Active Member

[blue-roses]

Άμοιρε γείτονα        
 
Όταν χορταίνουν οι ποιητάδες,
αλλάζουν ρότα κι όλες οι αράδες
που ξεφουρνίζανε·
Κάποιοι βαθαίνουν στον μικρό τους εαυτό.
κρυφοαπαγκιάζουνε σε μέρη κρύα
και καλοπιάνουνε την ιστορίαμε όσα βρίζανε.
Κι είναι γνωστό το παιχνίδι αυτό…
Όταν σωπαίνουν τραγουδιστάδες,
σιχαίνομαι όλες τις Έλλάδες
που εσύ φαντάστηκες·
Μα τι να κάνω πια δε μπορώ.
κι αν σ’ αβαντάρουνε πάλι παράδες,
ζήτα συγνώμη απ’ τις μανάδες,
αφού ξεθάφτηκες.

Γύρω μου βλέπω σκουπίδια σωρό.
Όταν στεγνώνουνε τα πινέλα,
βγάζει ο χρόνος τη μασέλα
κι ανακουφίζεται -
Κι ο κόσμος μοιάζει τυφλός,
όσο ο ζωγράφος στη μοναξιά του
αγγίζει λίγο το μουσαμά του
κι αυνανίζεται.
απ’ το τίποτα λούζεται φως.
Όταν κλαίνε οι θεατρίνοι
πριν την αυλαία στο καμαρίνι,
η νύχτα σκιάζεται
το σκοτάδι σέρνει φόβο κι εκεί
και σου θυμίζει πως στο σανίδι,
ο έρωτας γίνεται μόνο παιχνίδι
- δε σε χρειάζεται.
ν’ άλλη μια φυλακή.
Όταν φαντάζονται οι γραφιάδες,
εγκαινιάζουν νέους καιάδες
- κράτα απόσταση.
Τα γραφούμενα τέρατα άφταστα
Όταν γεμίζουνε οι φυλλάδες,
κρύβεται πίσω απ’ τις συστάδες
ψέμα με υπόσταση.
κι όνειρα σκοτώνονται άπιαστα
Όταν ακούς στα ραδιόφωνα
δικαστές που έχουν μικρόφωνα,
φώναξε «ένοχος»!
μπροστά στις βρώμικες φωνές
Έτσι χαλιούνται για όσα σκάρωσαν
και ξενερώνουν που δε σε σταυρώσαν·
χάνεται ο έλεγχος -μ’ ακόμα φταις

Δεν αντέχω πια να σε βλέπω έτσι γείτονα – τα πάντα ανέχεσαι
Κάποτε ορκιζόμουν ότι θα σε γλίτωνα – και τώρα κλαίγεσαι
κι όμως λυγίσαμε, κοιτά πως γείραμε – όσο κι αν σε στρίμωχνα
Αντί δυο ζωές, δυο φάσκελα πήραμε – άμοιρε γείτονα

Όταν φοβάσαι το αφεντικό σου,
ξέρεις ποιο είναι το μερτικό σου,
γι’ αυτό μη βιάζεσαι
Είσαι σαν όλα τ’ άβουλα σώματα
Όταν αγγίζεις τον ουρανό σου,
γίνεσαι ένα με το θεό σου
κι εξουσιάζεσαι.
και πέφτεις – πέφτεις στα γόνατα.
Όταν του διάολου δεις το χέρι,
κάπου προσεύχονται καλογέροι
μόνο για πάρτη τους.
Με δανεικές προσευχές
Κι όταν μιλάνε οι δεσποτάδες,
σκάβουν στη κόλαση χαραμάδες,
βγάζουν το άχτι τους.
γεννιούνται μόνο ένοχες.
Όταν μιλάς για λευτεριά,
κοίτα και λίγο απ’ τη μεριά
εδώ που βρίσκεσαι.
Η σκέψη για ελευθερία είναι ανθός,
Μπορεί να σου ‘βγαλαν τις χειροπέδες,
όμως σου κρέμασαν τρεις τενεκέδες
κι ούτε που θίγεσαι.
η ελευθερία όμως, είναι καρπός.
Όταν στη γη σκάβονται αυλάκια,
κάποιοι θάβουν μέσα φαρμάκια
κι εσύ τα ρεύεσαι.
Τις ρίζες φαρμακώνουνε,
Κι όσο μολύνουνε το νερό σου,
διασκεδάζεις με τον καιρό σου
κι ονειρεύεσαι.
οι ίδιοι παντού σε στριμώχνουνε
Κι όταν θα μοιάζεις με τάφου πλάκα
να μη σ’ ακούσω ποτέ μαλάκα
να μου κλαίγεσαι.
κι αναρωτιέμαι πως θα σε γλίτωνα,
Γιατί καυχιέσαι ότι έχεις τρόπο
να επιβιώνεις σ’ αυτόν τον τόπο
τα πάντα ανέχεσαι…
άμοιρε γείτονa
 

[blue-roses]

 Άνοιξε, να φέρνει αέρα        
 
Στάσου στα πόδια σου, ίσιωσ’ τα γόνατά σου,
τράβα πιο κει να δεις, κάτι ακούω στην πόρτα.
Πήγαινε κι άνοιξε, θα ‘ναι η μοναξιά σου
πάντα αχρείαστη γι’ αυτό χτυπάει πρώτα.
Σήκω ν’ ανοίξεις, βγάλ’ το κεφάλι να δεις
κάτι είναι σίγουρα εκεί έξω, σε φωνάζει.
Κάποιος φίλος σε γυρεύει στο κατώφλι να βγεις
είχες τα φώτα σβηστά γι’ αυτό δειλιάζει.
Άνοιξ’ την πόρτα, μπορεί και να ‘ναι μέρα
και στην αυλή σου να ’χει φυτρώσει κάτι,
ένα λουλούδι, ένα δέντρο ή μια πέτρα
να ’χει φυτρώσει μία πόλη μαγική στο σκαλοπάτι.

Μπορεί ο φόβος ν’ ακουμπάει στην πόρτα
και να μην κάνει αντάρα μη σε τρομάξει.
Δε τόνε φώναξε κανείς, μ’ ακούω τα χνώτα
μέσα στις χούφτες του έχουν κουρνιάσει.
Πήγαινε κι άνοιξε κι αν έξω βρέχει
γέλα σαν δάκρυα θα σταματήσει

Κι αν δεις μονάχα, σκοτάδι πως έχει
σκέψου πιο χέρι σου ‘χει χτυπήσει.
Μπορεί να πέφτω έξω και να παράκουσα
Κάποιος να χτύπησε, να ’φυγε σφαίρα.
Μα όπως και να χει, ό,τι κι αν άκουσα
άνοιξε κι άσε να φέρνει αέρα…

 

[blue-roses]

Απ' τον τόπο της φυγής        
 
Πέσανε στα χέρια μου παλιές φωτογραφίες
πολλές γνωστές εικόνες και μεγάλες ιστορίες
μαζεμένες σε ένα album τόσο σφιχτά δεμένο
γεμάτο σκόνη και παλιό κιτρινισμένο.

Που στην αρχή φοβήθηκα να ανοίξω να τις δω
μια απ' τις φορές που φοβάμαι μη χαθώ

στο παρελθόν που έχει έντονο ακόμα το άρωμά του
και με τραβάει να συρθώ συχνά κοντά του.
Που λες πήρα κουράγιο και το άνοιξα λοιπόν
αρχίζοντας ταξίδι μες τον κύκλο των στιγμών
που υπάρχει μέσα μας και παλεύουν με το χρόνο
και το όνειρό μας που κυλάει πάντα μόνο.
Σκέφτηκα για λίγο όμως μήπως είναι νωρίς
αν πρέπει να γυρίσω εκεί στον τόπο της φυγής
έστω για λίγο μπορεί και να' ναι αρκετό
να ψάξω και να πάρω ότι δεν έχω τώρα εδώ.
Κι ίσως που ξέρεις της ζωής μου το μεγάλο το θεριό
μπορεί και να μ' αφήσει να αντέξω το φευγιό
να πνίξω το εγώ μου πριν γεννήσει ό,τι είχα κάνει
να σβήσω το παρόν μου και το αύριο να πιάνει
λίγο χώμα που μου άρεσε να αγγίζω
να γιορτάζω τη στιγμή και μαζί της να γυρίζω
γιατί ένα Πέραμα είναι όλη η ζωή μου
και ό,τι έζησα εκεί τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ' άρωμα γης
και πολλά απ' όσα είπα τα έχω ζήσει εγώ νωρίς
φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ' άρωμα γης
για να θυμάμαι όσα είπα από τον τόπο της φυγής.

Φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ' άρωμα γης
κι ακόμα τραγουδάω για όλα αυτά που θα δεις
φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ' άρωμα γης
και πάω μακριά από τον τόπο της φυγής.

Και έτσι που λες για χρόνια πρόσφυγας στο φως
ζήλεψα λίγο από τη λάσπη την παλιά μου ο τρελός
πέρασα στο χθες και δεν με νοιάζει φίλε αν θες
έναν χοντρό να τραγουδάει πάντα μέσα στις χαρές.
Το μικρόφωνο βουτάω και εκείνα που θα πω
είναι όλα εκείνα που αγαπούσα και αγαπώ
μπορεί να ακούγεται χαζό να μοιάζει παιδικό
αλλά σου λέω καλύτερα έτσι μη με δεις ποτέ κακό.
Ρώτα και όσους με έχουν δει

και όσους έχουν πληγωθεί,
θα πουν αυτός δεν ήταν έτσι, έχει αλλάξει έχει χαθεί
μα εγώ εδώ στα υπόγεια με μια απέραντη ησυχία
να' χα δίπλα και το γιο μου πιο μεγάλη η ευτυχία.
Αφού δέχτηκα ότι φταιω μόνο εγώ
μπορώ να το βουλώσω στο θυμό μου να πνιγώ
να κάνω υπομονή και να κοιτάω τ' άλμπουμ μόνο
να γεμίζω με στιγμές που έχω κερδίσει από το χρόνο.

Να πάρει εκείνος κάτι πίσω δεν μπορεί
μόνο από το αύριο μπορεί κι αν το χαρεί
ίδια θα χαίρομαι και εγώ κι όσο θα αντέχω θα μπορώ
να 'μαι ελεύθερος κι απ' έξω απ' τη σωρό.
Των ονείρων που θαφτήκαν των στιγμών που βολευτήκαν
κι απ' τις κατάρες που πάνω μου βρεθήκαν
πως αν πάψω να ακούω το κλάμα λεει της γης
τότε θα είμαι μακριά από τον τόπο της φυγής.

Φυλαχτό μια χούφτα χώμα μ' άρωμα γης
πήρα μαζί μου και έχω πάντα από τον τόπο της φυγής
είπα στον ήλιο το τελευταίο μου τραγούδι
κι αυτός έσκισε το χώμα για να βγει ένα λουλούδι.

Πολλά απ' όσα είπα τα έζησα νωρίς
τραβήχτηκα εδώ και εκεί τώρα που να με βρεις
μπορεί χαμένος σε μια κούπα με κρασί
να ήπια όλη τη ρημάδα που μου απόμεινε ζωή.

Ποτέ δεν είναι αργά μα δεν είναι και νωρίς
το όνειρο καλά αν ψάξεις φίλε για να βρεις
φτάνει να τραγουδάς για εκείνα που θα δεις
κάπου εκεί μακριά από τον τόπο της φυγής.

 

[blue-roses]

Απέναντί μου        
 
Καλώς σε βρήκα, πάλι όπλο μου ασημένιο!
Ίδιο μου μοιάζεις και ακόμα έχεις χρεωμένο
ό,τι κι αν πω πατάω στα λόγια τους για να τους τα γυρίσω
να τα ακούσουν όλοι όσοι από νωρίς κάναν πίσω.
Έχω ν' αρχίσω πολλά, ξέρω το δρόμο μου
δεν είμαι εδώ για να περνάω απλά το χρόνο μου.
Μέσα στη μπόρα έχω αφήσει όσα δε θέλω και δε δέχομαι,
αυτή τη φορά μόνος δεν έρχομαι
Στέκομαι εδώ μικρός μπελάς κι ανάξιος για σένα,
μ' όσα σου μοιάζουν ψέμα φτιαγμένο από μένα.
Έδωσα τόπο στην οργή σου χάρισα γλυκιά πνοή,
σέρνω μαζί μου μια κατάρα και μια ευχή.
Έχω να νιώσω καιρό σα στοιχειό ποταμίσιο,
αιρετικός κομπλεξικός μ' έναν αέρα βουνίσιο
κάνω δικά μου όσα δε βλέπεις μικροπράγματα,
βάζω φωτιά σ' όσα μου δίνεις ανταλλάγματα.
Ακόμα στήνω οδοφράγματα αδιάκριτα κι ανάκατα
στη ρότα όλων εκείνων που δεν κοίταξαν κατάματα
τα πάντα που ζούμε απολαμβάνουνε το τίποτα.
Απέναντί μου έχω αινίγματα
δίπλα μου έχω τα πάντα και το lowbap για πυξίδα
μ' όσους το ζούνε εδώ δένω τα χέρια αλυσίδα
όσοι κάνανε τα πάντα για να μη με δουν μπροστά τους
θα φροντίσω να έρθει η σειρά τους.
Εγώ θα ρίξω μαύρη πέτρα σ' όσους πρωτάκουσα
θα δώσω τόπο στην οργή και μια φορά θα μιλήσω κι ας άργησα
θ' ανοίξω χώρο στο μυαλό μου
θα κλέψω χρόνο για το καλό μου.
Δεν προσκυνάω θεό ούτε και δαίμονα,
δε θα σηκώσω σημαία παρά μονάχα κεφάλι, έντονα,
δε θα χαρίσω ούτε θα πάρω ζωή
κρυφά κι ανέντιμα τα καλά ποτέ δε βρήκα έτοιμα.
Ούτε μ' ένοιαξε ν' ακολουθήσω χνάρια
όπου οι άλλοι ορθώνουνε τοίχους εγώ γκρεμίζω ντουβάρια.
Ατσάλι 440, ακόνισέ το,
όσο εύκολα άκουγες τους άλλους να σου λένε για τσιμέντο.
Για μαζέψου έχω έναν κόσμο εκεί έξω
που δεν μπορώ να τονε μάθω ή να τον αντέξω
τράβα γίνε ένα κομμάτι τους συμβιβασμένο,
απέναντί μου όνειρό κατεστραμμένο.
Ναι, γιατί μου ήπιε το νερό
και τώρα έστησα χορό σ' ένα τοπίο ξερό
γιορτάζω κάθε μου μέρα σα να 'ναι αργία
και διεκδικώ τη θέση μου συνέχεια στην ιστορία.
Λύσε μου μόνο αυτή την ίδια που έχω χρόνια απορία
για ένα τίποτα που κάνει φασαρία.
Δε με σκιάζουνε δαιμόνια, διαβόλοι και θηρία
μόνο αυτοί που φακελώνουνε ζωή σαν αγγαρεία.
Εγώ γουστάρω να με χώνουνε σε λίστες οι φλώροι
και να κοιμάμαι αν με ξυπνάνε με το ζόρι.
Δίνω τροφή σ' όσους ακούσανε, περάσανε και τρέξανε,
σταθήκανε για λίγο και τα μαζέψανε,
ο επιμένων νικά κι επιμένω στα ωραία
δε με νοιάζει αν είμαι μόνος ή αν έχω παρέα
στο Πέρασμα, απ' το Πέραμα κομμάτι απ' τη ζωή μου
δε με σκιάζει ό,τι κι αν είναι απέναντι μου.

Απέναντί μου,
ψυχή μικρή μου,
μαζί μου
να τους θυμάσαι φωνή μου.
Απέναντί μου, ψυχή μικρή μου,
στέκονται όλα όσα το αίμα μου νερώνουν
βαλτώνουν σε μεταξένιο βάλτο
κι εγώ τραβιέμαι πιο κάτω
Μαζί μου να τους θυμάσαι φωνή μου
όσοι σε φτύσαν σε καιρούς φοβισμένους,
-τους καημένους- έχουνε χάσει τα ίδια με μένα όλα χαμένα.
Πετσί μου, είσαι το μόνο βιβλίο
που ψέματα δε λέει και καίει
Παιδί μου, βρες κουράγιο και ζήσε
άνοιξ' το κόρφο σου διάπλατα και φτύσε.
Που είσαι βαριά σπορά μου
Μη ζηλέψεις γιορτή και χαρά μου,
κοντά μου σκιά μου,
γριά ζαλισμένη,
θα πεθάνεις αν θα μείνεις σκυμμένη
φωτιά μου, πέρασμά μου
φωτιά μου, πέρασμά μου
φωτιά μου, πέρασμά μου
φωτιά μου, πέρασμά μου
φωτιά μου.

 

[blue-roses]

Απλά, μαγεμένα και θολά        
 
Παλιά σε μια μικρή αγκαλιά
την έβγαζες χωρίς να πεις μιλιά.
Κι απλά, περνάγατε καλά
με μάτια μαγεμένα και θολά.
Περάσανε χρόνια και χρόνια
Κι όλα τα λάθη μπήκαν στην σειρά τους.
Σα μεθυσμένα γυρνάν χελιδόνια
να ξαναβρούνε τη λασποφωλιά τους.
Περάσανε μάτια και μάτια και με τον ήχο της πόρτας χαθήκαν
Όσα μας μάθαν απ’ έξω κρεβάτια
ό,τι μισήσαμε μετά μοιραστήκαν.
Περάσανε ευχές και κατάρες
και κλειδώσανε καρδιές μαγκιώρες
κι όσες γρατζουνούσα κιθάρες,
πονούσανε μαζί μου ώρες ώρες.
Περάσανε πολλά και λίγα
και μ’ ό,τι είχα την έβγαζα καλά· μέχρι ένα βράδυ που μου ‘ρθε και πήγα
– πήγα να πετάξω ψηλά.
Γεννήθηκα στην άκρη του κόσμου,
πιο κάτω μου ‘λέγαν ζούσε κάτι σκοτεινό.
Μια νύχτα του φώναξα δόσ’ μου, δόσ’ μου
έναν ήλιο μικρό, φωτεινό
να τον φυλάξω στη μικρή μου παράγκα
για να ‘χω κάτι που ελπίζει μαζί μου,
μήπως και γουστάρει να με κάνει μάγκα
τα σηκώνει, ρε, όλα αυτά το πετσί μου.
Κάποια απ’ το μυαλό μου δε χωνεύει
κι άντε να βρω δρόμο να το αποφύγω.
Έχασα τόσα και κάθε τόσο ο νους σαλεύει,
δυο γκριζογάλανα μάτια τον καημό μου είχα να πνίγω.
Έχω, είχα και θα ‘χω να θυμάμαι
τόσα καλά όσες κι οι ανάσες που ‘χω πάρει.
Κι όπου κοιμάμαι κι όπου και να ‘μαι,
έχω τ’ απλά και τα ωραία μαξιλάρι.
Κι όμορφα χρόνια περάσαν·
τ’ άλλα γάμησέ τα έχουν πεθάνει πιο πέρα.
Όσοι μας θέλαν ευτυχισμένους μάς γεράσαν.
Μ’ άντε να πούμε στη ζωή το πολύ μια «καλησπέρα»
Έχει δρόμο πολύ μέχρι να δύσει - μη σε πείσει -
να μαζευτείς, γιατί η νύχτα πέφτει.
Η κλεψύδρα μέχρι τη μέση έχει γεμίσει
τούμπαρέ τη κι ας σε πούνε κλέφτη.
Έχω πολλά να πω· από πού ν’ αρχίσω
Βοήθα κάτι θα θυμάσαι από τον ταραγμένο διάβα μου.
Εσύ μάλλον θα τους πεις την αλήθεια·
εγώ ακόμα γλεντάω με τη λάβα μου.
Όμως, στα υπόγεια γουστάρω κι έχω γειώσει,
τα παράξενα με τα ωραία παντρεύω
κι όποια κουφάλα βαλθεί να με τελειώσει
να φοβάται όταν γελάω και δε σαλεύω.
Τι άλλο να σου πω Θα τα πάρω μαζί μου.
Κι όταν λίπασμα για ένα δέντρο θα γίνω,
έλα να τ’ αγγίξεις να βρεις την αρχή μου
– εγώ δεν πάω ψηλά, εδώ θα μείνω.

 

[blue-roses]

 Απομεινάρια        
 
Στραβοπατάει ο καιρός - ξεχασιάρης σοφός
μια λάθος κίνηση και δίνει αλλού τα γιατρικά του χάδια
μ' άδεια χέρια μ' αφήνει κι εγώ ο ξυπόλητός του εχθρός
χορεύω πάνω σε στάχτες κι απομεινάρια.
Με γέλια ανάρια θα ζητιανέψω τις μνήμες
θα τις φορέσω απ' την καλή κι απ' την ανάποδη
και σαν χορτάσω από αυτές θα τους σκαρώσω δυο ρίμες
κι ό,τι απομείνει σα στιγμή μου ανάκατη
κράτατη χρόνε, πες μου πως να ξεμπλέξω
από όσα μέσα μου έχω και γύρω μου αντέχω
κι όσα στις πλάτες μου δικά τους άφησαν να διαλέξω
με ό,τι έχει μείνει θα αλλάξω τους κανόνες να παίξω.
Στάχτη - πατάω στη στάχτη
πάρτε τα όλα - πρέπει να ξαναρχίσω, να χτίσω
από το τίποτα να βγάλω και να μείνει κάτι,
το μονοπάτι μ' ένα ποτάμι θα γεμίσω.
Με κουρέλια θα κεντήσω δυο αστέρια στον ουρανό
θα καρφιτσώσω μιαν ευχή για κάθε μέρα
κι αν δε φτάσει ούτε αυτό τότε θα βρω κηπουρό
ζωή και χρώμα να φυτέψει στα καμμένα.
Θα γίνω ο πιο μικρός καρπός από κριθάρι
το πιο ελάχιστο κι απλό του κόσμου πράγμα
μες στο γουδι θα λιώσω το τελευταίο απομεινάρι
κι ίσως σ' αυτό να χρωστάμε τα πάντα.

Απομεινάρια παντού - από το τίποτα χτίζω τα πάντα στο νου
Απομεινάρια παντού - στα σκουπίδια σας βρίσκω το φως του ουρανού
Απομεινάρια παντού - λύνω τα μάγια ενός καιρού σιωπηλού
Απομεινάρια παντού - κι ηλιοραπάρω μέχρι να φύγω γι' αλλού

Παραφυλάει ο καιρός - ύπουλος, σιωπηλός,
κάνει αμάν να μου λύσει τα μάγια, σαν όλα τ' αρπάγια
που σέρνει στον ιστό του ο πονηρός
της ζωής και για μένα μαζεμένα έφερε αποφάγια.
Με δάφνες και βάγια σε κουρασμένο γαιδούρι
θα με ανεβάσει, λέει, ψηλά σε δοξασμένη ανηφόρα
και σαν θα φτάσουμε εκεί, θα με σταυρώσει για γούρι·
εκτός αν του χαρίσω το αύριο για το τώρα - μεγάλη ώρα·
πες μου πως να ξεμπλέξω.
Να του μπερδέψω με αλήθεια τα χνάρια
Παζάρια δε κάνει· θα με πετάξει, μάλλον, έξω
ας γίνει έτσι, έχω φίλους καλούς στ' απομεινάρια.
Ρέλικα - μάτια τεμπέλικα,
πάρτε μου τ' όνειρο, πρέπει να ξυπνήσω, να ζήσω
απ' το μηδέν τα νιάτα ως τα γέρικα
θέλω να δω, γι' αυτό τον κόρφο μου θα φτύσω,
θα τραγουδήσω για να μπορέσω να συνεχίσω,
θα μου χαρίσω λουλούδια και δάση
κι αν φτάσει πρώτος, τότε πάλι εδώ θα γυρίσω,
θα γονατίσω και θα γίνω με το χώμα ένα και θα με χάσει.
Θα γίνω αστρόσκονη, του σύμπαντος σκουπίδι,
θα μαγαρίσω τα πιο όμορφα φεγγάρια
κι αφού θα χάσω μια για πάντα το σανίδι,
θα ηλιοραπάρω με τα δρομοαπομεινάρια.

 

[blue-roses]

Άσ' τους εκεί        
 
Ήλιε μοιράστηκες μαζί μου ό,τι καλό μου είχε τύχει
φίλε κουράστηκες μαζί μου όταν μας πνίγαν οι στίχοι.
Τώρα που 'σαι Σε ποιά γωνιά του ουρανού έχεις αράξει.
άκου με λίγο, τα πάντα η νύχτα μου'χει τάξει
για να σε βρώ και στο βάλτο να σε φέρω
μα εγώ κάνω ρε ξανά πως δεν σε ξέρω
γιατί όσα έχω νοιώσει στο σκοτάδι κι απ' όσα είδα
μου μυρίζει ξανά σαν μια του θανατά παγίδα.
Γι' αυτό σου λέω άραξε εκεί στα λιμέρια σου τα φωτεινά
σαπίσαν όλα πια στο βάλτο και εδώ είναι πάντα σκοτεινά
τώρα χορεύουν τα ερπετά με το θάνατο παρέα
ασ' τους εκεί, ασ' τους εκεί περνάν ωραία.
άσε κι εμάς εδώ να τελειώσουμε μαζί τους
όρκο σου δίνω όμως την τελευταία ν' ακούσω πνοή τους
ξέχνα το βάλτο φτιάξε άλλο παραμύθι
άσε να το παλέψουμε μονάχοι κι όσο κρατήσουν οι μύθοι.

 

[blue-roses]

Άστεγη μπαλάντα        
 
Η άστεγη μπαλάντα μας απόψε βρήκε σπίτι
τα κατάφερε καλά εστω και με τη τρίτη
και όσο ωραία ήταν η φέξη ετσι θα ναι και η χάση
με τούτη τη μπαλάντα που μαζί μας θα γεράσει

Θυμήθηκα ξανά κάποιον που μου 'χε πεί
αν συνηθίσεις την σιωπή σειρά μετά έχει η ντροπή
κι αναρωτιέμαι ξανά πέρα πως θα τα βγάλω
νοιώθω μικρή φωνή σε ταξίδι μεγάλο
που με φλερτάρει η κιθάρα και τα 'χω κάνει μαντάρα
κι όσο μοιάζει απλό τόσο μου μοιάζει κατάρα
αν είναι όσα πω να ταξιδεύουν για πάντα
πρέπει να μοιάζουν τραγούδι, μια άστεγη μπαλάντα.
Στο δικό μας σπιτικό ίδια η χάση με τη φέξη
γυμνή η ψυχή μου έτσι γουστάρω κι όσο αντέξει
φρεσκοξεπλημένη αγάπη μου 'χει στήσει καρτέρι
δεν φοβάμαι μα λυπάμαι δεν της δίνω το χέρι.
Προτιμώ να γυρίζω στο φεγγάρι και να λέω ευχαριστώ
σε ένα μπουκάλι με αλκοόλ σαράντα τοις εκατό
στην μοναξιά μου να φτιάχνω παραμύθια με κόσμο
να ρίχνω ψύχουλα μη χάσω το δρόμο.
Στην άστεγη μπαλάντα μας κανέναν δεν τρομάζει η φυγή
στα πέτρινά τους χρόνια εμείς μαζεύαμε βροχή
κανέναν πούστη ακόμα δεν κάναμε δώρο στο χώμα
γι' αυτό με κυνηγάει ένα βρόμικο στόμα.
Σ'αυτήν εδώ την μπαλάντα οι ανάσες γίνονται ευχές
και μαχαιριές οι ματιές
κι αν δε σου μοιάζει χιπ χοπ σαν τα συνηθισμένα
δεν με νοιάζει εδώ η κιθάρα ρε βαράει για μένα.

Η άστεγη μπαλάντα μας απόψε βρήκε σπίτι
τα κατάφερε καλά εστω και με τη τρίτη
ήρθε να με φιλιώσει και εγω τα ανέχτηκα
ήρθε να μου θυμίσει ποσο πολύ ξοδεύτηκα
σε τούτη τη hiphόπολη που ρίχνει ψέμα βροχή
στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή
και όσο ωραία ήταν η φέξη ετσι θα ναι και η χάση
με τούτη τη μπαλάντα που μαζί μας θα γεράσει

Βαράει κι ο χρόνος παρέα, αλλα ποιός τον παίρνει σοβαρά
στο φευγιό μας δεν τον βάζουμε ποτέ σε σειρά
ένα μικρόφωνο δεν φτάνει ούτε η κιθάρα περισσεύει
απόψε τα άλλα η ψυχή μας μάλλον δεν τα αποφεύγει.
Κι εσύ μαλάκα που βιάστηκες να χαρείς
μου έδωσες τόσο κουράγιο απ' το Low Bap να το βρείς
να 'σαι καλά κι έτσι να βιάζεσαι πάντα
κι εγώ θα σου στέλνω πάντα τα άσχημα μαντάτα.
Την προηγούμενη φορά είπαμε να μην νοιαστεί κανείς
αλλά νοιαστήκαν αρκετοί κόντρα της παρακμής
γι' αυτό για πάρτη τους τα λέμε όλα απόψε
κι αν θες να αφήσεις κακό λιγάκι, κόψε.
Η άστεγη μπαλάντα μας φοβάται πια τους τοίχους
ξέφυγε απ'τους ήχους, φίλιωσε με τους στίχους
συνήθισε στο κρύο, βαρέθηκε τα αντίο
έφτιαξε το ρεφρέν της και μοιράστηκε στα δύο.

Η άστεγη μπαλάντα μας απόψε βρήκε σπίτι
τα κατάφερε καλά εστω και με τη τρίτη
ήρθε να με φιλιώσει και εγω τα ανέχτηκα
ήρθε να μου θυμίσει ποσο πολύ ξοδεύτηκα
σε τούτη τη hiphόπολη που ρίχνει ψέμα βροχή
στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή
και όσο ωραία ήταν η φέξη ετσι θα ναι και η χάση
με τούτη τη μπαλάντα που μαζί μας θα γεράσει

Μας άφησε πολλά, ενώ είχε τάξει λίγα
μας έδειξε πατρίδα μα έκανα πως δεν είδα
έφυγε σαν γουλιά μα μου 'χει αφήσει τ' άρωμά της
χάθηκε μακριά μα ακούω ακόμα την καρδιά της.
Εγώ της είχα πεί αν θέλει να μείνει στην ψυχή μου
για πάντα μα εκείνη γέλασε μαζί μου
μου 'πε ευχαριστώ κι ένα όχι ευγενικά
και πως ποτέ από φτωχούς δεν παίρνει δανεικά.

Η άστεγη μπαλάντα μας απόψε βρήκε σπίτι
τα κατάφερε καλά εστω και με τη τρίτη
ήρθε να με φιλιώσει και εγω τα ανέχτηκα
ήρθε να μου θυμίσει ποσο πολύ ξοδεύτηκα
σε τούτη τη hiphόπολη που ρίχνει ψέμα βροχή
στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή
και όσο ωραία ήταν η φέξη ετσι θα ναι και η χάση
με τούτη τη μπαλάντα που μαζί μας θα γεράσει

 

[blue-roses]

 Αφιερωμένο        
 
Το τραγουδάκι αυτό είναι αφιερωμένο σε σένα που λες πολλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και σε σένα που κανείς οτιδήποτε για ν' ανέβεις ψηλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Ακόμα και σε σένα που σέρνεσαι σα σαύρα χαμηλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Είναι και για σένα το φλώρο που φοβάσαι τη φωτιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Είναι και για σένα που σε έκανε η δικιά σου κέρατα
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για σένα πατέρα συγνώμη που δεν έφερνα στο σπίτι μας λεφτά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα δασκάλα που μου έμαθες γράμματα πολλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα λοχία που σε θυμάμαι να φωνάζεις δυνατά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για σένα κυρ αστυνόμε τέρμα οι μπόμπες πολλά φίλια κι ας τα παλιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα υπουργέ μας που τα λες όλα καλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα Ευρώπη που μας πετάς παντού πολλά λεφτά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα πρώην βασιλιά που ζεις εκεί στη ξενιτιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για σένα «Κινεζάκι» με τη γερμανική λαλιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για τ' αφεντικό μου που με έδιωξε από τη δουλεία
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Φωνάξτε όλοι πολύ και για μένα που αρχίδια ζάλισα πολλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.

 

[blue-roses]

 Αφιερωμένο        
 
Το τραγουδάκι αυτό είναι αφιερωμένο σε σένα που λες πολλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και σε σένα που κανείς οτιδήποτε για ν' ανέβεις ψηλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Ακόμα και σε σένα που σέρνεσαι σα σαύρα χαμηλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Είναι και για σένα το φλώρο που φοβάσαι τη φωτιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Είναι και για σένα που σε έκανε η δικιά σου κέρατα
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για σένα πατέρα συγνώμη που δεν έφερνα στο σπίτι μας λεφτά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα δασκάλα που μου έμαθες γράμματα πολλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα λοχία που σε θυμάμαι να φωνάζεις δυνατά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για σένα κυρ αστυνόμε τέρμα οι μπόμπες πολλά φίλια κι ας τα παλιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα υπουργέ μας που τα λες όλα καλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα Ευρώπη που μας πετάς παντού πολλά λεφτά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Για σένα πρώην βασιλιά που ζεις εκεί στη ξενιτιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για σένα «Κινεζάκι» με τη γερμανική λαλιά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Και για τ' αφεντικό μου που με έδιωξε από τη δουλεία
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.
Φωνάξτε όλοι πολύ και για μένα που αρχίδια ζάλισα πολλά
- άντε και γαμήσου εγώ περνάω καλά.

 

[blue-roses]

Βαθύσκιωτα        
 
Μες στα βαθύσκιωτα εκεί…

Όταν σιμώνουν προς τα εδώ
οι σαλταδόροι της στιγμής,
ψάχνω και βρίσκω το κακό που κουβαλάω στα βάθια μου.

Κι αν είναι βήμα σφαλερό
που θα ’μαι ο ταπεινωτής,
έχω δυο κέρματα βαριά ν’ ακουμπήσετε στα μάτια μου.

Όταν σιμώνουν προς τα εδώ
τα ξέφτια τα σκοταδερά,

στ’ όνομα των προδομένων ζεματάω το μαχαίρι μου.

Ακροπατώντας τραγουδώ
για τα λερά θανατερά
μαντατοφόρος γίνομαι εγώ και το αγριοκαίρι μου

για σένανε στα βαθύσκιωτα εκεί.

Πού τρέχεις, τραγουδάς
Όπου χαρά κι ο μαλάκας πρώτος.
Tα παίρνεις και το γλεντάς.
Πίνεις και γελάς,
σαν ένας τζούφιος κι ακίνδυνος κρότος
γύρω απ’ τ’ αυτιά μου περνάς.

Σκάβεις τους αρμούς
χασκογελάνε μαζί σου οι νεκροί σου
- τι παγερή φυλακή…
Μα στης ξεφτίλας τους σπασμούς
σε νταντεύει καλά η σιωπή σου
μες στα βαθύσκιωτα εκεί.

Όταν σιμώνεις προς τα δω
από την άφεγγη σου στράτα
λαχανισμένα τα ρολόγια σε τρέχουν στα ξέβαθα

να ρίξεις λάσπη αντί νερό

στα κινούμενα σου νιάτα,
γνωστέ κι ανήμπορε
σ’ έφτυσαν κι έμαθα

για σένανε στα βαθύσκιωτα εκεί.
Πού τρέχεις, τραγουδάς
Όπου χαρά κι ο μαλάκας πρώτος.
Tα παίρνεις και το γλεντάς.
Πίνεις και γελάς,
σαν ένας τζούφιος κι ακίνδυνος κρότος
γύρω απ’ τ’ αυτιά μου περνάς.

Σκάβεις τους αρμούς
χασκογελάνε μαζί σου οι νεκροί σου
- τι παγερή φυλακή…
Μα στης ξεφτίλας τους σπασμούς
σε νταντεύει καλά η σιωπή σου
μες στα βαθύσκιωτα εκεί.

 

[blue-roses]

Βγάλε την πρίζα        
 
Αναρρώνουν, αφού γεννήσαν οι λεχώνες
συνωμότικούς, τηλεοπτικούς, μοντέρνους κανόνες.
Δημοκρατία εκπαραθυρώνεσαι με καμάρι,
θάβεσαι μόνη σου - μ' αυτό που έσπασες φτυάρι.
Γελοία ανθρωπάκια, μιζέρια κεράστε με·
υπνωτισμένο βγάλτε με στο γυαλί και δικάστε με.
Αξιότιμοι κύριοι, κορίοι και νενέκοι
φέρτε μαλλί στην παρακμή που το μέλλον μας πλέκει
και μας εμπλέκει, μας φτιάχνει επικεφαλίδα,
μας βλέπει σαν απόστημα και σαν παρανυχίδα.
Δασκάλοι μη ξεχάσετε, δικηγόροι μη δειλιάσετε
μικρές φωνές μη σωπάσετε.
Μη μονιάσετε οι τρελοί με τους απ'έξω που χάνονται
στο τίποτα και δεν αισθάνονται.
Μη πεθάνετε· τέρμα πια τα χατήρια.
Μη δίνετε άλλο αίμα στα τηλεοπτικά βαμπίρια.
Βγάλτε τη πρίζα ρε, βγείτε έξω και ζήστε,
μαζέψτε όμορφα, βρείτε κουράγιο και μιλήστε
και μυρίστε, είναι ψεύτικος για άλλη μια φορά ο καπνός.
Η φωτιά ζει σε περάσματα κρυφά, ευτυχώς.
Δεν είναι οπερέτα και μπουλούκι σαλταδόρων,
λουμπεναριό σε παράδοση άνευ όρων,
ούτε απροκάλυπτη συχνοπαραθυροφιλία
ούτε πνιγμένοι Νεοέλληνες απ' την τρομολαγνεία.
Γλυκειά δημοκρατία, μην εκδικείσαι.
Βρώμικος, μη γίνεις, καφενές· μην αρνείσαι
τη πιο βαθιά σου και αιώνια ρίζα.
Κινήσου πρώτη και βγάλε την πρίζα.

Βγάλε την πρίζα - ρίξε ασβέστη στη ρίζα.
Κάψε της ψυχής σου το μπάτσο.
Βγάλε τη πρίζα - να σκοτεινιάσει η μαρκίζα.
Λύτρωσε τον παλιάτσο.
Βγάλε την πρίζα, μας βγάλαν νόμιμη βίζα
για του φόβου τη γιάφκα.
Βγάλε την πρίζα - μια τελευταία ευκαιρία
πριν μας τελειώσουν μαλάκα.

Television in the mornin', afternoon, and evening,
winter, summer, autumn and spring.
Twelve months in the year they do the same thing,
they let the television control the life, their living.
I think some people are scared to face reality,
so they spend all their life in front the TV.
For a man like me, it's so sad to see,
so me come to free the world with musical energy.
Turn off your TV and pull the plug out of the socket.
These are serious times, peopl' you better watch it.
There's pollution in the air and it's destroying the planet.
So, what can we do right now to try and stop it.

Κλεμμένη μας συνείδηση έγινες είδηση,
βολικό έγινες θέμα για συζήτηση.
Πλέκεις για λίγο την ίδια με τους φασίστες τριχιά,
κρεμάς πριν δικάσεις, πριν ακούσεις μιλιά.
Μη σπάσεις, μικρή αιρετική μου σανίδα,
θα πέσω πάνω στη φανταστική τους πυραμίδα.
Κι ό,τι κι αν είδα, κι ό,τι κι αν ένιωσα
χωρίς να μιλήσω, θα 'ναι σα να το παρέδωσα.
Ποτέ δεν ενέδωσα στην αστική τους ανία,
ούτε για μια στιγμή δε σκιάχτηκα απ' την τρομολαγνεία
που σκορπούσαν παντού επαγγελματίες κινδυνολόγοι.
Ακόμα αντέχω· ψάξε υπάρχουν χίλιοι λόγοι.
Βγάλε την πρίζα και σύρσου χάμω
απ' τους συρμάτινους φράκτες του Γκουαντανάμο.
Βγάλε την πρίζα του φωτεινού τους ουρανού,
μίλα με τους Ζαπατίστας με σήματα καπνού.
Βγάλε την πρίζα, το κακό έχει ρίζα.
Βγάλε την πρίζα να σκοτεινιάσει η μαρκίζα.

 

[blue-roses]

Βία        
 
Νοιώθω την ένταση τριγύρω κακό σημάδι
σαν άρωμα πολέμου απλωμένο στο σκοτάδι
τα πάντα είναι ανήσυχα διάχυτος ο φόβος
βαριά ατμόσφαιρα και επώδυνος ο χρόνος.
Γίνεται αρχή ακούω παντού δηλώσεις
να σε καλούν το χρέος λεει να πληρώσεις
και εσύ καλό παιδί υπακούς στον αρχηγό
βουτάς στο όχλο και βούρ για το κενό.
Με θιγμένο εγωισμό και συνείδηση νεκρή
μα δε σκέφτηκες ρε βλάκα ότι μπορεί
να κονομάν με τη μαγκιά σου ή τα χαμένα όνειρά σου
κρατώντας εθισμένη τη γενιά σου
σε ένα παιχνίδι και καλά περιθωριακό
ποντάροντας για πάντα στης ζωής το μυστικό
και στη δίψα εκείνη που έχει κάθε παιδί
παλεύοντας στο βούρκο την αλήθεια για να δει.
Να ξεχωρίσει, να παίξει, να νικήσει
κι αφού γυρίσει το παιχνίδι να ζητήσει
λίγη εξουσία και για χάρη όλων αυτών
να μπει για τα καλά στο παιχνίδι των δειλών.

Μη μασάς με τη στημένη βία όλων αυτών
μη μπεις ποτέ στο παιχνίδι των δειλών
μην αφήνεις την ζωή σου στα χέρια των πολλών
φτύσε το στημένο το παιχνίδι των δειλών.

Φοράν στη βία μάσκα ριζοσπαστική
της δώσαν και όνομα σαν φόρμα αστική
και την ρίχνουν να χορεύει εδώ και εκεί
κι η γιορτή καλά κρατεί.
Κι όλοι εκείνοι οι εκλεκτοί εκ του ασφαλούς
να συλλέγουν για στημένους οπαδούς
ψυχές βασανισμένες με ενοχές
που αναζητούν την ελπίδα σε παλιότερες ευχές.

Και τέλειο σαν θύμα με συναίσθημα αρκετό
για να γίνει ένα σύγχρονο ερπετό
μεταλλαγμένο με ανθρώπινη μορφή
και έτσι ζυγώνουν οι μεγάλοι την κορφή.
Σέρνοντας θύματα μαζί τους
κι ανοίγει πιο πολύ η όρεξή τους
να ποντάρουν στη βία εν ονόματι τρελών
στο στημένο το παιχνίδι των δειλών.

Μη μασάς με τη στημένη βία όλων αυτών
μη μπεις ποτέ στο παιχνίδι των δειλών
μην αφήνεις την ζωή σου στα χέρια των πολλών
φτύσε το στημένο το παιχνίδι των δειλών.

Σταμάτα ρε το παιχνίδι είναι στημένο
γι' αυτό είμαι εδώ και συνεχίζω να επιμένω
πως δε σου αξίζουν όλα αυτά και είναι κρίμα
να νοιώθεις άνετα ενώ είσαι το θύμα.
Μάθε ρε να φτύνεις ότι σου χαλάει τη γεύση
και όπως πάντα πίσω υπάρχει μια θέση
που γράφει το όνομα σου με γράμματα δικά σου
και έχει κλειδωμένο ότι άφησες απ' τα όνειρά σου.
Μα πρέπει να το πας απ' την αρχή
τα πράγματα είναι δύσκολα εδώ θέλει αντοχή
εδώ δεν έχεις την βοήθεια κανενός
μα σαν κοιτάς ψηλά υπάρχει ο ουρανός
Και αλήθεια είναι αυτό που μας ενώνει
κάθε φορά που μας πληγώνει

η μοναξιά που γίνεται όπλο όλων αυτών
στο στημένο το παιχνίδι των δειλών.
 

[blue-roses]

Βλακόστρωτο        
 
Μάνο, σ' αυτό το τόπο το βλακόστρωτο
και που φωνάζω, τίποτα δε κάνω.
Μάνο, ζούμε με φόβο αλλόκοτο
γι' αυτό σου λεω, καλά περνάτε εκεί πάνω.
Μάνο, το μυαλό μου αυτοεξορίστηκε
μάλλον, νομίζω πως τα χάνω.
Μάνο, το καθεστώς μας ερεθίστηκε
και θέλει να 'ναι συνέχεια από πάνω.
Μάνο, πολιτισμός σε αποσύνθεση.
Φτάνει κι η Ολυμπιάδα - αυτό μας έλειπε από πάνω.
Μάνο, θα πουν πως σου 'κλεψα τη σύνθεση.
Εντάξει - αφού το ξέρουν, εγώ δε παίζω πιάνο.
Μάνο, θα ξεράσω στη πατρίδα μου
κάπου θα έφαγα τρελή αχ-Ελλάδα, Μάνο.
Μάνο, θα στήσω μόνος τη παγίδα μου
ψάχνω κουράγιο και θα τη κάνω.

 

[blue-roses]

Γι' αυτούς που αντιστέκονται        
 
Τι θα μπορούσα να σου πω που να μη ξέρεις σα νερό
Στα κόκκινα θα φλυαρώ, το πέταγμα σου βουερό.
Στους δρόμους φέρνεις της ζωής τ' αγουροξύπνημα,
γοργοσαλεύεις , γυρεύεις, γίνεσαι μήνυμα και κίνημα,
βαραίνεις τ' άδειο χώμα και τον κούφιο ουρανό,
βλέπεις και βλέπεσαι και σπάζεις το κεφάλι το στενό.
Μιλάς με ποιημα. Κάποιοι σου πάνε κόντρα ή πρίμα
με μια ανισόρροπη κι αδέξια παντομίμα
για να ταιριάξουν τσίμα τσίμα όπου τους πάει το κύμα·
κρίμα - το σάλιο σου κράτα, όταν θ'ανέβεις στο βήμα.
Ίσως να φτάνει αυτό και η σιωπή σου,
το βουητό στα δέντρα και το ουρλιαχτό της γης σου.
Είσαι ασυγχώρητος που ζεις και αντιστέκεσαι,
συνωμοτείς με τα πουλιά, στον ήλιο φάτσα στέκεσαι.
Κάθεσαι διπλοπόδι στα μνήματα - ανθός·
και είσαι στη στράτα την καλόστρωτη, ο γκρεμός
ή το ανηφόρι που μεταξωτό το στρώνει το σκουλήκι
μ' έργο μεγάλο και μικρό, με βράχο με χαλίκι.
Από παντού τώρα ξεσπάς το μαγικό σου ξόρκι
και με συνέπεια στα ναι σου και στα όχι.

Είναι ασυγχώρητοι όλοι αυτοί που αντιστέκονται
από εκείνους που τα πάντα ακόμα δέχονται.
Είναι ασυγχώρητοι όλοι αυτοί που αντιστέκονται,
μα εγώ ζω μ' αυτούς που αντιστέκονται.

Τα λόγια σου τσεκούρι κι αγωνία,
συλλαβιστά συνθήματα σε ξαφνική πορεία.
Πότε κρασί θαυματουργό ο αντίλογος σου
πότε ωμό τον αμολάει ο θυμός σου
ορθάνοιχτο φασκέλωμα στα μάτια των ανθρώπων,
λογής κοπής ηλίθιων, τζουτζέδων και πιερρότων.
ʼλλοτε γίνεται η φωνή, πολεμική καμπάνα
σε ξυπνάει την αυγή, σεμνή γλωσσοκοπάνα.
Ιδρώνεις κι όρθιος στέκεσαι σε πυρωμένη στράτα·
σα πειρατής το θησαυρό, το αλφαβητάρι κράτα.
Δάσκαλος αν είσαι, ίδιους μ' εσένα χτίσε
κι όσους κρατούν κακά στοιχειά, το μάγεμά του λύσε.
Είσαι λιοντάρι, φτύσε την αγορά των μυθων, ζήσε.
Απ' τη καρδιά το αφιόνι γιάτρεψε, τα δάκρυα σβήσε.
Κι εγώ θα στείλω ευχή στ' ανέμου τ' αυτί
να είσαι καλά, να μη στερέψουν τα γιατί,
να μη σ' αγγίξουνε του εχθρού, του γείτονα τα βόλια,
μη σου λείψει το χαρτί, λιμάνια αραξοβόλια
και να 'χεις συντροφιά καλή στο μοναχό ταξίδι
τον όρκο σου, τον στόχο σου, το μέλι και το ξίδι.