ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!

[blue-roses]

Για σένανε μπορώ          
 
Για σένανε μπορώ να βγω να ζητιανέψω,
κάθε ντροπή ν' αντέξω για σένανε μπορώ
Για σένανε μπορώ να βγω γυμνή στους δρόμους,
αντίθετα στους νόμους και κάθε ιερό

Για σένανε μπορώ τις φλέβες μου να σκίσω,
το αίμα μου ν' αφήσω να τρέξει σα νερό
Για σένανε μπορώ πατρίδα να προδόσω,
Χριστέ ντρέπομαι τόσο και όμως το μπορώ

Για σένανε μπορώ φονιά να προσκυνήσω,
λεπρό να τον φιλήσω, για σένανε μπορώ
Για σένανε μπορώ στον Άδη να κατέβω
και σέρνοντας ν' ανέβω το πιο ψηλό βουνό

Για σένανε μπορώ στ' απόσπασμα να πάω
και να χαμογελάω σα να 'τανε γιορτή,
ν' αφήσω σα νερό το αίμα μου να τρέξει,
χωρίς να πω μια λέξη, ούτε όχι, ούτε γιατί

Για σένανε μπορώ τις φλέβες μου να σκίσω,
το αίμα μου ν' αφήσω να τρέξει σα νερό
Για σένανε μπορώ πατρίδα να προδόσω,
Χριστέ ντρέπομαι τόσο και όμως το μπορώ

 

[blue-roses]

Πάει η αγάπη μου          
 
Πάει η αγάπη μου πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα
αχ να 'τανε πρωταπριλιά

Κάποιο παγκάκι κοιτάζω στο πάρκο
και χίλια θυμάμαι φιλιά
όρκοι κομμάτια και πίκρα στα μάτια
δε λέει να σβήσει η φωτιά

Πάει το όνειρο πάει η ελπίδα
χαμένη και πού να σε βρω
ήταν μια μέρα θυμάμαι τ' Απρίλη
που χάθηκες στο δειλινό.

Πάει η αγάπη μου πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα
αχ να 'τανε πρωταπριλιά

 

[blue-roses]

Βρίσκεσαι παντού       ''Stavento''

Πέρασε καιρός όλα είναι αλλιώς μα εγώ σε σκέφτομαι
Στα βράδια μου τα κρύα τ`αστέρια κοιτάω μιλώ για σένανε
Άρχισα παραμιλάω τους τοίχους χτυπάω σκέφτομαι για`μάς
Στης μοναξιάς μου την τρέλα σου φωνάζω έλα μα δεν απαντάς
Η φλόγα καίει ακόμα το στεγνό μου το στόμα ψάχνει τα χείλη σου
Που τόσο μου έχουν λείψει δεν έχεις εκλείψει βρίσκεσαι παντού

Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ

Φωτεινέ μου ήλιε σύννεφο λευκό μου κι`άπιαστο όνειρο
Για σένα τραγουδώ τον ουρανό εκλιπαρώ να σε φέρει εδώ
Λίγο να μ`αγγίξεις η να με χαιδέψεις με τα μάτια σου μωρό μου
Που τόσο θέλω να δω γι`αυτά που μόνο ζω για τα παλάτια σου
Κι`αν μείνει έτσι όπως είναι η κατάσταση κι`εσυ αν δε μ`ακούς
Θα κλείσω πάλι τα μάτια μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού

Στη νύχτα στη μέρα στην πι`όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω
με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ

 

[blue-roses]

 Μια σπίθα φτάνει        
 
Μ`έπιασα πάλι μες το μαύρο μου το χάλι
Σε μια μπάρα καθισμένο να τα λέω με το μπουκάλι
Τριγύρω άδειες καρέκλες και καθρέφτες θολοί
Που όσο κι αν θέλουν δε με πείθουν ότι είμαστε πολλοί

Κάθομαι την τύχη μου και βρίζω
Το μυαλό μου δεν μπορώ να το ορίζω
Πνίγομαι απ`αυτά που δίπλα διάλεξα να έχω
Δεν τα`αντέχω μάλλον κοντά τους τρέχω

Τον ουρανό μου γεμίζω με προσευχές
Να ξεράσει αστέρια για να κάνω ευχές
Πάλι από λάθος μου λέω συγνώμη στ`άδικο
Ακόμα ψάχνω λουλούδι μοναδικό

Μια κουβέντα μου σκότωσε ότι αγαπούσα
Ένα αστέρι με πήγε εκεί που λαχταρούσα
Ένα λάθος μου γέμισε φίδια τα όνειρά μου
Σε δάκρυα ψεύτικα πίστεψε πάλι η σκιά μου

Το όνειρο που`χω θαμμένο στο χώμα
Με τα χέρια σκάβω για να το βρώ ακόμα
Να το βγάλω να με δεί να γελάω
Να το πετάξω ψηλά κι εκεί μαζί του να πετάω

Απο τη θάλασσα που έσβησε τη φωτιά μου
Έμεινε σπίθα τελευταία εδώ κοντά μου
Που περιμένει ένα καλό αέρα
Για να φουντώσει και να κάψει άλλη μια γαμημένη μέρα

Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθος μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθος μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν`αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα

Ένα πάθος μου γκρέμισε αυτά που έσερνα καιρό
Το δρόμο μου έχασα μπήκα σε μονοπάτι πονηρό
Μέσα σ`αυτό είδα πράγματα που με τρομάξανε
Πέσανε πάνω να με φάνε με χαράξανε

Παλάτια έχτισα σε ψεύτικα μάτια
Μα ο βοριάς μου τα`κανε συντρίμμια κομμάτια
Είδα κι ανθρώπους που μεγάλα λόγια λέγανε
Δεν τα πιστέυαν στην αναποδιά μπουλεύανε

Μ`αυτους τους άφησα να κάνουν ότι και πάλιά
Να πιάσουν τη ζωή απ`τα κάτω τα μαλλιά
Να τη δούνε σαν δρόμο και να κάνουνε πιάτσα
Στον πρώτο νταβατζή να δώσουν ότι είχαν καβάτζα

Ότι μ`αγάπησε πάντα τα υποπτευόμουνα
Ότι με μίσησε δεν το φοβόμουνα
Όσοι με ψέματα μικρά με κερνούσανε
Και τα μεγάλα μ`ευκολία θα μπορούσανε

Να τα κεράσουνε γι`αυτό έφευγα μακρυά
Έψαχνα αέρα ευνοικό για τη φωτιά
Μα και για το όνειρο που θα`παιρνε μαζί του και μένα
Για να με πάει εκεί λιγάκι στα χαμένα

Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθος μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθος μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν`αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
Είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα

 

[blue-roses]

Καλημέρα        
 
Μόλις ξυπνήσω το πρωί
τα βλέπω όλα μαύρα,
θέλω μια κούπα με καφέ
και δυο τσιγάρα μαύρα

Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Τι τρέχω να προλάβω;
Πέρασε η μισή ζωή
δίχως να καταλάβω.

Τασάκι κι αποτσίγαρα,
φλιτζάνι κατακάθι,
όλα μαζί στον τενεκέ
κι απάνω το καπάκι.

Μα φτάνω στην εξώπορτα,
κοιτάζω τον καθρέφτη
κι αντί να ρίξω μια μπουνιά,
χαμογελώ στον ψεύτη.

 

[blue-roses]

Να μη σ' έχω        
 
Στο τραπέζι μου ένα βάζο,
που γυρεύει συντροφιά,
μα λουλούδια δεν του βάζω,
για ν' αντέχει μοναξιά.

Στην κρεμάστρα καμπαρντίνα
που γυρεύει για κορμί,
σβήσαν τα όνειρα εκείνα
με την πρώτη αφορμή.

Πάρε με,
μες στο βλέμμα σου πεθαίνω
κι ό,τι θέλεις κάνε με,
πάρε με,
δεν αντέχω να μη σ' έχω
κι ό,τι θέλεις κάνε με.

Στο τραπέζι φτιάχνω κύκλους
με τη σκόνη που 'πεσε,
έδιωξα όλους μου τους φίλους,
το κενό περίσσεψε.

Στο τραπέζι γράφω κύκλους,
κι έξω γύρω παγωνιά,
θα 'ρθω να σε συναντήσω
στου μυαλού κάποια γωνιά.

Πάρε με,
μακριά σου δεν αντέχω
κι ό,τι θέλεις κάνε με,
πάρε με,
απ' τα χάδια σου να τρέμω
κι ό,τι θέλεις κάνε με.

 

[blue-roses]

Ό,τι με πλήγωσε        
 
Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
δυο λόγια που μου είχαν πει,
γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι
σε κάποια ανύποπτη στιγμή.

Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι
στεγνώνει μέσα μου ο καημός,
σαν τη φωτιά μου καίει την πέτρα
κι όμως δε γίνεται καπνός.

Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
με σφράγισε για μια ζωή,
κλείνεις τα σπίτια, κλείνεις δρόμους,
όμως δεν κλείνεις την πληγή.

 

[blue-roses]

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ          
 
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

 

[blue-roses]

Απόψε θέλω να μεθύσω        
 
Απόψε θέλω να μεθύσω
Το πιο πικρό να πιω κρασί...
Τον κόσμο πίσω μου ν' αφήσω,
Που τον αφήσαμε μαζί...

Κρασί πικρό από σταφύλι,
κι απ' τη δική σου τη μιλιά...
Να 'χει της κόλασης τα χείλη,
Κι όλα σου να 'χει τα φιλιά...

Να 'χει παράξενο τραγούδι,
Να 'χει παράδεισο και γη...
Απ' το κορμί σου να 'χει χνούδι,
Και τη δική μου την οργή...

Ν' αφήνει μαύρο κατακάθι,
Ν' αφήνει πόνο και χολή...
Πικρό πολύ όσο τα λάθη,
κι όσο σ' αγάπησα πολύ...

Απόψε θέλω να μεθύσω,
και να μη σκέφτομαι γιατί...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω,
και να 'ναι γύρω μου γιορτή...



 

[blue-roses]

Στους ουρανούς        
 
Γελώ και πάλι θλίβομαι,
και πάντα δε μιλιέμαι
ήμουν ο ρόλος π' αγαπάς
και μέσα σου ξεχνιέμαι


Στους ουρανούς, στους ουρανούς
θα'ρθει ο καιρός που όλα θα τα πούμε
μη με ρωτάς πια, μη μ'ακούς...
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
κι οχι σε κόσμους μακρινούς
που μάθαμε να ζούμε...

Κι αν έχασα τα λόγια μου
στου ρόλου σου τη ζάλη
υφαίνω τα ραγίσματα
και ξαναρχίζω πάλι

 

[blue-roses]

Σύννεφα του γιαλού        
 
Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις


Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα'μαι στο πλάι σου.....

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

 

[blue-roses]

Χειμωνανθός        
 
Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο
σα κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά

Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως

Η αγάπη φόβους και όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει θα σ' αρνηθώ ξανά

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ στο φως

 

[blue-roses]

Μέσα στον ίδιο ουρανό        
 
Μοιράζονται το ίδιο χρώμα
η θάλασσα κι ο ουρανός.
Έτσι σε περιμένω ακόμα
κι έτσι περνάει ο καιρός.

Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι εδώ κι εκεί.
Αναστενάζω και αντέχω
Παρασκευή και Κυριακή.

Θα 'ναι Δευτέρα, θα 'ναι Τρίτη
στην Κατερίνη και στην Κρήτη
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.

Χειμώνας θα 'ναι ή Καλοκαίρι
σ' άλλο καιρό στα ίδια μέρη
μέσα στον ίδιο ουρανό
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.

Μοιράζονται το ίδιο αστέρι
η Πούλια κι ο Αυγερινός.
Έτσι η ζωή να μας τα φέρει
η μοίρα, ο δρόμος κι ο καιρός.

Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω
κάποιο σημάδι σου στη γη.
Σκύβω αργά και το μαζεύω
σαν πεταλούδα στη βροχή.

 

[blue-roses]

Της Κυριακής τα όνειρα        
 
Τυχαία λέει σε συναντώ,
στου ονείρου μου τους δρόμους,
σαν ορκισμένο αερικό,
μου είπες -σ' αγαπώ.

Της Κυριακής τα όνειρα, ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα, κανένα τους δε βγαίνει.
Σάββατο βράδυ να εύχεσαι, σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
της Κυριακής τα όνειρα ποτέ να μη θυμάσαι.

Νυχτώνει, φεύγει η Κυριακή,
νυστάξαν οι ελπίδες,
ξαναγυρίζω στη σιωπή,
εκεί που έχεις χαθεί.

 

[blue-roses]

 Το όνειρο          
 
Πάνε δυο μήνες που'χω να σε δω
ποιος ξέρει τώρα πια τι είμαι για σενα,
ίσως ακόμα και να παρεξηγηθώ
για το Θεό όμως μη νοιάζεσαι για μένα.

Δεν είναι δύσκολο πιστεύω να μαντέψεις
πως της μορφής σου το πορτρέτο ξεθωριάζει
όμως αληθινά στο λέω, δεν πειράζει
κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις.

Σε είδα στον ύπνο μου την πόρτα να χτυπάς
να'ξερες πόσο με πονάς
κι ύστερα λέει σε είδα να φεύγεις σκυφτή
και τρομαγμένος ξυπνώ.

Αν πω σ'αρνήθηκα το ξέρεις θα'μαι ψεύτης
κι ο χρόνος αν αφηνει μια ελπίδα για μενα
είναι οδυνηρό που δε σε είδα ν'αστράφτεις
μέσα στης ψυχής μου τον καθρέφτη.