια και καλή το τέρας.
Και μη μου λες ότι έχεις τον τρόπο σου
κι ότι η ειρήνη είναι τα όπλο σου.
Φτύσε τον κόρφο σου και μη σε νοιάζει το μετά.
Βάλ’ τους φωτιά· έτσι φοβούνται τα ερπετά.
Μια πόλη σώπασε στ’ αμίλητο νερό που κυλάει.
Πνίγει τη γη της ειρήνης σου σα φλέβα που σπάει.
Κληρονομάει ο βούρκος όνειρα, τραγούδια μπρούτζινα,
μάτια κρεόλικα, καλύβια τσίγκινα.
Κι εσείς, ανθρώποι εκεί που η μοίρα καταριέται μ’ ορφάνια,
εσείς που χάνετε μια τη σιωπή και μια την περηφάνια,
τον πόνο μην παρατάτε αλλού ταξίδι κάντε τον
να πάρουν είδηση πιο πέρα κι ύστερα μπολιάστε τον
μες στα λασπόνερα, φυτέψτε τον βαθιά·
το «μη χειρότερα» βαραίνει του δικαίου τη ζυγαριά.
Είναι ζαριά ο πόλεμος κι είναι σειρά σου·
ο Τζώννυ πήρε τ’ όπλο του και ρίχνει στη μεριά σου
δηλώσεις, χαϊδέματα, τυφώνα αδιαφορίας.
Περιμένει να λουφάξεις στη γη της απραξίας.
Μα έχεις άλλοθι γερό – πατάς στον τάφο σου
κι έχεις ακόμα μαστιγιές στην πλάτη σου.
Μη μου λες ότι η ειρήνη είναι τ’ όπλο σου.
Γίνε πάνθηρας και τράβα τον δρόμο σου.
Μη μου λες πως σε κρατάει η αγάπη σου,
έχεις ακόμα μαστιγιές στην πλάτη σου.
Μη μου λες ότι η ειρήνη είναι τ’ όπλο σου
στον Malcolm Χ να πεις την συγνώμη σου.
Στον Dr. King, στην Davis και στον Mumia
κι όσους ονειρεύτηκαν για τη δικιά σου ελευθερία.

 

[blue-roses]

Poema        
 
Όταν γεννιέται ένα τραγούδι κάτι πάντα ν’ αλλάζει,
κάποιο μάγεμα να ρίχνεται ν’ αρπάζει
τ’ άσπρο χαρτί και τη φωνή σου,
τέντωσ’ τα αυτιά, και την καρδιά σου άκου, κι ανοίξου
στ’ απλόχωρο, κράτα απ’ το σύμπαν το στενόχωρο
μόνο το δρόμο, ν’ αγγίζεις χώμα πρόσφορο.
Ψάξε να βρεις τη σκέψη σου κι ύστερα ζήσε,
την κάθε λέξη ακάλεστη κι αν είναι ρίξε
σα σφαίρα μες στη νύχτα·
γράφε κι ας στέγνωσε η πένα απ’ τη νύστα.
Μην περιμένεις τη μούσα σου κι απόψε να ’ρθει
γράψε μονάχος κι εκείνη αν έρθει να βρει
ποίημα αφτιασίδωτο, σιγοτραγουδημένο,
θαύμα μικρό, δικό σου, κομμένο και ραμμένο
όχι να γίνει άλλο ένα τραγούδι αγάπης,
αλλά μουρμούρα, μουγκρητό του ονείρου κι εφιάλτης.

Poema θα πει μεγάλη φυγή,
σκοπός, τέρμα, γνώση, φαντασία, οργή.
Θα πει τραγούδι κι ονείρου ξόδεμα,
θα πει παιχνίδι μες στις λέξεις, το χρυσό κομπόδεμα,
στίχοι με νόημα ή μεθυσμένοι που ξεπηδούν από πληγή ματωμένη.
Δεν είναι απλά μια γνώμη, σκέψου και πάψε να ρωτάς
- κάλλιο λιθάρι λένε παρά τα λόγια στην τύχη να πετάς.
Είν’ το αποκούμπι μου, στην περηφάνια σφήνα
κι ένα ψέμα περίσσιο με την αλήθεια σουρντίνα,
είν’ το παράξενο, αν θυμάσαι, αηδόνι
που μου σφυρίζει τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει.
Γι’ αυτό όταν πια ό,τι γράφεις σ’ αφήνει,
ακούς μια πόρτα ν’ ανοίγει να κλείνει
κάποιος μπήκε ή έφυγε κι άκρη για να βρεις,
διάβασε το και θα καταλάβεις.

 

[blue-roses]

Άκου Μάνα          
 
Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα
τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νιώθανε καλά.
Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει
η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.
Που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως
και από τότε είμαι τόσο μοναχός
και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε
και αυτοί που σ' αγαπάνε βλέπεις εύκολα ξεχνάνε.
Και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο
κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο
βλέπεις το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά
και έτσι όλα πάνε καλά.

ʼκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να?ναι κάπου εκεί στο φως
ʼκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.

Γι' αυτό και 'γω γυρνάω στο φως και τραγουδάω
έπαψα τις μέρες που περνάν πια να μετράω
μαζεύω τα κομμάτια μου και δεν ελπίζω
σε 'κείνα που με θέλουν πάντα, πίσω να γυρίζω.
Σφίγγω τα δόντια μου και έχω παρηγοριά μου
μόνο το όνειρό μου κι όσο αντέξει η καρδιά μου
θα είμαι εδώ και καλά να το θυμάστε
και αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε.
Γιατί εγώ ζώ μόνο ό,τι αγαπώ
φυλάω το ψέμα μου σε σας μόνο να πω
σ' όλους εσάς με το άστρο εκεί ψηλά
που δήθεν νιώθετε καλά.
Γιατι όλα γύρω σας αλλάζουν
ενώ οι μέρες που περνάνε σας τρομάζουν
μα εγώ μακριά πετάω τώρα τις ευχές
δε θα ξαναζήσω ποτέ μου εγώ το χθές.
Γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου
ο πόνος μου ζωή και διάλειμμα η χαρά μου
πάντα μάζευα ότι έμενε απ?τη στάχτη
μα η τύχη μ' έχει άχτι.

Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να 'ναι κάπου εκεί στο φως.
Άκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.

 

[blue-roses]

Αλήτης στη χώρα των θαυμάτων        
 
Πήρα κουράγιο και πριν προλάβω να ησυχάσω
ήπια ρουτίνα να μικρύνω να περάσω
σε ένα κόσμο καινούριο ξένο
που είναι όλα εδώ τόσο μικρά μα εγώ επιμένω.
Να 'χω τη νύχτα ένα βήμα από τη μέρα
να φωνάζω στο φεγγάρι καλημέρα
να ταξιδεύω σε καινούρια μονοπάτια
εκεί που χάνεται ο χρόνος απ' τα μάτια.
Ωωω χω! Και τι ωραία!
Γίνομαι πιόνι σε μια μαγική σκακιέρα
για να κερδίσω πρέπει να φαω τον βασιλιά
μα είμαι μόνος δεν ακούγεται μιλιά.
Και πριν το τέλος σαλτάρω πάλι
για να κερδίσω θέλει στέμμα στο κεφάλι
που να το βρω εγώ εδώ την κοπανάω
κι αρχίζω λεει να τρέχω να πηδάω.
Παίρνω από πίσω το λαγό χωρίς να νοιάζομαι εγώ
αν μπορέσω να γλιτώσω ή αν θα πνιγώ
εκεί που χώνεται βαθιά μέσα στο χώμα για να μπει
πάω και εγώ κρυφά από πίσω μη με δει.
Κι όταν τινάχτηκα και βγήκα από το χώμα
έμεινα ώρα μ' ανοιχτό και κρεμασμένο ρε το στόμα
όσα έβλεπα ήταν μικρά μα εγώ μεγάλος
και πολύ το ευχαριστιόμουνα που ένοιωθα ένας άλλος.
Δυνατός πολύ για πρώτη μου φορά
μέχρι που σκέφτηκα γιατί και μου κόπηκε η χαρά
ένοιωσα κυνηγός εν ελέω θηραμάτων
ένας αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.
Είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων
ορατό αποτέλεσμα αοράτων
είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων
βλέπω αλήθεια εν μέσω οραμάτων.
Ω, κι έπεσα κάτω
κι είδα απέναντι ένα χαμογελαστό χοντρούλη γάτο
να μου κουνάει την ουρά να μου στέλνει και φιλιά
να μου μιλάει με την δικιά μου τη μιλιά.
Να μου γελάει, να με κοιτάει φιλικά
μα τα μάτια του εμένα μου έμοιαζαν διαβολικά
τότε φοβήθηκες παρέα μου όνειρό μου
πήρε τη φάτσα απ' το παλιό το αφεντικό μου.
Τότε σαλτάρω να τον πνίξω ρε το γάτο
κι όπως τον βούτηξα γλιστράω και φτάνω μόνος μου στον πάτο
Ω, κι έχει σκοτάδι παντού
και το χώμα που πατάω έχει το χρώμα του ουρανού.
Και φοβάμαι να μην πέσω και τ' αγγίζω με τα χέρια
και αρχίσαν το τραγούδι όλα τα αστέρια
κοιτάω ψηλά και βλέπω γη
τότε με σπρώχνει για να βγει λεει η αυγή.
Κυνηγημένη από ένα κόκκινο φεγγάρι
και στο βάθος ένα τεράστιο μανιτάρι
να μεγαλώνει, να αφήνει σκόνη
και την ψυχή μου το κακό σαν να πλακώνει.
Τότε ένα χέρι με παίρνει πάνω
και εγώ φοβήθηκα μήπως και ήρθε η ώρα να πεθάνω
κι είπα να κλάψω, μα δε γαμιέται
έχουμε άλλο ένα κουπλέ και όποιος βαριέται
να βρει το άσπρο στον κύκλο των χρωμάτων,
ας γίνει αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.
Ορατών τε πάντων και αοράτων
είμαι αποτέλεσμα δικών σας πειραμάτων
κυνηγημένος από βαλέδες και ρηγάδες
από βασίλισσες που δέρνουν βασιλιάδες.
Μα το κεφάλι μου στο δήμιο δε χαρίζω
μπαίνω ξανά μες τον καθρέφτη και γυρίζω
στον κόσμο τον δικό μου των άψυχων πραγμάτων
κουράστηκα, ο αλήτης, στη χώρα των θαυμάτων.

 

[blue-roses]

Άλλη μία παραξήγηση        
 
Είναι η μοίρα όπως λενε μια παράξενη κυρά
για το φόβο και το πάθος μας πεινάει
Χωράει η αγκάλη της τη θάλασσα και την πυρά
κι όποιον την μελετάει όπου θέλει τόνε παει
όταν διψάει πίνει τ' αμίλητο νερό
γι' αυτό και 'γω γύρισα πλάτη σ' ό,τι λέγαν όλοι τύχη
ορκίστηκα για πάντα στο κακό μου ριζαριό
και ξέμεινα μ' αυτά που κουβαλάνε οι στίχοι
Όσοι έβαλα εκτός τόπου και χρόνου σε σειρά
κι όσοι απ' άλλο χέρι γράφτηκαν πιο σταθερό
χωρίς να δώσω σε κανένα ούτε σε μένα τη χαρά
να κατεβάσω τα μούτρα να μη βλέπω ουρανό
κι ας κρατάω από φύτεμα γυρτό σα κυπαρίσσι
στον γκρεμό παρέα με τον κακό του τον καιρό
ό,τι φυτρώνει πάντα κάτι το βοηθάει να ανθήσει
κι η φωτιά παίρνει μαζί της το χλωρό με το ξερό
όπως τα λόγια αυτά τ' απλά που βάφτισες και ποίηση
και τους ήχους που σα σύνθεση τους κρίνεις
δεν είναι άλλο από μια τέλεια παρεξήγηση,
εκτός κι αν φταιει αυτό που ήθελες πάντα να γίνεις
Κι όμως, δεν έτρεξες ποτέ να το προλάβεις
και να που τώρα γερνάς με τρόπο όχι δικό σου
τον καημό σου φουκαρά δε θες να καταλάβεις
το καλό σου το έσκασε και σκας απ'το κακό σου
Σ' αυτό το σημείο που ανταμώνουν τόσοι δρόμοι
και οι μνήμες να χορέψουν πιάνονται απ'το χέρι
αν βρεις κάτι καινούριο για να πεις ακόμη
μη το σφραγίσεις μ' αυθεντίας βουλοκέρι
κράτα για πάρτη σου το χάρτη σου να βρεις το θησαυρό
κι αυτή την τέχνη που μου λες τόσο ψηλά πως μένει.
Εγώ διαμάντια στα σκουπίδια μη τρομάξεις αν βρω·
ψάξε ό,τι λάμπει φω μπιζού να σου πηγαίνει.
Όσοι μες στ' όνειρο πάλιο ονειρο γυρεύουν
ούτε ρωτάνε ούτε χρωστάνε μιαν εξήγηση
όσοι το δρόμο που τραβάνε τον διαλέγουν
τους κουνάει το μαντήλι μια τέλεια παρεξήγηση.

Απ' το κακό μου ριζαριό,
βράζω βοτάνι στο καιρό,
να τον γητέψω να χαρώ.
Είναι από φύτεμα γυρτό,
που λαχταράει να δει ουρανό,
σα κυπαρίσσι στο γκρεμό.

Τσαμπουκάς κι απλότητα, άλλη μια παρεξήγηση
κι αφού δε δίνω εξήγηση ποιο να 'ναι απ' τα δυο.
Το είπανε ξενόφερτο γεμάτο οργή κι εκδίκηση,
κάποιοι το είπαν ποίηση εγώ το λεω φευγιό
Λαϊκό κι ανθρώπινο, μεγάλη παρεξήγηση,
ξεχωριστή κι η μύηση ποιο κρύβει τη φωτιά.
Παράδοση κι αντίσταση, έντεχνη παρεξήγηση
το προϊόν σ' εκποίηση για μάτια και για αυτιά.