ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ !

[Moody]

Συμφωνώ απόλυτα ως προς το "παρεμβαίνοντας προς το έξω".

Δυστυχώς δεν έχω κάποια στατιστικά να σου δώσω. Απλά, βλέπω πόσοι εκπαιδεύονται ως ψυχοθεραπευτές σε σχέση με παλιότερα και πώς το να παραδεχτεί κάποιος πως πηγαίνει σε ψυχοθεραπευτή είναι πλέον κάτι πολύ συνηθισμένο κι όχι θέμα ταμπού.

[chriastina]

moody,
να σε επιστρέψω λίγο στο θέμα της Χημείας? (ναι?...ευχαριστώ )
έχω δύο φόβους α) φοβάμαι τα ύψη,για την ακρίβεια φοβάμαι να πλησιάσω στις άκρες ψηλών σημείων και β) φοβάμαι τον βυθό της θάλασσας ..... δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα.... αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι: πόσο σημασία είχε η ηλικία που πρωτοεμφανίζονται οι φοβίες και τι μπορεί να σημαίνει αυτό?

[Moody]

Για να διερευνήσεις ακριβως τις φοβίες σου, θα πρέπει να μπεις σε μια συγκεκριμένη διαδικασία κι αυτό, όπως καταλαβαίνεις σίγουρα πολύ καλά, δεν γίνεται πρόχειρα και από εδώ....
Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, όλα έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους. Ο χρόνος, το πλαίσιο, οι συνθήκες, η συχνότητα εμφάνισης, η βαρύτητα....Απλά, όλα αυτά , καλή μου chris, θέλουν ιδιαίτερο χρόνο και προσοχή. Χρειάζεσαι έναν θεραπευτή....αν φυσικά σε ενδιαφέρει άμεσα να το επιλύσεις. ( :lol: οπωσδήποτε όχι εμένα...για ευνόητους λόγους )

[chriastina]

moody,
καταλαβαίνωπως δεν λύνονται αυτά απο εδώ...
αυτό που ήθελα να επιβεβαιώσω είναι πως οι φοβίες
αναλύονται ως πακέτο χρόνου,συνθηκών,γεγονότων κ.τ.λ
όσο γαι την επίλυσή τους.... θέλω να ασχοληθώ
κάποτε μαζί τους γιατί ώρες-ώρες γίνονται πολύ ενοχλητικές :evil:

[Nikos28]

Στο σημείο αυτό δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω κάποιες παρατηρήσεις στο θέμα των φοβιών...

Σκεφτείτε το εξής παράδειγμα: Κάποιος έχει χαθεί σ' ένα σκοτεινό δάσος, χειμώνα και με θερμοκρασία -10. Έχει διανύσει 5 χλμ ψάχνοντας κάπου να μείνει αλλά δε βλέπει τίποτα στην άκρη...
Κάποιος έχει χαθεί κι αυτός στο ίδιο μέρος, με την ίδια θερμοκρασία και έχοντας διανύσει την ίδια απόσταση. Αλλά με μία διαφορά: Στο βάθος βλέπει τα φώτα μιας πόλης.

Φαντάζομαι ότι ο ένας κάποια στιγμή θα απελπιστεί ενώ ο άλλος θα επιστρατεύσει όλο του το κουράγιο για να φτάσει στην πόλη πριν ξυλιάσει απ' το κρύο...

Το συμπέρασμα είναι το εξής: Δεν έχει σημασία αν περπατάει κανείς στο τούνελ... αρκεί να δει φως στην άκρη του, έστω και αμυδρό.

Μήπως, τελικά, ο φόβος και οι παραφυάδες του (στρες, αγωνία, άγχος, φοβίες, νευρώσεις κλπ) είναι ένας μηχανισμός που ενεργοποιείται αυτόματα όταν δεν βλέπουμε φως στο τούνελ της δικής μας ζωής;

Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η εσωτερική αναζήτηση, η ενδοσκόπηση κλπ έχουν και τα όρια τους. Πάντα θα χρειαζόμαστε κάτι ''εξωτερικό'' για να μας δίνει κουράγιο και να μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες ή τις προκλήσεις.

Ποιό όμως είναι αυτό το φως; Τι είναι ακριβώς αυτή η ''πόλη'', που ψάχνουμε στο μεγάλο ταξίδι της ζωής;

Πιστεύω ότι παρόλο που οι δρόμοι, όπως και οι άνθρωποι, είναι ουσιαστικά άπειροι, υπάρχει για όλους ένας κοινός παρονομαστής, ένας προορισμός στον οποίο καταλήγουν όλοι οι δρόμοι και όλα τα μονοπάτια. Κι αυτός δεν είναι άλλος απο το μεγάλο τρίγωνο της Ηδονής: Τη Συνουσία (τη μεγαλύτερη ηδονή του σώματος), τη Δημιουργία (τη μεγαλύτερη ηδονή του πνεύματος) και την Αυτοθυσία (το αποκορύφωμα της αγάπης ή της προσφοράς-τη μεγαλύτερη ηδονή της ψυχής).

Σκοπός, λοιπόν, της ανθρώπινης ζωής (και της ανθρώπινης κοινωνίας) είναι να οδεύει συνεχώς προς αυτό το θείο Τρίγωνο.
Η επιδίωξη της Συνουσίας θεωρείται αυταπόδεικτη.
Η Δημιουργία, κατ' εμέ, περιλαμβάνει ως έννοια και τη στοχοθεσία και είναι μια διαδικασία ανάσυρσης μιας οντότητας (πράγματος, έννοιας κλπ) απο το ''μηδέν''. Ως τέτοια, είναι πλήρως εξατομικευμένη: Περιλαμβάνει απο τη διατύπωση μιας νέας θεωρίας για τις απαρχές του Σύμπαντος μέχρι το ψάρεμα και το γράψιμο ενός τραγουδιού!
Η Αυτοθυσία είναι η, εξωθημένη στα άκρα, έννοια της προσφοράς. Κανένας δεν νοιώθει πραγματική ευχαρίστηση αν δεν προσφέρει στους άλλους...

Συγχρόνως, αυτές οι 3 έννοιες είναι οι μόνες που μπορούν να εξορκίσουν τον έσχατο ανθρώπινο φόβο, το φόβο του θανάτου. Κι αυτό, όχι μόνο λόγω της ευχαρίστησης (ηδονής) που προσφέρουν αλλά και λόγω των αποτελεσμάτων τους: Το αποτέλεσμα της Συνουσίας είναι η τεκνοποιία, της Δημιουργίας τα έργα/δημιουργήματα, της Αυτοθυσίας οι πράξεις. Και τα 3 υπερβαίνουν τα στενά όρια του Εγώ και παρέχουν εγγύηση για τη συνέχιση της ζωής του φορέα τους, μέσα απο αυτά.

 Επομένως, μέσα απο αυτές, θα μπορούσε να επιτευχθεί και η (συμβολική) Αθανασία, το προαιώνιο όνειρο της ανθρωπότητας: Όχι, βέβαια, σαν κατάργηση του φυσικού (βιολογικού) θανάτου αλλά σαν τρόπος υποβιβασμού του θανάτου σε έννοια άνευ σημασίας και νοήματος! Κάτι σαν θάνατος του θανάτου, ας πούμε... έτσι, θα εκπληρωνόταν (συμβολικά) και η επιστροφή στο χαμένο παράδεισο, που δεν είναι άλλος απο την αθωότητα της παιδικής ηλικίας: Πράγματι, τα παιδιά δεν έχουν επίγνωση του θανάτου. Το ίδιο (αλληγορικά) και οι πρωτόπλαστοι, στους οποίους είπε ο ''Θεός'' ότι θα ''πεθαίνουν'' μόλις έχασαν τον παράδεισο. Δεν είναι ότι δεν πέθαιναν οι άνθρωποι εκείνης της χρυσής εποχής, απλώς (όπως τα παιδιά) δεν είχαν επίγνωση του θανάτου τους.

Κι εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε, στην κυριολεξία, πάλι παιδιά. Μπορούμε όμως να κάνουμε το θάνατο να χάσει τη σημασία του, μέσα απο το Τρίγωνο της Ηδονής: Της Συνουσίας, της Δημιουργίας και της Αυτοθυσίας.

Κι αν καταφέρναμε, κατ' αυτόν τον τρόπο, να εξαλείφαμε τον έσχατο ανθρώπινο φόβο, τότε οι άλλοι θα φάνταζαν... παιχνιδάκι. Ή μήπως όχι;
Τελικά, όλοι οι ανθρώπινοι φόβοι δεν ανάγονται σ' αυτόν; Μήπως είναι μεταμφιεσμένες παραλλαγές του;

Μήπως, πάλι, ο τελικός μας φόβος είναι το να αποδημήσουμε χωρίς να έχουμε προλάβει να κάνουμε παιδιά ή να δημιουργήσουμε ή να προσφέρουμε αγάπη στους άλλους ή και τα 3 μαζί, ανάλογα με την ατομικότητα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός;

Αν ναι, τότε το Τρίγωνο ενυπάρχει υποσυνείδητα σε όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου.


Και πρέπει να κινηθούμε προς αυτό, ωθώντας παράλληλα την κοινωνία να πράξει το ίδιο, σε συλλογικό επίπεδο.


Ποτέ δε θα το φτάσουμε αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Στην επιδίωξη ενός Ιδεώδους, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός.


Φιλικά

[Moody]

Φίλε Νίκο....
σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου...

Όμως, ίσως αν φεύγαμε λίγο από τη θεωρητική προσέγγιση των πραγμάτων και συζητούσαμε πιο πρακτικά, ΙΣΩΣ να επικοινωνούσαμε πιο άμεσα και πιο "αληθινά".

Είναι καλές οι αναλύσεις, οι θεωρίες, οι σκέψεις...μήπως όμως μας εμποδίζουν όλα αυτά να μοιραστούμε πραγματικά και να ...γνωριστούμε πιο ουσιαστικά?

Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, να καλέσω όποιον φίλο αυτής της ενότητας το επιθυμεί σε μια παρουσίαση που θα κάνω σε ένα συνέδριο εδώ στην Αθήνα σε λίγο καιρό, ενός περιστατικού μου, ενός ασθενούς μου που παρακολουθώ 3 χρόνια. Θα μιλήσω για την πορεία του, για τη δική μου πορεία μαζί του - χωρίς να αποκαλύψω φυσικά την πραγματική του ταυτότητα - και έτσι να μας δοθεί η ευκαιρία να γνωριστούμε...Τι λες?

ΤΙ ΛΕΤΕ? ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ?

[Nikos28]

Τα όσα έγραψα, καλή μου φίλη, είναι κάποιες σκέψεις που έχω κάνει για την ανθρώπινη ύπαρξη. Θεωρώ ότι συνδέονται με την όλη συζήτηση, μια και μιλάμε όχι μόνο για το φόβο αλλά και για μια καλύτερη ζωή. Έτσι δεν είναι;  :wink:

Προσωπικά με ενδιαφέρει η πρότασή σου (φαντάζομαι και άλλους), αρκεί να με/μας ειδοποιήσεις έγκαιρα για να ρυθμίσουμε το πρόγραμμά μας (ορισμένοι-όπως κι εγώ-δουλεύουμε με βάρδιες).  

Το πρώτο βήμα για να γνωριστούμε είναι να μας πεις το όνομά σου!  :wink:

Νίκος

[chriastina]

Νίκο να βοηθήσω στο όνομα?

Corandum
Χημική σύσταση: Al2O   (Aluminioum Oxide)
σκληρότητα: 9
ειδικό βάρος: 4

βοήθησα? :lol:  :lol:  :lol:

[chriastina]

moody,
σε άλλο topic λες
...."η μοναξιά είναι κάτι που δεν επιλέξαμε,αλλά με κάποιο τρόπο "φροντίσαμε" να φτάσουμε σε αυτό"......
θα με βοηθήσεις να καταλάβω το 2ο μέρος της πρότασής σου?

[Nikos28]

Και οξειδοαλουμινίου να λέγεται η φίλη μας, αποκλείεται να έχει σκληρότητα 9...  :wink:

 :lol:  :lol:  :lol:

[chriastina]

σιγά Νικολάκη μην έχει και ειδικό βάρος 4...... :lol:
όσο για την "σκληρότητά της" .......έχει διακυμάνσεις :evil:
μην ξεχνάμε όμως ότι κι ο πολυτιμότερος λίθος έχει σκληρότητα 10!
έτσι είναι τα διαμάντια...... κι ώρες-ώρες η "φίλη" μας τα πλησιάζει και σε σκληρότητα αλλά και σε ποιότητα..... και με την κατάλληλη "κοπή"/κατεργασία αναδικνύει και το "fire" της !!!!!!!!

(κυρία,κυρία.... θέλω πολύ καλό βαθμό στο τρίμηνο :tongue: )

[junkie]

Τι σημαίνει για σένα αυτό το άτομο, junkie, και πόσο σημαντική είναι για σένα η συμπεριφορά του απέναντί σου?? Εν ολίγοις, τι είναι αυτό που σε κάνει να του δίνεις τόση δύναμη στη ζωή σου??? Απάντησε σ' αυτά και μετά θα πάμε παρακάτω , αν θες....

Η πλασματική ευτυχία που προβάλλουν τα ΜΜΕ και ο ορισμός της ευτυχίας έτσι όπως μας δίνεται....είναι πολύ εύκολο , όταν κάποιοι από μας τη συγκρίνουμε με την δική μας πραγματικότητα να νιώθουμε τελείως μακριά της...Κι αυτό, σε κάποιους ευαίσθητους , δημιουργεί κατάθλιψη. Έτσι δεν είναι? Όλα λες και συνομωτούν για να απομακρυνθούμε από τον εαυτό μας, την ψυχή μας και τις πραγματικές ανάγκες μας. Μήπως θα πρέπει κάποτε να αντισταθούμε, Νίκο? Να γυρίσουμε λίγο προς τα μέσα μας?

Δεν είναι τυχαίο που επαγγέλματα σαν το δικό μου είναι σε μεγάλη ζήτηση όσο "αναπτύσσονται" οι κοινωνίες....

Δεν σημαίνει για μένα τίποτα απλά πρέπει να υπάρχει μια καλή συμπεριφορά ανάμεσα μας για να είναι ευχαριστημένοι τρίτοι και  γιατί το ίδιο θα ήθελα και γω δλδ δεν το κάνω μόνο για τους τρίτους απλά και μένα μου αρέσει να χω καλές σχέσεις με όσους συναναστρέφομαι..

Ελπίζω να μπορέσεις να μου απαντήσεις τώρα. Να σαι καλά.

[Moody]

Νίκο και Χριστίνα...ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και τα ...υπονοούμενα....

Νίκο, θα σου πω το όνομά μου όταν θα σου πω ακριβώς πότε θα γίνει η παρουσίαση στο Πάντειο. (Πάντως θα είναι από 30/3 ως 2/4)

Χριστίνα, φροντίζουμε να φτάσουμε στη μοναξιά όταν δημιουργούμε τις προϋποθέσεις εμείς οι ίδιοι. Σκέψου!

Junkie, γιατί θες να τα έχεις "καλά" με όλους? Αυτό δεν γίνεται, αν θες να τα έχεις καλά με σένα. Στη ζωή μας κάνουμε επιλογές. Έχουμε την υποχρέωση να επιλέγουμε τους φίλους και κοντινούς. Γι αυτό, για παράδειγμα, οι συγγενείς πολύ συχνά μας δημιουργούν προβλήματα. Γιατί δεν τους έχουμε επιλέξει.

Κι αναρωτιέμαι, αν είναι να σφίγγεται το στομάχι σου κάθε φορά που θα βλέπεις το συγκεκριμένο άτομο, μήπως θα πρέπει να πεις ένα "άει στο διάολο" και να κοιτάξεις λίγο την ψυχική σου γαλήνη?

Γιατί πρέπει να είσαι αρεστή σε όλους, γαμώ το??

[Nikos28]

σιγά Νικολάκη μην έχει και ειδικό βάρος 4...... :lol:
όσο για την "σκληρότητά της" .......έχει διακυμάνσεις :evil:
μην ξεχνάμε όμως ότι κι ο πολυτιμότερος λίθος έχει σκληρότητα 10!
έτσι είναι τα διαμάντια...... κι ώρες-ώρες η "φίλη" μας τα πλησιάζει και σε σκληρότητα αλλά και σε ποιότητα..... και με την κατάλληλη "κοπή"/κατεργασία αναδικνύει και το "fire" της !!!!!!!!

(κυρία,κυρία.... θέλω πολύ καλό βαθμό στο τρίμηνο :tongue: )

Χμμμ...

Γνωρίζεστε;
Ή μήπως της ανταποδίδεις την ψυχολόγηση;  :lol:  :lol:
Μπορεί να είστε και αδελφές ψυχές... απ' ότι βλέπω, έχετε περίπου ίδια ηλικία και ίδια ενδιαφέροντα!

Πάντως εγώ είμαι βέβαιος ότι η φίλη μας δεν είναι σκληρή. Αδαμάντινη μπορεί να είναι, σκληρή όμως αποκλείεται. Κι αυτό το συμπέρασμα το βγάζω απο τα όσα έχει γράψει μέχρι τώρα αλλά και απο τη δουλειά της: Είναι αδύνατον να είσαι σκληρός και να βρίσκεις λύση στα προβλήματα των άλλων...

[tristana]

"Γιατί πρέπει να είσαι αρεστή σε όλους, γαμώ το;;;"
Αυτή η φράση και μάλιστα ειπωμένη από επιστήμονα τα λέει όλα.
Μου άρεσε. Πάρα πολύ, όμως. Εντελώς αυθόρμητο ξέσπασμα. ΧΕΧΕ!
Ε, μα! Πες τα.

Δεν έχουμε υποχρέωση να είμαστε αρεστοί σε κανέναν.

Θα με ενδιέφερε και εμένα τη παρουσίαση στο Πάντειο.
Λέω να πάρω αλα μπρατσέτα την Ναϊάδα και να καθήσουμε πολύ μακριά
από τον πρώην εστιάτορα. Ποτέ δεν ξέρεις... Βλέπει θαλασσινό, ανοίγει ετυμολογικό λεξικό και μετά άντε να βρεις την Κόρη την Θαλασσινή
στην πιατέλα με τις πατάτες. Φρίκη! Φοβού τους λόγιους και λεξικά φέροντας. Α, τα, τα...