Active Member

[blue-roses]

Για τη γιαγιά        
 
Ένα παράπονο από μένα έχω τόσο καιρό,
σε κάποιον που έπρεπε να πω ευχαριστώ,
δε το είπα ποτέ από εγωισμό,
μα τώρα θέλω να κάνω αυτό που νιώθω σωστό.

Νομίζω, ήρθε ο καιρός σε εκείνη να πω
ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι την αγαπώ,
για όλα όσα έχει κάνει εκείνη για μένα,
και της υπόσχομαι να μη πάνε χαμένα.
Έκανε θυσίες για μένα πολλές,
καταστάσεις έχει ζήσει με μένα τρελές.

Από μικρό παιδί την είχα στο πλευρό μου
να ανέχεται ό,τι πέρναγε από το μυαλό μου.
Σε ένα δωμάτιο δίπλα στο δικό της,
το κάθε όνειρό μου ήτανε κι όνειρό της.
Για μένα τυραννούσε το μυαλό της,
μου έδινε το κάθετί δικό της.

Γέλαγε μαζί μου, όταν γελούσα,
έκλαιγε όταν άσχημα της μιλούσα.
Έφευγε όταν γκόμενα της κουβαλούσα,
δίπλα μου πάντα κι όταν πονούσα.

Κι έτσι κυλούσαν για μένα τα χρόνια,
ζωντανές αναμνήσεις από κάθε χειμώνα.
Οι ζωγραφιές στο δωμάτιο να μου θυμίζουν,
πως τα ωραία χρόνια πίσω δε γυρίζουν.

Τώρα σε άλλο δρόμο βάζω πάλι τη ζωή μου
και για πρώτη φορά δε θα είσαι μαζί μου.
Θα μου λείψουν η γκρίνια κι οι φωνές σου,
θα μου λείψουν τα χαμόγελα κι οι χαρές σου,

θα μου λείψει να ξυπνάω και να είμαι κοντά σου,
να τρομάζω όταν βλέπω φιλέ στα μαλλιά σου,
με τις γκόμενες που έφερνα γκάφες να κάνεις,
να μου λες]

[blue-roses]

Για τη φωτιά μη μου θυμώνεις        
 
Low Bap όταν μιλάω να με κοιτάζεις
μέσα στα μάτια καλά και μη τρομάζεις
Καλόμαθες, πέντε χρόνια τώρα σ' αγκαλιάζω
(μες στο δροσάνεμο που αναγαλιάζω)
Θυμάμαι, η γέννα ήτανε βαριά, έπεσε μαχαίρι
όρκος με αίμα χαραγμένος στο χέρι
η κολυμπήθρα είχε φωτιά και νονός ο ουρανός μας
(τότε βαπτίσαμε Low Bap το τ' ονειρό μας)
κι άρχισε ο φόβος να σκεπάζει την ουσία
πριν δεις τη χαρά, ένοιωσες την προδοσία
Γι' αυτό σε έφτιαξα μύθο, δε σε γούσταρα φονιά
(εδώ στου κόσμου τη μικρή μας τη γωνιά)
Τα πρώτα λόγια σαν τον αγέρα απλώσαν
κι οι σιωπηλοί απ' την αρχή σου θυμώσαν,
γιατί τους μοιάζαν όλα απ' έξω φερμένα
(τα 'χω πληρώσει δυο φορές δεν είναι κλεμμενα)
ανοιχτά τα χαρτιά κι όλοι ψάχναν πως κλέβεις
άλλοι λέγαν στο ανακάτεμα πως τα μπερδεύεις
δεν ήταν τύχη, απλά ήταν θέμα γραμμής
(γιατί δε παίξαμε ποτέ λόγω τιμής)
έλειπε ο αντίπαλος στο μεγάλο κόλπο
ήσουνα μόνος στου φευγιού μου τον τόπο
κι άκουγες ψέμα και αλήθεια για σένα να ρωτάνε
(όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε)
Υπάρχουν μάγκες που όσα λέγαν κρατήσαν
κι άλλοι πολλοί που νύχτα λακίσαν
δεν άντεξαν και πνιγήκαν εκεί κάτω
(σ' αυτό που ο χρόνος κι οι θεοί φτιάξανε βάλτο)
Υπήρχαν κι άλλοι που φύγαν και μιλάνε με δέος,
υπήρχαν κι άλλοι πολλοί που αφήσανε χρέος
γι' αυτό και πρόσεχα τη κάθε σου ανάσα
(μέχρι να πάρω επιτέλους χαμπάρι τη φάρσα)
που μου 'χες στήσει γλυκιά ζωή καλή μου
τη φωτιά να κουβαλάω πάντα μαζί μου
Ευχή μου να 'χω μεγάλα ταξίδια
(μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στην ψυχή μου είναι ίδια)
Μη μου θυμώνεις φωτιά, μη μου θυμώνεις
εγώ σου πέταγα στιγμές για να φουντώνεις
εγώ σε κράτησα μακριά απ' τη γιορτή
(να γίνουν άτρωτοι οι τρωτοί)
Εγώ σε έφτιαξα κι αστέρι απ' τη φυλή του ουρανού
να το 'χεις πάντα όπου και να 'σαι κατα νου
Εγώ σου χάρισα την πιο κατάλληλη στιγμή
(μια ωραία μελωδία απο σένα παρακμή)
για να χαρεί μονάχα όποιος αντέξει
ανάμεσα στη χάση και στη φέξη
να δει τ' αγκάθια ψηλά και τον ήλιο από κάτω
(γιατί οι σπόροι γίναν μύθοι μες το βάλτο)
Μη μου θυμώνεις μάτια μου,
δε μοιάζεις με τα ξένα
γιατί εγώ έδωσα ψυχή
σ' όσα είχα δανεισμένα
Μη μου θυμώνεις μάτια μου
κι ας πάνε όλα χαμένα
που πέταξα τα νιάτα μου
μες στη φωτιά για σένα
Μη μου θυμώνεις μάτια μου
αν θα 'ρθουν και μαλάκες
μπέρδεψα χθές τα χνάρια μου
και θα φανούν οι μάγκες.

 

[blue-roses]

Για το μέρωμα της μνήμης        
 
Βαρύς χειμώνας σε πλάτες γυρτές,
απέραντη σιγή ξανά σαν χτες …
Κοπάσαν οι καιροί, δεν ακούω τη φωνή σας,
όσοι είναι νικητές είναι και ηττημένοι.

Το Low bap τραγουδάει τη σιγή σας
και παίρνουν εκδίκηση οι ξεγραμμένοι.

Είστε όλοι ανίκανοι λίγο να φτερακήσετε
για να ξεφύγετε απ’ της λάσπης την έλξη,
σας απαντάω εγώ πριν με ρωτήσετε
για τα ατιμώρητα μόνο φωτιά ούτε μια λέξη.

Και να, επιτέλους φτάσαν οι βροντές,
να πνίξουν χαρές πλαστές.

Τί με κοιτάτε ρε ηλίθιοι δειλομακρεμένοι
Σας φασκιώσαμε με φόβο πριν τη φευγάλα
και μ’ ό,τι πιο βρώμικο στεφανωμένοι
σύρατε μια ολόκληρη εποχή στην κρεμάλα.

Λιώσατε τις τύψεις και το μέλλον αρτύσατε,
φέρατε το τίποτα εδώ να γεράσει,
μα για το μέρωμα της μνήμης μας και για όσα βρωμίσατε
απ’ τα χέρια μας θα πάει όποιος ξεχειμωνιάσει.

Έτσι απλά για το μέρωμα της μνήμης μας και μόνο…

 

[blue-roses]

Δανεικές προσευχές        
 
Στις δανεικές τις προσευχές
δε πιάνουν τόπο οι ευχές
ένα σου γίνονται οι φωνές
και συνηθίζεις με το χθες
τις δανεικές τις προσευχές
μάθε να μη λες.
Στις δανεικές τις προσευχές
πονάς για άλλων τις πληγές
κι αν οι ανάσες οι παλιές
τώρα σου ακούγονται κραυγές
στις δικές σου προσευχές
ζήτα ότι θες.

Στις δανεικές τις προσευχές
κουμάντο κάνουν οι ενοχές
και στων αγγέλων τις γιορτές
οι κλεμμένες οι στιγμές
πάντα θα μοιάζουν με ευχές
ψέμα όπως θες. Στις δανεικές τις προσευχές
πρέπει για όλα εσύ να φταις
κάποιοι σου λέγαν πως σ' αυτές
ξεπλένονται οι ψυχές
με τις δικές τους προσευχές
γέρασες και κλαις.


 

[blue-roses]

Δε θα με βρεις        
 

Να σου λοιπόν σ' αυτές τις μέρες τις παράξενες
μ' άλλον αέρα απ' αυτόν που πριν ανάσαινες
πιο καθαρό, πιο φρέσκο, με μια ωραία μυρωδιά
καλή τύχη και με 'γεια σου η καινούρια σοδειά.
αφησες πίσω και τα λόγια σου τα ζαλισμένα
τώρα δείχνουν όλα όμορφα και νοικοκυρεμένα
έφυγε το άγχος και καταλάγιασε η οργή
μοιάζετε τώρα όλοι σπουδαίοι ταχυδακτυλουργοί.
Το ίδιο μενού, μπα! Εγώ το βλέπω χλωμό
τώρα έμαθες το θήραμα δε τρώγεται ωμό
θέλει καλή γαρνιτούρα, θέλει και μπόλικη σάλτσα
θέλει ποδάρια λαγού και του διαβόλου την κάλτσα.
Θέλει η πένα χαρτί και η μάπα θέλει γυαλί
για την αλήθεια και το ψέμα είναι φθηνό το μαλλί
κι αφού κινείσαι στην πιάτσα, τα μυστικά τα γνωρίζεις
χωρίς να πάρεις δανεικά, λόγια πίσω γυρίζεις.
Μα δε βαριέσαι αφού ζούμε κάτω από την ίδια σκέπη,
συνέχισε να ψάχνεις κι εσύ εκεί που πρέπει
εγώ θα κρύβομαι μες στις θαυμάσιες μέρες
κι εκεί δε θα με βρεις ούτε με σφαίρες.

Δε θα με βρεις ποτέ και γουστάρω,
γιατί με ψάχνεις κι εσύ εκεί που πρέπει. Δε θα μ' αγγίξεις πριν να σου πάρω
όσα για σένα η ψυχή μου επιτρέπει. Δε θα με μάθεις ποτέ, δε θ' αφήσω
θα ζω ένα ψέμα και μια αλήθεια περίσσια.
Δε θα νικήσεις κι αν δε νικήσω
το παιχνίδι αυτό θα λήξει στα ίσια.

Και μη φοβάσαι αν η ζωή σου μοιάζει άδικη
εδώ και χρόνια είμαστε όλοι συγκατάδικοι
σ' ένα ασπρογάλαζο που δε τα βρίσκει με το γκρίζο
κι αφού δε με ορίζω μη χαλιέσαι αν σε βρίζω. Έτσι κι αλλιώς φοράς τα σάβανα από γεννησιμιού σου
κληρονομιά ίσως τ' αφήσεις και του γιου σου
παρέα με λίγα φράγκα και αρκετούς γνωστούς
κι ότι είχες γράψει τόσα χρόνια για μας τους θνητούς.
ι' αυτό σου λέω, τι είναι ρε Γιατί φωνάζεις
Γιατί ψάχνεις ένα ζόρικο τέλος
Εδώ είμαι εγώ και εσύ αλλού κοιτάζεις
όπως πάντα σε λάθος μέρος. ι' αυτό είμαι σίγουρος, δε θα μ' αγγίξεις πριν σου πάρω
όλα εκείνα που η ψυχή μου ζητάει για να νετάρω
οι άλλοι φαίνεται σε πήρανε πολύ στα σοβαρά
σε βρίζαν και σου δίνανε μεγάλη χαρά.
Εγώ για πάρτη σου δεν ήρθα για καλό, μα τι να κάνω
παίξε τώρα, σειρά σου εγώ ξέρω να χάνω
αν έχεις τ' από κάτω σου ακόμα ρίσκαρέ το
στη χειρότερη να φύγουμε κι οι δυο μας πακέτο.

 

[blue-roses]

Δε θα ξεχάσω        
 
Σε δυο γέρικα μάτια το καημό πάνω διαβάζω
κι όλα αυτά που βλέπω πάνω τους με κάνουν να τρομάζω.
Βλέπω τόσο πόνο ή μήπως είναι τύψεις
Ή ένα θαμμένο μυστικό που ορκίστηκες να κρύψεις
Πες μου σε παρακαλώ, συμπέρασμα δε βγάζω,
ν' ακούσω αλήθεια θέλω εγώ, ιστορία δε διαβάζω.
Τα ψέματα σιχάθηκα ν' ακούω μ' αγωνία
τα λίγα χρόνια που έκατσα απάνω στα θρανία.
Μου μάθανε πως ήρωες η χώρα ήταν γεμάτη,
πως όλοι ήταν καλοί και δεν υπήρχαν σκάρτοι,
κι αυτοί μετά τον πόλεμο εδώ που βασιλέψαν
όλοι τους ήταν καλοί, ποτέ τους δε μας κλέψαν,
και πως για την Ελλάδα μας όλοι κουραστήκαν.
Κι εγώ αναρωτιόμουνα οι προδότες που χαθήκαν
και το λαό ποιος έστελνε μες στα νησιά εξορία
και τα παιδιά ποιος έδερνε σε κάθε τους πορεία,
τα τανκς ποιος τα κατέβαζε και σκόρπιζε τον τρόμο,
την Κύπρο ποιος την πούλησε και σκότωσε τον κόσμο,
ποιος να 'ναι ο υπεύθυνος του μεγάλου χρέους
και ποιος ένα μας έκανε με βλάκες Ευρωπαίους.
Και τότε σ' είδα δίπλα μου άλλο να μην αντέχεις,
με δάκρυα μου μίλησες γι' αυτά που μέσα σου έχεις.
Δυο λέξεις, μου 'πες, θα σου πω για να ησυχάσω]

[blue-roses]

Δε σου φτάνει ρε        
 
Θα 'πρεπε ν' αρχίσω με μια επίκληση στη μούσα μου
που σκίζεται για πάρτη μου κι ανέχεται τα γούστα μου
Μα δεν αξίζει το κόπο άσ' την εκεί που θρονιάστηκε,
περνάει καλά και ξεχάστηκε
Έτσι κι αλλιώς θα πάρω σβάρνα κάτι κι επιμένω
να 'μαι μόνος μου κόντρα στο πεπρωμένο
για να το δω να τραβάει τα μαλλιοκέφαλά του.
Που είμαι δίπλα του ενώ τρωει τα λυσσακά του.
Κάνω αρχή με διαπλοκή και μπόλικο συμφέρον
για να 'μαι επίκαιρος λιγάκι και στο άμεσο μέλλον
με βιβλία, μουσική, τύπο και πολιτισμό
με φιλανθρωπίες, έργα και εξευρωπαϊσμό
με επιχειρήσεις, κανάλια, σταθμούς και μετοχές
κοίτα ρε γρήγορα που αλλάζουν οι εποχές!
Κι εσύ, μεγάλε, μπορείς να καμαρώνεις
πήρες τα πάνω σου για τα καλά παντού σαρώνεις
αγοράζεις, δε σου φτάνει πουλάς, δε σου φτάνει
έχεις, νικάς, γκρεμίζεις δε σου φτάνει
Σου είπε αυτή η χώρα "ήμαρτον αφέντη"
και τότε άρχισε για όλους μας το γλέντι.

Δε σου φτάνει, ρε, η εξουσία που έχεις, ούτε το χώμα αυτό που πατάς
Δε σου φτάνει, ρε, κι αν αγοράσεις το χρόνο και σταματήσεις να γερνάς
Δε σου φτάνει ρε όλος ο πλούτος της γης κι ούτε το σύμπαν για πλάκα
Δε σου φτάνει ρε Όμως εγώ έχω κάτι που δε πουλιέται μαλάκα

Θα 'πρεπε να σου φτάνει που καταμεσής του ονείρου
ασχολείται με 'σένα ένας ποιητής εκ του προχείρου
καθώς σε συνοδεύουν βαρυσήμαντες δηλώσεις
σε φουαγιέ, μέγαρα και δεξιώσεις
Αφού για σένα μιλάνε στης γης τα πέρατα
για σένα γίνονται σημεία και τέρατα
Δε σου φτάνει μια καρέκλα ούτε καν ο καναπές
δε σου φτάνει από τον Όλυμπο να ρίχνεις αστραπές
είσαι η πλάτη τρανών και συνάμα ηλιθίων
είσαι ένα απόστημα παλιό γεμάτο πύων
Είσαι ο άρχοντας σε τούτη τη φραγκόπολη
είσαι το ζάρι το τριμμένο στη μονόπολη
Έχεις το ύφος παρθένας και ταπεινή είσαι σαν αγία
λουγκράτη συμφωνία για μοντέρνα σφαγεία
μπροστά απ' την "κόψη του σπαθιού την τρομερή"
στέκεσαι σα κόρη ψηλή και λυγερή
είσαι τρακτέρ σε κουρασμένο χωράφι
που όπου σκάψεις σπέρνει και θερίζει το σινάφι
Θέλεις να γίνεις του μυαλού μας χωνευτήρι
βολέψου απλά μ' ένα αϊ σιχτήρι.
 

[blue-roses]

Δεν ήταν η μέρα σου        
 
- Θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δε σ’ ήξερα
μα δεν είναι καημένε η μέρα σου σήμερα.

- Ώρες – ώρες με πιάνει κάτι και γυρνάνε όλα μέσα μου όπως απόψε πάλι
γνώριμη ζάλη, πύρινη αγκάλη απ’ τα κομμένα πόδια μου ως το κεφάλι

Άραγε να ’ρθες δίπλα μου πάλι πικροβγαλμένο κακό δαιμόνι
με φόβο με στοιχειώνεις και σέρνονται μαζί σου όλοι οι πόνοι
τραβήξου πέρα μάλλον δε στα ’πανε έγινα ατόφιο κομμάτι μάλαμα
ζω κι αναπνέω όπως γουστάρω και δεν περιμένω κανένα κάλεσμα
τρέχα και βρες γύρω τα ψοφίμια ίσως για μένα ακόμα είναι νωρίς
δε σε ξέρω δε σε φοβάμαι κι ούτε με νοιάζει τι μπορείς

- Θα μπορούσα να ’μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα,
μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμησες και τ’ αρώματα,
θα μπορούσα να ’μουν το αγιάζι κείνο πριν το ξημέρωμα
της πρώτης σου αγάπης το ρίγος και το ερωτοφανέρωμα
θα μπορούσα να ’μουν το καλό μονάχα, σ’ όλο το διάβα σου
ή να γινόμουν φως γύρω απ’ το κορμί σου κι ατέλειωτη αύρα σου,
θα μπορούσα να ’μουν όσα ευχόντουσαν για πάρτη σου,
μα δε τ’ άξιζες κι έτσι έγινα τα λάθη σου.

- Εγώ όμως έμαθα από τα λάθη μου και νιώθω όμορφα, νιώθω άτρωτος
θέλω να ζήσω τα υπόλοιπα και πολλά μου χρόνια αγνός και άβγαλτος
θα βγω και θ’ αγαπήσω ό,τι μου κρύψανε κι ό,τι λιγώνει την καρδούλα μου
λέω να ζήσω τη χαρά, τη βολή μου έτσι απλά, τη ζωούλα μου.
Γι’ αυτό από μπρος μου σήκω και χάσου δεν αντέχω πια κάτω απ’ τη σκιά σου.
Αν με χρεώθηκες απ’ το σκοτάδι μ’ άδεια χέρια γύρνα πίσω βιάσου
θα πλημμυρίσω με καλό και με φως όλα τα περασμένα μου
και δε μπορεί κάπου θα μου δώσει και μένα η τύχη τα φυλαγμένα μου.

- Θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι
να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι
θα μπορούσα να σου αφήσω σε γαλήνη τα μελλούμενα
να σου σβήσω όλα σου τα πριν, τα χρωστούμενα
ή ακόμα μερικές ευκαιρίες να σου ’δινα
για ένα μέλλον φωτεινό και στρωμένο βελούδινα
θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δε σ’ ήξερα

μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.
θα μπορούσα να ’μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα

Μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμησες και τ’ αρώματα
θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι
Να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι
Θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δεν σ’ ήξερα
μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.

 

[blue-roses]

Δέσε κόκκινο πανί        
 
Δένω κόκκινο πανί πάνω στο χέρι μου σήμερα,
ήρθαν τ’ άγρια να διώξουνε τα ήμερα
από μέσα μου - φόρος τιμής σε κάθε κώδικα
που πολεμάει στις υπόγειες στοές του τυφλοπόντικα.
Δένω κόκκινο πανί στο χέρι μου και τραγουδάω
πριν πάρω εκδίκηση τη ρίζα μου κοιτάω
– καλά κρατάω· ξένος με τις εποχές γερνάω
κι ό,τι κακό φανερωθεί, δεν το ξεχνάω.
Δένω κόκκινο πανί απόψε δίπλα του πόνου,
γιατί το αύριο συλλαμβάνεται στην μήτρα του χρόνου.
Είναι γνωστό σημείο αυτό κι είναι το έσχατο
ας τους να θάβονται – πρόσεχε πέρνα το.
Δένω κόκκινο πανί στα περήφανα καράβια
που ήρθαν στο απάγκιο μου σα φοβισμένα κουτάβια.

Δένω κόκκινο πανί στα λόγια που αγοράζουν μόχθο
και στη χλεύη όσων αντιστέκονται απ’ τον όχλο.
Δένω κόκκινο πανί σ’ ό,τι χωρούν οι παρενθέσεις
και στους ακίνδυνους με τις ήπιες διαθέσεις.
Δένω κόκκινο πανί και σπάω το καλούπι,
σε κάτι πιο σπουδαίο ελπίζω δεν το κουνάω ρούπι.

Δένω κόκκινο πανί - πάνω στο χέρι μου όταν θεριεύω
Δένω κόκκινο πανί - κάθε φορά που το δίκιο γυρεύω
Δένω κόκκινο πανί - στα ευκολοχώνευτα και στ’ ανίδρωτα
Δένω κόκκινο πανί - στις μέρες που μεθύσαν απ’ το τίποτα

Ρίχνω κόκκινο πανί στο χάσμα αυτό που μεγαλώνει
κι ευτυχώς η ξεφτίλα δεν το γεφυρώνει.
Ρίχνω κόκκινο πανί σ’ ό,τι αφήνεις στην τύχη
κι ανασαίνω δυνατά να πέσουν όλοι οι τοίχοι.
Βαστάω κόκκινο πανί για να θυμάμαι να μη φύγω.
Το σκοτάδι είναι μια μέρα που θα γεννηθεί σε λίγο.
Ρίχνω κόκκινο πανί στον πιο μικρό εαυτό σου
που ποτέ δεν περιφρόνησε το πάθος στ’ όνειρό σου.
Γιατί δεν ήθελε να γίνεις σκλάβος στον ξύπνιο σου,
σου ‘δεσε κόκκινο πανί σ’ ό,τι έχεις γύρω σου
να βλέπεις πάντα και ν’ ακούς εκείνους που σιωπούν·
η κόλασή τούς περιμένει εκείνους που λαμποκοπούν.
Δέσε ένα κόκκινο πανί στον αριστερό καρπό σου
στη μάχη να ‘χεις να σκουπίζεις και το μέτωπό σου.
Δέσε κόκκινο πανί σ’ αυτό που θέλει να σε λευκάνει
κι έχε το νου σου θέλει να σε ξεκάνει.

Δέσε με κόκκινο πανί το καθαρό και το θολό
και τα δυο δίδυμα αδέρφια – τον άγιο και τον αμαρτωλό.
Δέσε κόκκινο πανί και σφίξε αλύπητα
τις μέρες που μεθύσαν απ’ το τίποτα.
 

[blue-roses]

Δεύτερη μέρα        
 
Μακριά απ’ τις άφωνες οργές κι απ’ τους άηχους παλμούς,
τις βυθισμένες καρδιές σε μαρασμούς (κι όλα όσα βάζει ο νους),
μια σφραγισμένη μνήμη με πεισμώνει
σαν σπόρο που ονειρεύεται κάτω απ’ το χιόνι.
Αναθυμάμαι πως ξόδεψα μια ολάκερη νιότη
σαν μια γουλιά ή απλά σαν τη μέρα εκείνη την πρώτη
κι ότι δε στάθηκα δίπλα στη σιγουριά μου
και με την πλάτη στον ήλιο να βλέπω μόνο τη σκιά μου.

Ευτυχώς μοιράστηκα και πήγα πιο βαθιά απ’ τα λόγια μου
κι οι ρίζες φέρανε φωτιά στα πόδια μου.
Τι ωραίο βάθεμα! Ήθελε η γη σα μάνα να με κρύψει
κι εγώ έγινα το ανήκουστο που σας γεμίζει θλίψη.
Κι άρχισα καταιγίδες να μαζεύω μες στο δίχτυ μου
και να κοιμάμαι μόνο στην ομίχλη μου,
να σκοτώνω νέα τα τραγούδια μου στα χείλη μου
για να ζήσουν στις καρδιές σαν φίλοι μου.
Εγώ απ’ την άλλη – πάντα ήθελα κάτι ν’ αλλάξει
γιατί κάποιοι με μετρούσαν με την πιο μικρή μου πράξη.
Μα ενός καλού κι ενός κακού έπονται μύρια,
όσες φορές είδα την άμπωτη, είδα τόσες την παλίρροια.
Κάθε χειμώνα αρνιόμουν την άνοιξη κι εκείνη δε μου θύμωνε·
αργούσα λίγο – πάντα περίμενε
να μου ευχηθεί τα πιο όμορφα και να βαστάω γερά,
γιατί το ψέμα ξεδιψάει σε στάσιμα νερά.
Δεύτερη μέρα της ζωής χωρίς φοβέρα
κι άκου θρηνούνε οι δειλοί την πρώτη μέρα.
Μα εγώ σφαλίζω μέσα μου τ’ αγιάζι τ’ αυγινό
κι απ’ το ριζοχωμα μετρώ μια σπιθαμή ουρανό.

Η πρώτη μέρα ήτανε όμορφη στην antiterra
όμως, η δεύτερη σίγουρα φέρνει φρέσκο αέρα.
Γι’ αυτό αφήνω το παράθυρο ανοιχτό προς την ανατολή
της λησμονιάς να μου φωτίσει το κελί.
Και το πολύ πολύ να βρουν οι μύγες τον καιρό τους
Και ‘πουν, χαλάλι, όλα έχουν τον κρυφό σκοπό τους
Αντρίκειοι νόμοι, παλιοί και αιώνιοι, στέρεοι
Και εμείς μπρος στο λογάριασμα είμαστε ακέραιοι
Της κάθε μέρας θάματα, όμορφα πράγματα – σκέψου·
σκέψου με τι πάθος θα φύγουν τα γεράματα.
Αντρόπιαστα οράματα με κεφαλαία γράμματα
και για τη γούνα μας κανείς δεν έχει ράμματα.
Η βλασφήμια έγινε η υφάντρα του λόγου μας
και ‘μεις του λόγου μας ντουγρού στο δρόμο μας.
Κι αν η ζωή πριν απ’ το τέρμα μας αφήσει,
κάποια μάνα στη φωτιά θα μας ξαναγεννήσει.

 

[blue-roses]

Διαμαρτυρία        
 
Oρκίζομαι για πρώτη φορά στην ζωή μου
πως ξεφεύγω μια που χρόνια είχα αρχή μου
να μην τραγουδήσω με στίχο ελληνικό,
μα το κάνω για να νιώσετε ό,τι κι αν πω.

Nτρέπομαι γι' αυτό που κάνω, μα δε μπορώ,
θέλω να καταλάβετε όλοι αυτά που θα πω,
μια διαμαρτυρία που κάνω απ' τα βάθη της ψυχής μου,
μιλάω για αυτά που αλλάξαν την πορεία της ζωής μου.

Xρόνια τώρα αυτός ο τόπος με μεγαλώνει
με πόνο μ' αγωνία και μ' αργοσκοτώνει.
Eίδα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται μπροστά μου,
είδα να πονάει να υποφέρει η γενιά μου.

Φτιαχτά όλα τα εμπόδια που μπροστά μου βρεθήκαν,
μιλημένοι όλοι εκείνοι που πολλά μ' αρνηθήκαν.
Στημένες καταστάσεις ζούμε χρόνια τώρα.
δε νομίζετε πως έφτασε η ώρα

Γι' αυτό βγείτε στους δρόμους και φωνάξτε και οι άλλοι,
σηκώστε επιτέλους λιγάκι κεφάλι
σ' αυτούς που χρόνια τώρα μας βασανίζουν,
σ' αυτούς που τη τύχη, τη ζωή μας ορίζουν.

Εσύ τους έχεις βάλει εκεί που είναι τώρα
για να ταλαιπωρούν ακόμα αυτή την χώρα.
Εσύ τους ανέχεσαι στα μπαλκόνια
να κελαιδάν όλη την ώρα σαν τ' αηδόνια.



Γι' αυτούς δουλεύεις, γι' αυτούς σπουδάζεις
και την ζωή σου απ' τα νερά σου βγάζεις.
Γι' αυτούς με το καλό σου φίλο μαλώνεις,
φθείρεσαι και σιγολιώνεις.

Ανοίγεις την T.V. για να ακούσεις ειδήσεις,
φυτιλιάζεσαι και αρχίζεις να βρίζεις·
μ' όλα αυτά που γίνονται γύρω σου πάλι,
ξέσπασε, άκου το Μιχάλη.

Βγάλε από μέσα σου αυτά που σε καίνε
και άσε τους άλλους για σένα να λένε
πως είναι αργά, περάσαν τα χρόνια.
Κάνε επιτέλους το δικό σου αγώνα

κάνε εσύ το πρώτο βήμα,
στο φωνάζουν όλοι πως είναι κρίμα.
Τόσα χρόνια περνάνε χαμένα,
πάλεψε για να 'ναι τ' άλλα ευτυχισμένα.



Σεβόμαστε όλους τους παλιούς αγώνες
που θα μείνουν πάντα στους αιώνες.
Μα δε μπορούμε με τα παλιά ναζούμε,
μπροστά βλέπουμε και προχωρούμε.

Βάζουμε νέους στόχους στην ζωή μας
και θέλουμε να είσαστε πάντα μαζί μας.
Τα όνειρά μας ήταν κάποτε όνειρα σας,
σεβαστείτε λίγο την γενιά σας.

ʼλλους η εξουσία, άλλους το χρήμα
σας αρρώστησε και είναι κρίμα.
σκοπός της ζωής σας τώρα μένει
να βλέπετε τον διπλανό σας να πεθαίνει.

Σαν αποτέλεσμα του δικού σας αγώνα
ο πόνος, η φτώχεια, η διχόνοια.
Ανθρώποι μεταξύ τους δε μιλιούνται,
όλοι νοικιάζονται και όλοι πουλιούνται.

Φοβάται ο κόσμος ν' αντιδράσει,
φοβάται να μιλήσει, να σκεφτεί, να δράσει.
Δώσατε εξουσία σ' αυτούς που δε πρέπει,
η γενιά μας δε το επιτρέπει.

Δε σημαίνει για μάς τίποτα μια στολή,
μια εικόνα, μια αυστηρή περιβολή.
'Όλοι οι ανθρώποι για μας είναι ίσοι,
εσείς σπείρατε μονάχα τα μίση.

Μας πάτε ταξίδι σ' άλλες εποχές,
κάθε φορά που γίνονται εκλογές.
Εκεί που τον καθένα σας συμφέρει,
το μυαλό μας προσπαθεί να φέρει.

Κι η Ελλάδα πονάει και ο ξένος γελάει,
και ας είναι αυτός η αιτία γι' αυτά που περνάει.
ας ευχηθούμε το κακό να μην κρατήσει,
και ας βρεθεί ένας τίμιος την χώρα αυτή να κυβερνήσει.

 

[blue-roses]

Δυτικά απ' το ποτάμι        
 
Ναι, και δε με νοιάζει να 'ρθείς
μικρέ πολιτικάντη να πας να γαμηθείς
εδώ δεν χωράν μυστικά
γυμνή είσαι αλήθεια αν θα φτάσεις δυτικά.
Κι αν δεν μπορείς λόγω ντροπής
τότε όπως πάντα στο δρόμο θα χαθείς
και εγώ θα φτιάξω άλλη
ντυμένη με το μαύρο μου το χάλι.
Να περιμένει στημένη στο ποτάμι
για λίγο αγάπη ζεστασιά κι ας πάει χαράμι
κι αν δεν τη βρει ως την αυγή
ρε θα ζητήσω από τον ήλιο να μη βγει.
Έτσι απλά με τσαμπουκά ξαναμανά
θα την βγάλουμε κι εμείς στα σκοτεινά
με ένα κερί με τα όνειρά μας ιστορίες και κρασί
κι ας τραβιέσαι αλλού εσύ.
Λοιπόν, αυτή τη φορά θα μ' ακούσεις καλά
κι αν χρειαστεί θα πέσω τόσο χαμηλά
θα σ' αγκαλιάζει η φωνή μου θα σου μιλήσει η ψυχή μου
κι όσα φέρνω εγώ μαζί μου.
Πες ένα ψέμα μήπως σ' ακούσει ο Θεός,
ρίξε και εδώ μια ματιά, μήπως κοιτάξει κι αυτός
είναι αδειανό το ποτάμι που μας χωρίζει καιρό
κι όταν γεμίζει είναι μόνο για κακό.
Κι εσύ φοβάσαι να ‘ρθεις διαλέγεις να δεις
όλα εκείνα που σ' αφήνουν να χαθείς
σ' ένα παράδεισο που θες στα αγγελούδια σκιές
και δε μου φτάνει, δε μου φτάνει που λες.
Καλές κουβέντες για μας και δήθεν νοιάζεσαι πάλι
με τα μάτια κλειστά και χαμηλά το κεφάλι
φύγε από δω ρε, φύγε από δω
έχω διαλέξει μονάχος μου τον τρόπο να σωθώ.
Δε ζητιανεύω χαρά, δε ζηλεύω γιορτές
έχω μια θλίψη να μου τραγουδάει το χτες
φτύνω τα ψεύτικα λόγια δεν σας ακούω ποτέ
μόνος γονάτισα για λίγο, δε με ρίξατε ρε.
Κι αν φοβηθώ και σηκωθώ
τότε μ' αξίζει στη βρωμιά σας να χαθώ
μα αν σηκωθώ, όταν γουστάρω
θα ποντάρω τη ζωή και θα ρεφάρω.
Δυτικά απ' το ποτάμι μια ζωή παλικάρι
μεγάλη η μαγκιά και το καμάρι
Δυτικά απ΄ το ποτάμι πάρτε το όλοι χαμπάρι
πουλημένο στην ψυχή είναι το τομάρι.
Εγώ δεν κοίταγα μικρός απ' την άλλη την μεριά
γιατί είχα ακούσει πως υπάρχουνε θεριά
και πως μαζί με το ποτάμι σκιζόταν ο ουρανός
και ζούσε εκεί άλλος Θεός.
Μα εγώ ερωτεύτηκα που λες μια κουρελιασμένη αλήθεια
μα δε μάσησα από αυτές που σου γίνονται συνήθεια
κι ήρθα εδώ και ήπια λίγο απ' το κρασί
κι ας μη με θέλατε μαζί.
Ένοιωσα και την αγωνία άκουσα και τα όνειρά σας
έχω μιξάρει την καρδιά μου στη δικιά σας
και κυλάμε όλοι μαζί και το ποτάμι όταν φουσκώνει
γίνεται ένα με τη γη και μας ενώνει.
Και μόνο εμάς συναντά στην πορεία του ο ήλιος
μπορεί ο πιο καλός μας φίλος
που εσείς τον βλέπετε από πάνω μας να βγαίνει
ενώ εμείς δυτικά απ' το ποτάμι να πεθαίνει.

 

[blue-roses]

Εγώ φταίω        
 
Ένα σημάδι απ'τη φωτιά έχω στον ώμο χαραγμένο
έναν ήλιο μικρό με φλόγες τυλιγμένο
ένα κρυφό μονοπάτι που βγάζει στην ψυχή μου
σ'ένα κρυμένο αλήτη που σέρνω μαζί μου.
Έκανα αμάν για το βάλω ν'αράξει
του έταξα τόσα που έχει ξεχάσει για να αλλάξει
του τα'πα αλλιώς μήπως και με γλιτώσει
ψέμα πολύ για όσα δεν πρόλαβε να νοιώσει.
Κι εσύ ήρθες τώρα να μου θυμίσεις ότι υπάρχει
ότι θα κάνει τα δικά του αμα λάχει
μα δε φαντάζεσαι ούτε και ξέρεις ρε τι κάνεις
και πάντα μετά τρέχεις και δε φτάνεις.
ʼστο λοιπόν έχεις μαγκιά συνθετική
και δεν ταιριάζει να κυλήσεις κάπου εκεί
γιατί αν βρεθείτε τετ-α-τετ θα εκτεθείς
έχεις πει τόσα πολλά που θα θέλεις να χαθείς.
Κι άλλο μου λάθος όταν το στόμα άνοιγες τέντα
έπρεπε να στον γνωρίσω απ'τη πρώτη σου κουβέντα
μα έτσι που πας θα την βρείς την ευκαιρία
όταν του κλείσεις ραντεβού θα κάνεις πάλι την κυρία.
Τα λόγια θα μασάς στο φάτσα κάρτα
κι αυτός θα σου μιλάει παντελονάτα
μα δε βαριέσαι τις μαλακίες πληρώνω και σας λέω
συγνώμη που υπάρχετε και οι δυο σας εγώ φταίω.

Εγώ φταίω που ο αέρας που αναπνέω βρωμάει φωτιά
εγώ φταίω στραγγίζω όσα λέω σε μια ματία
εγώ φταίω που έμαθα να πετάω χωρίς φτερά
εγώ φταίω για πάρτη μου κρατάω μια ανάσα τη φορά.

Θα συνεχίζω να στραγγίζω όσα λέω σε μια ματιά
και να θέλω ότι αναπνέω να μυρίζει φωτιά
για να θυμάμαι ότι φταίω θ'αγγίζω το σημάδι
θα κερνάω την ζωή μου μια ανάσα στο σκοτάδι.
Κι αν βρώ κουράγιο θα ξεκόψω απ'τον αλήτη
θα τον βγάλω απ'την ψυχή μου θα του φτιάξω άλλο σπίτι
στο μυαλό μου κι έτσι θα γουστάρουν όλοι
θα πάρω έναν καριόλη θα μοιράζονται οι ρόλοι.
Θα στείλω την μαγκιά μου διακοπές
και θα πείσω την καρδιά μου να χτυπάει όπως θες
να μου δανείσεις πρέπει λίγα λόγια μασημένα
πως να προδόσω να μου δείξεις ρε κι εμένα.
Πρέπει να μου πείς ότι δε φταίω μόνο εγώ
δε φταίω μόνο εγώ δε φταίω μόνο εγώ
και πρέπει να με σώσεις απ'τις τύψεις μην πνιγώ
απ'τις τύψεις μην πνιγώ απ'τις τύψεις μην πνιγώ.
Για σκέψου αν δεν μπορέσω να ξεκόψω τελικά
να τρελάθώ παρέα του έτσι στα ξαφνικά
να μοιραστούμε την εκδίκηση γουλιά γουλιά
να θυμηθώ με τον αλήτη τα παλιά.
Να πάνε τσάμπα όλα ρε
κι ας είχα πεί πως ποτέ
δε θα με δεί η φωτιά τα όνειρά μου να καίω
και να φωνάζω πως για όλα εγώ φταίω.

 

[blue-roses]

Είμαι πάλι εδώ        
 
Ξεθωριασμένες εικόνες τώρα μέσα στο μυαλό μου,
όλα εκείνα που ακούω τώρα δήθεν για καλό μου
και όλους εκείνους με τις τόσες συμβουλές,
τα εύκολα τους λόγια τις αιτίες για να κλαις.
Τους βλέπω τώρα πια να τα 'χουνε χαμένα,
τα λόγια τους μπερδεύουνε όταν πρόκειται για μένα.
Λες να είναι που βαρέθηκαν ή άλλο δε τους παίρνει,
ή να 'ναι που το άδικο κανείς δε καταφέρνει,
εκείνα που αντέχουνε στο χρόνο να γκρεμίσει
και ήσυχο κανένα ποτέ να μην αφήσει
Ή να 'ναι που τελειώσανε τα λόγια τα σοφά τους
ή ξεφύγαν επιτέλους απ' τα κόμπλεξ τα πολλά τους
Ή για πρώτη τους φορά όλοι οι καημένοι
να σκύβουν το κεφάλι και να φεύγουν ηττημένοι
Και αν δεν αντέχουνε, όσα εγώ ξανά θα πω,
ας την κοπανήσουν τώρα, γιατί είμαι πάλι εδώ.

Και είμαι πάλι εδώ,
για όλα όσα πιστεύω κι όλ' αυτά που αγαπώ.

Και πάλι εδώ, στα μέρη τα γνωστά μου,
με όλα εκείνα που έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου,
σ' αυτή τη πόλη με το γκρίζο ουρανό,
μ' ανθρώπους που πονάνε μα δοξάζουν το θεό.
Θυμάμαι τα παιδιά που έπαιζαν και τραγουδούσαν·
χαμένα τα όνειρά τους κι όμως γελούσαν.
Σα παραμύθια τα παιχνίδια της αλάνας
και κρυφά πίσω απ' τη πόρτα τα δάκρυα της μάνας.
Και του πατέρα τη φωνή που δεν ακούσαν,
τη λύπη κάναν γλέντι και ποτέ δε σταματούσαν.
Γεμάτοι με ζωή ήταν τότε, μα δε ξέραν
πως τα πράγματα γι' αυτούς άλλοι αλλιώς πάλι τα φέραν.
Κι οι πρώτες οι αγάπες που, λεει, δε λησμονιούνται
και οι φίλοι οι καλοί που τώρα δε μιλιούνται,
αλλάζουν το τοπίο πάλι μπροστά μου
και αυτά που έχω ζήσει σαν να φεύγουνε μακριά μου.
Και λέω «γιατί Κανείς μας δε τ' αξίζει»
και ψάχνω για να βρω κάτι να μου θυμίζει,
τις τότε εποχές και όλα τα ωραία,
τις παλιές τις γκόμενες και την παρέα,
την τόση περηφάνια μας και όχι μόνο.
Μα τώρα όλα μοιάζουνε σα πέραμα στο χρόνο.
Μα ξέρω πιο πολύ πως απ' όλους φταιω εγώ
κι έτσι νιώθω την ανάγκη να 'μαι πάλι τώρα εδώ.

Γι' αυτά τα λίγα που εδώ πίσω έχω αφήσει,
που δε κατάφερε ο χρόνος ποτέ να γκρεμίσει,
για τις πρώτες μου ελπίδες και τα πρώτα όνειρά μου,
την τρελή κι όλο πάθος γενιά μου,
γι' αυτούς με τη κακιά κουβέντα στο στόμα,
που με μισούνε χωρίς λόγο ακόμα,
για όλα αυτά κι αυτούς είμαι εδώ,
στο τόπο που μεγάλωσα και πάντα αγαπώ.
 

[blue-roses]

Είναι θυσία        
 
Κάπου και εσύ θα' χεις ακούσει ιστορίες
ή από εδώ και εκεί τις μαρτυρίες
για εργάτες που χαθήκανε στο Πέραμα στη ζώνη
για ένα μεροκάματο που το όνειρο σκοτώνει.
Για ζωές κρεμασμένες πάνω σε σκαλωσιές
να δουλεύουν μουρμουρίζοντας το χθες
να ζητάνε απ' το Θεό, να βγούνε λεει με το καλό
απ' τα σκοτεινά αμπάρια για να δουν τον ουρανό.
Μα αλήθεια είναι θυσία σε βρώμικο βωμό
γι' αυτό φωνάζω δυνατά ρε και γαμώ
τους εργατοπατέρες, τα στημένα σωματεία
και κάθε γαμημένη εταιρία.
Που τα' χει κάνει πλακάκια μ' αυτές τις αδερφές
που έχουν γαλόνια στις άσπρες τις στολές
κι αυτό το κράτος που είναι αδύναμο να βάλει
κάποιες βάσεις σωστές και να επιβάλει.
Όλα τα μέτρα εκεί που παίζονται ζωές
μα θα μου πεις ρε βλάκα τι είναι αυτά που λες
αυτοί θέλουν καλά στημένη την απάτη
δεν έχει κέρδος να προσέχεις τον εργάτη.
Πρέπει να καιει η λαμαρίνα να πονάει το ματσακόνι
και γρήγορα η δουλειά ρε να τελειώνει
γι' αυτό φωνάζω ψηλά στον ουρανό
πως όλα αυτά είναι θυσία σε βρώμικο βωμό.


"Γι' αυτό μ' αυτά τα λίγα λόγια βγάζω τον θυμό μου.
Για όλα αυτά που γίνονται κάτω απ' τον γκρίζο ουρανό εκεί στο Πέραμα.
Και δεν ξεχνάω ρε όσους πέθαναν άδικα.
Και δεν με νοιάζει εσείς τι λέτε.
Και πως τους δικαιολογείτε όλους αυτούς τους μαλάκες που φταινε.
Εγώ δεν ξεχνάω και πονάω μαζί μ' αυτούς που ακόμα ελπίζουν.
Γιατί όλα αυτά είναι θυσία σε βρώμικο βωμό."