ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ !

[Moody]

Ε....ναι...περίπου , αλλά όχι ακριβώς. Τον ορισμό τον δίνω ατόφιο πιο πάνω, Νίκο...και Enia.
Βέβαια, μιλάμε πάντα για την ενσυναίσθηση ως προϋπόθεση στη θεραπευτική σχέση. Γιατί στις προσωπικές...... :evil:  δεν νομίζω πως μπορεί κανείς μας να την καταφέρει.....
Κι αν μπορούσαμε, σκεφτείτε την ...κατάρα που είπε η Enia πιο πάνω. Να ακούμε εμείς με ενσυναίσθηση και ο άλλος να είναι στην κοσμάρα του σε σχέση με μας....Πραγματική κατάρα!!!

[Argiro]

Έτσι όπως περιέγραψες τον όρο πιο πάνω, έχω την εντύπωση πως η ενσυναίσθηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί τεχνητά. Θα πρέπει να υπάρχει ψυχική και πνευματική ταύτιση μεταξύ των ατόμων για να γίνει. Αυτό είναι κάτι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Αν βρεθούν μαζί δυο άτομα που η ψυχική και πνευματική τους ποιότητα είναι ταυτόσημη θα συμβεί αυτή ακριβώς η ταύτιση. Εμένα προσωπικά έχει συμβεί μια φορά στη ζωή μου και δεν το επεδίωξα, έγινε μόνο του. Έτσι όπως έγινε με εσένα και τον Νίκο. Δεν το επιδιώξατε, έγινε μόνο του. Και υπάρχει περίπτωση να προσπαθείς να πετύχεις κάτι τέτοιο με ένα άλλο άτομο και να μην τα καταφέρεις ποτέ.

[chriastina]

Argiro
αντιθέτως εγώ νομίζω πως αυτό που προσπαθεί να μας πει η moody είναι πως δεν πρέπει να ταυτίζεσαι με τον άλλον,με την ταύτιση θα υπάρξουν κοινά σημεία επαφής και θα εμπλακεί το "εγώ" σου με το "εγώ" του άλλου, η αλήθεια σου με την αλήθεια του .....

moody,
γιατί είναι κατάρα το να μην μπορείς να νιώσεις θυμό διότι μπαίνεις στην διαδικασία μέσω της ενσυναίσθησης να κατανοήσεις και να διαιολογήσεις?
αν αυτό σημαίνει ότι μπορείς να είσαι "καθαρή" και να έχεις μια καλή επαφή με τον εαυτό σου τότε είναι ευλογία... σωστά?

[Moody]

Πολυ σωστά chris. Δεν ταυτίζομαι με τον άλλο , αλλά "μπαίνω στα παπούτσια του" , ΣΑΝ ΝΑ είμαι ο άλλος. ΔΕΝ είμαι ο άλλος.
Ως προς τη δεύτερη παρατήρηση, αν λειτουργώ ενσυναισθητικά σε μια διαπροσωπική σχέση και κατανοώ ΣΑΝ ΝΑ είμαι ο άλλος, τη θέση - την πραγματικότητα - του άλλου, μπορεί να χάσω τη δική μου θέση και πραγματικότητα....
Συνήθως αυτό το πετυχαίνει κανείς στη θεραπευτική σχέση. Και , Argiro, η ενσυναίσθηση δεν είναι τεχνική, αλλά "στάση". Έχω μια θεραπευτική στάση απέναντι στον ασθενή μου...

[Argiro]

Συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά αν δεν ταιριάζει η ψυχοσυνθεσή σου με του άλλου, δεν γίνεται να ταυτιστείς. Ούτε και να το αποφύγεις μπορείς όταν γίνει, γίνεται μόνο του. Οι ψυχοθεραπευτές προσπαθούν βέβαια, αλλά δεν γίνεται ταυτιστείς με κάποιον που έχει ψυχοσύνθεση η οποία με τη δική σου είναι όπως η μέρα με τη νύχτα... Το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μόνο μερική ταύτιση και όχι απόλυτη και πρέπει ο ίδιος ο ψυχοθεραπευτής να έχει ευαίσθητη ψυχοσύνθεση παραπάνω από του μέσου ανθρώπου.

[Nikos28]

Για πες μας Moodymooday, πώς αποκτά κανείς την ικανότητα της ενσυναίσθησης;

Σίγουρα πρέπει να την έχει και λίγο στη φύση του... αλλά υπάρχουν κάποιες τεχνικές ασκήσεις για να την αναπτύξει ή να την τελειοποιήσει;

Οι ψυχοθεραπευτές, π.χ, πώς εξασκούνται σ' αυτήν;

[Moody]

Argiro μου, αυτό που προσπαθώ να πω είναι οτι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑΥΤΙΣΘΕΙΣ. Όταν ταυτίζεσαι, είτε με πελάτη είτε με φίλο, χάνεις εσένα ή χάνεις αυτόν...Καμιά φορά  μιλάμε μαζί και λέμε το ίδιο. Ή μου μιλάς για ένα σου πρόβλημα κι εγώ νιώθω να σε καταλαβαίνω γιατί αντιμετωπίζω το ίδιο ακριβώς. Ε...αυτό που λέω είναι οτι ποτέ δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Κι αν το δω έτσι, τότε δεν θα σε ακούω πραγματικά, αλλά θα βλέπω το δικό μου πρόβλημα μέσα από σένα. Κι αυτό δεν είναι ενσυναίσθηση.
Άλλο η ενσυναίσθηση κι άλλο η ταύτιση. Η ενσυναίσθηση χρειάζεται "απόσταση". Κάνω στην άκρη τα δικά μου και σε ακούω και προσπαθώ να μπω στον κόσμο σου ΣΑΝ ΝΑ είμαι εσύ. Δεν είμαι, όμως....

[Argiro]

Ναι, μάλλον δεν κατάλαβα τη λέξη ενσυναίσθηση. Μάλλον σημαίνει αποστασιοποίηση, σωστά;

[chriastina]

πως το λέει η λαική σοφία? "έξω απο τον χορό πολλά τραγούδια λες" αλλά....
δεν μπορώ να μην επανέλθω στην δεύτερη ερώτησή μου και στην απάντηση που μου έδωσες moody
άρα: η ενσυναίσθηση βοηθά μόνον στη θεραπευτική?
πως ένας θεραπευτής αποσταστιοποιείται (την σκότωσα την λέξη?) κατά την θεραπεία και όχι στις υπόλοιπες στιγμές της ζωής του? και μήπως το ζητούμενο τελικά είναι να καταφέρουμε να βιώνουμε τον κόσμο ως κόσμος μας αλλά και ταυτόχρονα ως κόσμος και των άλλων..... να είμαστε δηλαδή τόσο "καθαροί" και τόσο σε επαφή με τον εαυτό μας κάθε ώρα και κάθε στιγμή? πως χάνεται τότε η δική μας πραγματικότητα? (αν μπορεί να υπάρχει ξεχωριστή πραγματικότητα για τον καθένα)

(ελπίζω να μπορέσεις να βγάλεις μιαν άκρη απο τα λεγόμενά μου..... μεταξύ τηλεφώνων και πελατών προσπαθώ και να ολοκληρώσω την σκέψη μου  :lol: )

[Moody]

Σίγουρα, αγαπημένη μου chris, το ιδανικό θα ήταν όλοι μας να μπορέσουμε να ενσυναισθανόμαστε τους άλλους. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει έτσι απλά. Χρειάζεται μεγάλος κόπος, χρόνος, εξάσκηση, αυτοεπίγνωση, θεραπεία κλπ κλπ κλπ

Στην θεραπευτική σχέση, ούτως ή άλλως, ο θεραπευτής είναι εκεί για τον πελάτη του. Για να τον ακούσει από μια απόσταση , να μην ταυτιστεί μαζί του, αλλά να μπει στον "κόσμο" του ....Αυτό, προύποθέτει εκπαίδευση, άσκηση, θεραπεία, εποπτεία (απαντώ και σένα Νίκο).

Υπάρχουν πολλές θεραπευτικές προσεγγίσεις, ΄διαφορετικές και με εκπαίδευση χρόνων (το λιγότερο 2 χρόνια...) μπορεί ένας ψυχοθεραπευτής να σταθεί απέναντι σε έναν πελάτη του...

Φυσικά, δεν είναι Θεός. Το βασικότερο είναι να ξέρει τι του γίνεται κάθε φορά. Και να ζητά βοήθεια.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις...έχει προσωπικά συναισθήματα. Είναι πιο πολύ στον εαυτό του...Γι αυτό δεν είναι εύκολο να έχει μια....θεραπευτική στάση. Και δεν πρέπει κι όλας. Άνθρωποι είμαστε.....

[Nikos28]

Μπορείς να περιγράψεις μια τέτοια άσκηση ή σειρά ασκήσεων;


Και μια δεύτερη ερώτηση (ελπίζω να μη σε κουράζω... ) : Τι εξυπηρετεί στον ψυχικό κόσμο ενός ''ασθενούς'' ο,κατά Φρόυντ,''εξαναγκασμός σε επανάληψη'';
Γιατί κάποιος έχει την τάση να ξαναζεί στη φαντασία του μια δυσάρεστη εμπειρία; Αυτό δεν αντιβαίνει στην αρχή της ηδονής; Πώς το εξηγείς;


(το ερώτημα αυτό με απασχολεί για φιλοσοφικούς λόγους κι έχει μεγάλη σημασία για μένα... σ' ευχαριστώ προκαταβολικά για την ακρίβεια της απάντησής σου.  :wink: )

[chriastina]

"μοιραστείτε ό,τι σας απασχολεί"....

ερώτηση όχι μόνον προς την moody αλλά και σε όσους θα ήθελαν να απαντήσουν/βοηθήσουν.....

πως αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που ενώ έκρινες ότι είναι αξιόλογος, ενδιαφέρον,ευαίσθητος,δοτικός,ευγενικός... σε κάποια στιγμή της όποιας "σχέσης" σας γίνετε ανειλικρινής και σε μειώνει με τα λόγια του κι όλα αυτά για να σε χειριστεί έτσι ώστε να πετύχει αυτό που με άλλον τρόπο δεν μπόρεσε..... και μετά από αυτό το γεγονός με μια "συγνώμη" και ένα "λυπάμαι πολύ" ζητά να ξανασκεφτείς την αρνητική γνώμη που σχημάτισες για το άτομό του,να παραμείνετε "φίλοι" και να επικοινωνείτε....

εσείς τι κάνετε λοιπόν?

[Moody]

Αυτό που θα μπορούσα να σου προτείνω, εντελώς πρακτικά και καθόλου επιστημονικά, είναι όταν συζητάς με κάποιον να κάνεις μέσα σου την απλούστατη ερώτηση : "τι μου λέει ακριβώς αυτός ο άνθρωπος?" και όταν έρχονται άλλες σκέψεις στο κεφάλι σου κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης να μπορείς να το αναγνωρίζεις και να τις βάζεις προσωρινά στην άκρη. Σου επαναλμβάνω , όμως, πως αυτό γίνεται στις θεραπευτικές σχέσεις και είναι αφάνταστα δύσκολο στις διαπροσωπικές.

Ως προς το δεύτερο ερώτημα, δεν θα σου απαντήσω σύμφωνα με τον Φρόυντ, αλλά σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία.

Πόνοι και τραυματικά γεγονότα που δεν συζητήθηκαν όταν συνέβησαν, μένουν πάντα εκεί. Συσωρεύονται και δημιουργούν πρόβλημα. Οι άνθρωποι ασυνείδητα αυτό το γνωρίζουν. Γι αυτό ίσως έχουν την ανάγκη να μιλούν ή να ανατρέχουν σ' αυτά. Σου λέει κάτι ο όρος "παραγνωρισμένος θρήνος"?

Εγώ προσωπικά δουλεύω με τους ασθενείς μου στο "εδώ και τώρα". Αν και όταν εκείνοι θελήσουν να μιλήσουν για κάτι παλιότερο που τους τραυμάτισε, τότε μόνο το αγγίζω.

[minoraki]

"μοιραστείτε ό,τι σας απασχολεί"....

ερώτηση όχι μόνον προς την moody αλλά και σε όσους θα ήθελαν να απαντήσουν/βοηθήσουν.....

πως αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που ενώ έκρινες ότι είναι αξιόλογος, ενδιαφέρον,ευαίσθητος,δοτικός,ευγενικός... σε κάποια στιγμή της όποιας "σχέσης" σας γίνετε ανειλικρινής και σε μειώνει με τα λόγια του κι όλα αυτά για να σε χειριστεί έτσι ώστε να πετύχει αυτό που με άλλον τρόπο δεν μπόρεσε..... και μετά από αυτό το γεγονός με μια "συγνώμη" και ένα "λυπάμαι πολύ" ζητά να ξανασκεφτείς την αρνητική γνώμη που σχημάτισες για το άτομό του,να παραμείνετε "φίλοι" και να επικοινωνείτε....

εσείς τι κάνετε λοιπόν?

κρις!!!! εδω μου μιλας για απομυθοποιηση μαλλον......προσωπικα οταν απομυθοποιω καποιον ανθρωπο, δεν επιστρεφω ποτε......βεβαια λογω χαρακτηρα, φθανω σε αυτο το σημειο αφου του εχω δωσει οχι μια αλλά αρκετες ευκαιριες......και νομιζω οτι με μια συγγνωμη και ενα λυπαμαι δεν γινεται να ξανακτισεις την εκτιμηση που ετρεφες γι αυτον τον ανθρωπο.....γιατι η εκτιμηση και ο σεβασμος ειναι κατι που αποκταται σιγα-σιγα και οταν γκρεμιστουν, απλως φευγεις......σαν πολλυ δεν μπαινω στην διαδικασια μιας αντιπαραθεσης.....ποσο μαλλον σε διαλογο.....απλως "κατεβαζω ρολλα" και φευγω.....και σε περιπτωση επικοινωνιας και παραμενουμε φιλοι, με τον τροπο μου δινω να καταλαβει ο αλλος, οτι δεν παει παρα περα.....τελειωσε!!!!! (περιμενω το σχολιο σου, για να προχωρησω....)

[tristana]

Κρις, αν κάποιος επιχειρεί να μας "χειριστεί" τότε δεν είναι φίλος.