εύλογα άηχος

[larus audouinii]

Ζω σε έναν ευλογημένο τόπο. Αν και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας μας ανακαλύπτεις την ευλογία, αυτό πιστεύω.
Καθημερινά μετρώ τον σφυγμό της Κασσάνδρας κυριολεκτικά, της κίνησης και της ζωής. Αλλά και στο κέντρο της πόλης σε ένα γραφείο και ανάμεσα σε μια στίβα ξενοδοχεία πρώτης κλάσης, την μάζα από τον αυτοκινητόδρομο,τις παραλίες που σχεδόν τις οικειοποιήθαμε από παιδιά και πλέον για κάποιο διάστημα νοιώθεις αποστροφή. Τουλάχιστον όμως έμειναν ακόμη αρκετά παράθυρα πρόσβασης στην άγρια ομορφιά ακόμη για τον απλό πολίτη, έστω και αν οφείλει να ξέρει. Δεν θα έπρεπε κανονικά να έχω παράπονο, έχω την δυνατότητα ακόμη και να ξεφύγω σε ένα "φιλικό" οικείο ξενοδοχείο όποτε θέλω, σε στέκια που για άλλους μάλλον θα ήταν δελεαστικά, μόνο που δεν το θέλω προφανώς. Έρχομαι σε επαφή με πάρα πολύ κόσμο καθημερινά και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους και σε ποιότητα ζωής και σε κουλτούρα, στον τρόπο σκέψης. Φτώχεια και άνεση, άτομα με ενδιαφέρον. Αντικρίζω το πρόσωπο της μιζέριας, της ανέχειας, της κατάφορης αγανάκτησης, νοιώθω αμηχανία, αδύναμη όταν βλέπω να έχει χαθεί η αξιοπρέπεια και ακριβώς απέναντι να εναλλάσεται το εντελώς αντίθετο τοπίο.
Τελικά είναι γεγονός πως κάπου χάσαμε την μπάλα.Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε, και θα κρατήσουν αρκετά, δεν ξέρω ατομικά και συλλογικά αν το αντιπετωπίζουμε ορθά.Αν διδαχθήκαμε κάτι, αν πήραμε το μήνυμα που κραυγάζει. Η εικόνα της κατάθλιψης, της ανασφάλειας που βασανίζει αρκετό κόσμο, κάποιες φορές και εμάς τους ίδιους,  οφείλουμε στον εαυτό μας να μας ενώνει. Έχουν γίνει πίσω από τις πλάτες μας και σε βάρος μας αρκετά, τόσα που οφείλουμε πρώτα να το συνειδητοποιήσουμε, ορθά όμως. Αρκετά πια, ο κόμπος δεν έφτασε στο χτένι; Το φθινόπωρο θα είναι ζόρικο φέτος, προμηνύει "δύσκολο" χειμώνα με εξελίξεις . Και η ζωή στην τελική είναι πολύ μικρή.

παρεπιμπτόντως χτες κάπου άκουσε το αφτί μου, για τα εκατομμύρια που πήρε η κ Μαργαρίτα Παπανδρέου για την δική της ΜΚΟ με στόχο την ειρήνη. Ρωτώ εύλογα, εφόσων τα πληρώσαμε όλοι μας οι φορολογούμενοι, γνωρίζει κανένας ποια ειρήνη ; Με αυτές τις προϋποθέσεις στήνουν τις ΜΚΟ τα καθάρματα;

[κώστας]

[size=13]Ας υποδεχτούμε το φθινόπωρο...

SoundsFromTheGround
- gather
- pearl

Kruder&Dorfmeister
- sofa rockers
- trans fatty acid
- high noon
- in too deep
- aikon
- black baby
- original bedroom rockers
- gotta jazz
- deep shit

CraigArmstrong
- laura's theme
- this love
- weather storm
- rise
- wake up in new york
- balcony scene
- in my own words
- glascow
- the ball
- io canto
- amber
- escape
- elegy
- childhood[/size]

[larus audouinii]

θα πρόσθετα στα αγαπημένα μου και την ενασχόληση με την κηπουρική. Είναι απίθανο το τι μπορεί να κάνει εκεί κανείς.Πρακτική που θυμίζει λίγο βιβάλντι χεχε Χρόνος να υπάρχει, αναμενόμενο κακό και λίγα χρήματα.Τελευταία έχω σχεδιάσει στην διαμόρφωση την εναλλαγή δέντρων και θάμνων που παίζουν με τα χρώματα. Όλες οι αποχρώσεις του χρυσού και του κόκκινου, ειδικά το φθινόπωρο. Το κακό είναι πως κάποια είναι κατ΄ ανάγκη είναι εισαγόμενα.
autumn leaves, με γαλλική φινέτσα από clapton ή cassidy
u2 bono, october, Σπανουδάκης, the kings λίγο πιο τζαζ, και Θαλασσινός/Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάμματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι...
κλπ κλπ
Καλό φθινόπωρο και χειμώνα να έχει η ελλάδα μας

κωστας, ευχαριστω και εγω, η εναλλαγή στην θεματολογία ήταν ευχάριστος τόνος σήμερα.

[κώστας]

Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή

Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς. Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια! Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ' ότι σε πολλές άλλες χώρες. Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος. Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους. Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα. Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον. Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα, πως δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή. Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε! Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ' το εξωτερικό και μας ...νεκρολογούσαν! Είναι απ' τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους! Και βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί...

Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν  ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «... θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε ...». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ'ἕνα λαὸ περιορισµένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης. Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ  στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ' ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν' ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ 'βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι' αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν' ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του. Σ' αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τους ἄλλους. Πρέπει ν' ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ  λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963


[size=13]...όλα τα παραπάνω γράφτηκαν 49 χρόνια πριν...[/size]

[kapoia_za]

υπέροχο

[kapoia_za]

... Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης...

[katinaki]

[quote user="kapoia_za" post="369900"]υπέροχο[/quote]

+1

[Nikos Apomakros]

[quote user="kapoia_za" post="369901"]... Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης...[/quote]


Ναι, αυτό το άκρως ποιητικό σημείο που ανέφερες... αλλά και το κάτωθι ιδεολογικό είναι που
ξεχωρίζω...

"Σ' αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τους ἄλλους.
Πρέπει ν' ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. "

Το κακό είναι ότι ο άνθρωπος είναι πίσω από τις συνθήκες και οι συνθήκες θεωρούνται δεδομένες.
Έτσι αναμένεται μια αλλαγή συμπεριφοράς και αντίληψης χωρίς ταυτόχρονα να θεωρείται
απαραίτητη προϋπόθεση η αλλαγή των συνθηκών και δεδομένων που τις διαμορφώνουν .

Από μηχανής θεούς περιμένουμε και Θεία φώτιση. Κι εν τω μεταξύ απόλυτο σκοτάδι.

[pixie]

Αυτό που χρόνια γυρεύω είναι ένας ανιδιοτελής άνθρωπος! Ίσως γιατί θέλω κι εγώ να γουργουρίζω στην αγκαλιά της αγνής ανιδιοτέλειας, αλλά μου είναι αδύνατον να είμαι ανιδιοτελής προς όφελος κάποιων που δεν είναι.

Και πόσο έξυπνο θα ήταν αυτό? Υπάρχουν οριοθετήσεις στην έννοια της ατομικότητας και θα ήταν χαζό να αφήνει κανείς να του πατάνε τα όρια για οποιοδήποτε λόγο...

[larus audouinii]

Μάγια μου πόσο δίκιο έχεις...Μα για οποιαδήποτε ανούσιο λόγο τελικά. Από την άλλη, ξέρεις τι σκέφτομαι; Δεν είναι να το φιλοσοφείς περισσότερο. Δεν γίνεται να μπορεί κάποιος να επιλέγει τα πάντα και τους πάντες.
Εδώ πάει κάπως το πιο είναι το τελευταίο που σε έκανε να χαμογελάσεις .
Νίκο με αρέσει  που διαπιστώνω πω συμφωνούμε.Παρεμπιπτόντως δεν έχει καιρό που είχα αναρτήσει το ίδιο εκίμενο με την φωτογραφία του Σεφέρη, ξεκινώντας με την ίδιες σειρές.
καλό σας απόγευμα (και τα μικρά φρόνιμα  :razz: ...αστείο ήταν saliara  :lol:  )

[κώστας]

Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει  τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και  αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.

[size=13]Απόσπασμα από "Η Γέννηση της Τραγωδίας" (1872), Νίτσε[/size]

[κώστας]

[size=14]Σε συνθήκες άρνησης πραγματικότητας, η πραγματικότητα... είναι η άρνησή της. Δεν είναι η άρνηση η πραγματικότητα. Η άρνηση της άρνησης μπορεί να είναι. Αν ο καθένας την ορίζει και την επιβεβαιώνει μόνος του, σίγουρα είναι.[/size]

[KostasD33]

Μετά τις 3 το βράδυ σε πιάνει το αρνητικό σου ....

[larus audouinii]

[quote user="KostasD33" post="370440"]Μετά τις 3 το βράδυ σε πιάνει το αρνητικό σου ....[/quote]
μάλλον όχι!, τουναντίoν. (χρωστάω ένα Κώσταααα :-) )
Χαλαρά σήμερα (εργασία), και μάλλον απέναντι σε ένα ήλιο τόσο ανθρώπινο αυτή την εποχή συντροφιά με το καταγάλανο δεν θέλω να συγκεντρωθώ. Καλό σ/κ σε όλους σας

[κώστας]