ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ !

[Jezebell]

Μουντι αν ο ααλλος δεν θελει γιατι ας πουμε κι εκεινος ειναι θυμωμενος η για τον οποιο λογο να μαθει τι σε νευριασε κοινως δεν μπαινει σε διαδικασια διαλογου...εσυ τι κανεις με τον θυμο σου? Εγω ας πουμε συνηθως δεν το δειχνω ειδικα οταν κανει με πληγωνει. Και μετα το ξερω το νιωθω οτι ειναι μεσα μου.

 :arrow: Μινορακι μου να ειχα τα ξεσπασματα σου, γιατι πολλες φορες και που δεν μιλαμε το χανουμε το δικιο μας

[minoraki]

ξερεις κατι τζεζ.....νομιζω οτι θα πρεπει να εξωτερικευουμε τον θυμο μας, γιατι κρατωντας τον μεσα μας, κανουμε κακο στον ιδιο τον εαυτο μας.....
 :arrow: καποια στιγμη στη σχολη που παω χρονια τωρα, καναμε εναν αυτοσχεδιασμο με θεμα τον θυμο.....δεν μπορεις να φανταστεις τι βγηκε μεσα απο τις ψυχες ολων μας!!!! δεν μπορουσαμε να φανταστουμε τι υπηρχε μεσα στο μυαλο και στην καρδια μας....βεβαια μετα ειχαμε για ολο το σ/κ πονοκεφαλο.....αλλά βγηκε απο μεσα μας, ολο αυτο το αρνητικο συναισθημα που μας κατατρωει.....κρυμμενος θυμος!!!! ο,τι χειροτερο!!!!

[Moody]

Νομίζω το είπα πιο πάνω....
Όταν είμαστε θυμωμένοι ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ , ούτε μπορούμε να κουβεντιάσουμε εκείνη τη στιγμη...
Εγώ...απομακρύνομαι και επανέρχομαι όταν νιώθω οτι και ο άλλος μπορεί να ακούσει και εγώ μπορώ να μην ουρλιάζω....
Μόνο έτσι....

[chriastina]

δυστυχώς πολλές φορές δεν "ακούμε" και χωρίς να είμαστε θυμωμένοι.

[minoraki]

νομιζω οτι αυτη μας η αντιδραση, δλδ να μην ακουμε ακομα και οταν ειμαστε θυμωμενοι ειναι self survival....

[Moody]

Πάτε σε άλλο θέμα κορίτσια....

Δεν ακούμε όταν κατεβάζουμε τα ρολλά συνειδητά (γιατί ξέρουμε οτι ο άλλος λέει χαζά)

Δεν ακούμε γιατί δεν έχουμε εκπαιδευτεί να ακούμε

Δεν ακούμε γιατί ακούμε τον εαυτό μας και όχι τον άλλο

Δεν ακούμε γιατί θέλουμε να ανακουφίσουμε τον άλλο  :evil:  :twisted:  :evil: (το χειρότερό μου) κλπ κλπ κλπ

[minoraki]

Δεν ακούμε όταν κατεβάζουμε τα ρολλά συνειδητά (γιατί ξέρουμε οτι ο άλλος λέει χαζά)

1000% συμφωνω μαζι σου σε αυτο που εγραψες.....εχω εκπαιδευτει καταλληλως για να κατεβαζω τα ρολλα οταν θελω.....διαφορετικα δεν εβγαζα καθαρη!!!!!!!

[xhmeia]

Παω σε αλλο θεμα Μουντυ μουντακι
Πως μπορω να βοηθησω???
Μια φιλη  περσι εχασε την αδελφη της κ φετος σε λιγο καιρο θα .....φυγει ο πατερας της.
Δεν ξερω τι να κανω, τι να πω, ειναι αποκομμενη θα ελεγα , δεν θελει να το συζητα, δεν βγαινει.

Και γενικα πως βοηθας φιλες/ους με προβληματα? Με το να μαι διακριτικη και να περιμενω οταν θελει να μιλησει καποιος/α, μηπως φαινομαι αδιαφορη ?

[minoraki]

νατασα (και συγγνωμη εαν μπαινω στα χωραφια της μουντυ) νομιζω οτι μπορεις να της πεις απαξ δια παντος οτι εισαι εκει και την περιμενεις οταν εκεινη αισθανθει ετοιμη να σου μιλησει.....ετσι θα ξερει οτι εχει καποιον που μπορει να απευθυνθει οταν νιωσει την αναγκη να το κανει.....

[xhmeia]

μα θελω τη γνωμη ολων σας κ την εκτιμω μινορακι μου
μα αυτο το λεω
κ οχι απλα για να το πω ......
το λεω οταν το νοιωθω....το  λεω σε οσους (εκτιμω)
εχουν ενα προβλημα?
ειμαι εδω οτι ωρα κ αν θες, ακομη κ χαραματα αν νοιωσεις την αναγκη να μιλησεις, παρε με
αλλα μονο αυτο νομιζω δεν βοηθαει

[Moody]

Το έζησα αυτό Νατάσα με μια πολύ καλή φίλη πριν λίγους μήνες.

Αυτό που έκανα εγώ ήταν να της πω αυτά που σου είπε το Μινοράκι και επιπλέον κάθε μέρα της έστελνα μήνυμα στο κινητό "Είμαι εδώ κοντά σου".

Της πρότεινα να μπει σε ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης (αφού έκανα μια έρευνα πρώτα για το τι υπήρχε) και ΕΥΤΥΧΩΣ το δέχτηκε.... Τίποτα περισότερο.

Όταν έχουμε δώσει το στίγμα μας είναι καλό να μην πιέζουμε...Ο ΄λαλλος ξέρει οτι είμαστε κοντά και δεν θα το εκλάβει ως αδιαφορία.

Έχουμε πει και πιο πάνω: Οι άλλοι παίρνουν τα μηνύματα που εμείς στέλνουμε.

Αν εμείς ξερουμε τι μήνυμα θέλουμε να στείλουμε τότε δεν υπάρχει πρόβλημα....

[SoFiA24]

Καλημέρα κι από μένα... Πρώτη φορά συμμετέχω στο συγκεκριμένο topic και θα ήθελα απλά να θέσω ορισμένες σκέψεις- προβληματισμούς που είχα χτες το βράδυ.

Ήθελα τη γνώμη σας για το εξής : τι γίνεται στην περίπτωση που θέλεις να προσφέρεις μεγάλο κομμάτι από τον εαυτό σου σε ορισμένα άτομα - άντρες και γυναίκες- και τρως κάποιου είδους πόρτα ή απλά βρίσκεις τοίχο ; Διοχετεύεις αυτό το κομμάτι σου αλλού ; Κι αν αυτό το αλλού δε σε γεμίζει ή απλά κατορθώνει να σε "παραπλανήσει" για λίγες ώρες ; Τοτε τι ; Πετάς αυτά που θέλεις να δώσεις ; Τ αφήνεις να περιμένουν στο ακουστικό τους ; Θυμώνεις ; Κι αν θυμώσεις με ποιον να θυμώσεις ; Με τον εαυτό σου ; Μ εκείνους ; Με όλα ; Μήπως με κανέναν ; Μήπως αρχίζω και τα χάνω ; Λέω εγώ τώρα

Ουφφφ !!! μπέρδεμα

Sorry για τον χείμαρρο αλλά μου βγήκε  :roll:

[Anonymous]

Σοφία καλημέρα,

Αυτό το παράπονο το έθεσα και εγώ πριν λίγες ημέρες σε άλλο topic.
Είναι πραγματικά λυπηρό να δίνεις τον εαυτό σου και να τρως πόρτα είτε
είναι σε επίπεδο επαγγελματικό, φιλικό ή συναισθηματικό,
αδειάζεις, νιώθεις απόρριψη και περνάνε χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό σου, τι να κάνω?

καταρχάς δεν γίνεται να διοχετεύσεις το κομμάτι που θέλεις να δώσεις
σε συγκεκριμένο άτομο αλλού
είναι σαν να κοροιδεύεις τον εαυτό σου
ούτε να πετάξεις τα συναισθήματα σου
τι είναι κουμπί που γυρίζει και τέλος?
επίσης ο θυμός δεν είναι λύση, γιατί να θυμώσεις?
επειδή εσύ θες να δώσεις κάτι και ο άλλος δεν το δέχεται?
δικαίωμα του δεν είναι?

Η απάντηση είναι απλή αλλά δύσκολη σε εφαρμογή
το θέμα είναι εσύ τι θέλεις να κάνεις και ως που είσαι διατεθειμένη να φτάσεις,
αν σε ενδιαφέρει πολύ αυτό το άτομο και πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο
συνέχισε να προσπαθείς τουλάχιστον μέχρι όσο το αντέχεις
η πορεία θα δείξει το αν αξίζει πραγματικά τον χρόνο σου

εγώ έτσι λειτουργώ πάντα και μέχρι στιγμής δεν έχω μετανιώσει
και ας με πιάνει ώρες ώρες το παράπονο
το αποτέλεσμα με αποζημιώνει
και στην τελική λέω εγώ προσπάθησα, έκανα ότι μπόρεσα,
τα έχω καλά με εμένα, δεν μετανιώνω...

ελπίζω να σου έδωσα μια απάντηση
και να μην σε μπέρδεψα περισσότερο      

[jcdenton]

Ήθελα τη γνώμη σας για το εξής : τι γίνεται στην περίπτωση που θέλεις να προσφέρεις μεγάλο κομμάτι από τον εαυτό σου σε ορισμένα άτομα - άντρες και γυναίκες- και τρως κάποιου είδους πόρτα ή απλά βρίσκεις τοίχο ; Διοχετεύεις αυτό το κομμάτι σου αλλού ; Κι αν αυτό το αλλού δε σε γεμίζει ή απλά κατορθώνει να σε "παραπλανήσει" για λίγες ώρες ; Τοτε τι ; Πετάς αυτά που θέλεις να δώσεις ; Τ αφήνεις να περιμένουν στο ακουστικό τους ; Θυμώνεις ; Κι αν θυμώσεις με ποιον να θυμώσεις ; Με τον εαυτό σου ; Μ εκείνους ; Με όλα ; Μήπως με κανέναν ; Μήπως αρχίζω και τα χάνω ; Λέω εγώ τώρα

Γνώμη μου είναι πως περιμένεις το κατάλληλο άτομο για να διοχετεύσεις τα συναισθήματά σου. Αυτά που προανέφερες δεν είναι εμπόρευμα για να τα διαπραγματεύεσαι με τον οποιονδήποτε. Πάντα υπάρχει το κατάλληλο άτομο για το κατάλληλο (συν)αίσθημα. Φιλικότατα Βασίλης

[SoFiA24]

Αναφέρομαι σε πολλά άτομα κι όχι μόνο σε ένα. Δεν είναι τόσο ζήτημα απόρριψης αν και το αισθάνομαι ορισμένες φορές αλλά περισσότερο απογοητευση γιατί δε μου δίνεται η ευκαιρία να δώσω κάτι, εστω στο ελάχιστο.  Ίσως να είμαι περισσότερο ανοιχτή απ όσο πρέπει. Ίσως όμως και να πνίγω τους άλλους με τη διάθεσή μου αυτή. Δεν ξέρω.