Lowbap

[vasilis]

ΓΙΑ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΝΩΡΙΣ

Οι πιο πολλοί δεν θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πεί
και με αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή
το βόλεμά σας και την ατέλειωτη χαρά
κι ό,τι είχα αφήσει απ' την προηγούμενη φορά.
Τα ίδια μάτια με την τόση αδιαφορία
καλά στημένη και η αλώβητη ιστορία
βλέπεις τώρα είναι μπανάλ η ωμή ολιγαρχία
κυβερνάει η γκλαμουριά και η σινιέ αληταρχία.
Η ευκολία τα λεφτά πανίσχυρο το τέρας
μα για τα αδέρφια μου δε φτάνει ο αέρας
τους μοιάζει η φτώχια φυλακή και ζητούν την ευκαιρία
να ξεφύγουν από αυτή την τιμωρία.
Και πάν’ εκεί, φυτώριο, καλό, εντατικό,
σε ένα κολλέγιο που λες ιδιωτικό
λαμπρό το μέλλον γιάπης με φράγκα
κι αν την χωθείς και σε στοά σε κάνουν μάγκα.
Τη λέν παιδεία, τι κοροιδία
λαπαδιασμένα τα όνειρά τους τι αηδία
αυτά τα αδέρφια χάνονται εδώ στο δυο χιλιάδες
και φταίτε εσείς ρε πατεράδες και μανάδες.

 

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι
τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε
μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.
Γι' αυτά αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω
και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει
δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

 

Αλλού γιορτάζουνε αλλιώς γι' αυτό και εγώ στάνταρ τρελός
σκάω ακάλεστος και έχει ο Θεός.
Παιχνίδια εδώ πολιτικά κι ας έχει έδρανα αδειανά
είν' η πορεία σταθερή στο πουθενά.
Γιουροκουρέλια από εδώ το μισοφέγγαρο από εκεί
και πάνω απ' όλα η μαμά Αμερική
νοιώθω καλά που είμαι απ' την χώρα σου Σωκράτη
κι ας έχω τσίμπλα στο ένα μάτι.
Μα δε βαριέσαι πόσα αδέρφια να χαθούνε
οι υπόλοιποι ίσως να μπορούνε να πηδιούνται απ' το PC τους
και να αλλάζουν τη ζωή τους
με κοκτέλα χημικών, παραγωγή τους.
Με λίγο clubbing πρασινοκόκκινα μαλλιά
πίσω κουφάλες θα μας βάλουν τα γυαλιά
αυτοί τα πάνε πιο καλά στους αριθμούς
θα μας κερδίσουν στους μαρμάρινους σταυρούς.

 

Κι είναι τα αδέρφια μου πιστοί σαν καταναλωτές
φανατικοί των show τηλεθεατές
άλλοι ντιλέρια μπορεί και δικηγόροι
το ίδιο μου κάνει κι ας αλλάζουνε οι χώροι.

Άλλοι μπράβοι και μες την νύχτα καθώς πρέπει
αφού η φτώχια η πουτάνα το επιτρέπει
άλλοι φορέσανε στολή για εκείνους ντρέπομαι πολύ
άλλοι τελειώσαν όποια να 'τανε σχολή.
Άλλοι γιατροί και επιχηρηματίες
άλλοι στον τόκο τα λεφτά και εγκληματίες
μα δεν τ' αντέχω ρε παιδιά εγώ σας έζησα αλλιώς
γι' αυτό σας λέω ότι δεν είμαι τυχερός.
Έμεινα εδώ να τραγουδάω και σας ρωτάω
τελικά από ποιους εκδίκηση ζητάω
από εκείνους που ξέρουμε ότι φταινε
ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαινε.

[vasilis]

ΛΑΣΠΗ ΚΑΙ ΦΩΣ

Πολλά χρόνια βουτηγμένα μες τη λάσπη φίλε
και για πρώτη μου φορά σε βλέπω απέναντι ήλιε
να μου γελάς το φως σου πάνω μου να κυλάς
μα να μην είσαι όπως μου λέγαν, να γερνάς.
Και εγώ στο φως να νοιώθω ακόμα ρε πιο μοναχός
να φτύνω ψέμα για να χτίσω ο τρελός
εκείνο το αύριο που σέρνει λάθη από το τώρα
και να γλιτώσω και καλά δεν βλέπω εγώ την ώρα.

Και δεν μπορεί να μου είναι όλα σκοτεινά
μα συνεχίζω να μη βλέπω εγώ ξανά.
Που είναι η χαρά Που είναι η γιορτή
γιατί μου λέγατε γι’ αυτά Γιατί
Και εγώ σας πίστεψα ανθρωπάκια από το φως
και τίναξα την λάσπη από πάνω μου ο φτωχός
και τώρα τι, τι μου δίνει ο ήλιος πες μου
βλέπεις καλό κοίτα το χτες μου.

 

Όλα είναι ίδια και στη λάσπη και στο φως
φτιαγμένος καλά από το μάστορα ο πηλός
να πλάθεται απλά να αγκαλιάζει τη φωτιά
όμως να φτάνει για να λιώσει μια ματιά.

 

Και εδώ έχει φως τόσο πολύ που με τυφλώνει
η καθαρότητα του νου σας με παγώνει
γι' αυτό και σκύβω να πιάσω λίγο χώμα
δεν μου ταιριάζει είναι ανοιχτό πολύ το χρώμα.
σε όσα λέτε, για αυτά που κλαιτε
για τη βρωμιά σας στο λευκό ακόμα φταιτε
είναι γνωστός ο τρόπος που αγκαλιάζετε το φως
αυτόκλητος κριτής ο καθένας σας Θεός.
Και έτσι η ματιά σας όπου πέφτει χαμηλά
στέλνει φωτιά αντί για αγάπης αγκαλιά
και μην ξεχνάς ό,τι τώρα είναι ψηλά μπορεί και να χαθεί,
να γκρεμιστεί, να γίνει γη.
Και ίσως και λάσπη από εκείνη που μισείς
χωρίς το φως που κατασκεύασες να ζεις
και τώρα τι, τι σου δίνει ο ήλιος πες μου
είναι καλά που ζεις στο χθες μου.

[vasilis]

ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΞΩΤΙΚΟ

Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια
λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ.
νύχτες που απ’ τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια
έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω.

Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου
μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.


Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό
να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό
να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα
που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα.
Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου
θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου
κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά
και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει.
Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό
κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό
και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω
για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω.
Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου
χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου
χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο
ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο.
Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά
αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά
ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω
και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ

.

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
– και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ.

 

Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο
συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο
και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή
να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί
όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί
τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί
μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις
για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις.
Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω
παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω
για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια
που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια.
Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω
πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό
λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι
και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη
Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου
έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου
βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό
και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό.

 

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
–είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό.

[vasilis]

ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΜΟΥ

Κάθε φορά στο μεθύσι μου απάνω
βρίσκω τα λόγια ενώ τον χρόνο τον χάνω
και ζητάω απ' τη ζωή και της λέω:

Δώσε μου πίσω το φως, τον αέρα, τον ήλιο
τον χαμένο καιρό μου, τον καλό μου τον φίλο
του πατέρα τις κουβέντες, και την αγκαλιά του γιου μου
την πρώτη μου ανάσα, την γαλήνη του νου μου.
Της μάνας το γέλιο, της γιαγιάς το φιλί
τη μπάλα του μπάσκετ που μου λείπει πολύ
το παλιό μου το ράδιο, το μουσαμά να χορέψω
την παλιά μου κουζίνα και ίσως να μαγειρέψω.
Μια στιγμή απ' το σχολείο, το παλιό μου θρανίο
μια κοπάνα καλή και μια βόλτα στο κρύο
το παλιό μου δωμάτιο, το σπασμένο κρεβάτι
τις ζωγραφιές στον τοίχο, τον καμένο μου χάρτη.
Την πρώτη κασέτα, τον πρώτο μου δίσκο
το πρώτο ξενύχτι, την πρώτη μου disco
το αρμόνιο το παλιό και τα μαύρα γυαλιά μου
το πρώτο ραντεβού και την πρώτη φορά μου.



Στο μεθύσι μου απάνω λοιπόν θ' αρχίσω
να ζητάω απ' τη ζωή ό,τι μου χρωστάει να φέρει πίσω
τότε που οι στιγμές κατεβαίνουν σαν γουλιά
και κολλάνε στο λαιμό μου σαν ατσάλινη θηλιά.

Στο μεθύσι μου απάνω λοιπόν θ' αρχίσω
να ζητάω απ' τη ζωή ότι μου χρωστάει να φέρει πίσω
βρίσκω τα λόγια και ρωτάω
πως έχασα το χρόνο και ζητάω:

 

Την μικρή την αυλή, την παλιά την παράγκα
γιοματάρι το κρασί του παππού μου του μάγκα
του Στελάρα τραγούδια, και ένα γλέντι παλιό
τα πρώτα μου ξύδια, ένα μεθύσι καλό.
Το μαύρο καπέλο, την πρώτη μου βάρδια
την πρώτη σκοπιά μου, την πρώτη μου άδεια
στο Ρόδον το live που εκεί ήταν όλοι
τη γκαρσονιέρα να χαζεύω την πόλη.
Το πρώτο τραγούδι που είχα τότε ραπάρει
το ξημέρωμα εκείνο στις 5 Φλεβάρη
κι αν δεν μπορείς όλα αυτά δώσε μου κάτι
διάλεξε απ' όλη τη ζωή μου ένα κομμάτι
Γιατί όσα είπα και όσα έκανα παλιά
στο λαιμό μου είναι τώρα σαν συρμάτινη θηλιά
γεμάτο με αίμα μαζί και ψέμα
μα άστα να πάνε αλλάζω θέμα.

 

Στο μεθύσι μου απάνω

τα λόγια βρίσκω, το χρόνο χάνω

[vasilis]

ΒΙΑ (ΣΤΟ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ)

Νοιώθω την ένταση τριγύρω κακό σημάδι
σαν άρωμα πολέμου απλωμένο στο σκοτάδι
τα πάντα είναι ανήσυχα διάχυτος ο φόβος
βαριά ατμόσφαιρα και επώδυνος ο χρόνος.
Γίνεται αρχή ακούω παντού δηλώσεις
να σε καλούν το χρέος λεει να πληρώσεις
και εσύ καλό παιδί υπακούς στον αρχηγό
βουτάς στο όχλο και βούρ για το κενό.
Με θιγμένο εγωισμό και συνείδηση νεκρή
μα δε σκέφτηκες ρε βλάκα ότι μπορεί
να ’κονομάν με τη μαγκιά σου ή τα χαμένα όνειρά σου
κρατώντας εθισμένη τη γενιά σου
σε ένα παιχνίδι και καλά περιθωριακό
ποντάροντας για πάντα στης ζωής το μυστικό
και στη δίψα εκείνη που έχει κάθε παιδί
παλεύοντας στο βούρκο την αλήθεια για να δει.
Να ξεχωρίσει, να παίξει, να νικήσει
κι αφού γυρίσει το παιχνίδι να ζητήσει
λίγη εξουσία και για χάρη όλων αυτών
να μπει για τα καλά στο παιχνίδι των δειλών.

 

Μη μασάς με τη στημένη βία όλων αυτών
μη μπεις ποτέ στο παιχνίδι των δειλών
μην αφήνεις την ζωή σου στα χέρια των πολλών
φτύσε το στημένο το παιχνίδι των δειλών.

 

Φοράν στη βία μάσκα ριζοσπαστική
της δώσαν και όνομα σαν φόρμα αστική
και την ρίχνουν να χορεύει εδώ και εκεί
κι η γιορτή καλά κρατεί.
Κι όλοι εκείνοι οι εκλεκτοί εκ του ασφαλούς
να συλλέγουν για στημένους οπαδούς
ψυχές βασανισμένες με ενοχές
που αναζητούν την ελπίδα σε παλιότερες ευχές.

Και τέλειο σαν θύμα με συναίσθημα αρκετό
για να γίνει ένα σύγχρονο ερπετό
μεταλλαγμένο με ανθρώπινη μορφή
και έτσι ζυγώνουν οι μεγάλοι την κορφή.
Σέρνοντας θύματα μαζί τους
κι ανοίγει πιο πολύ η όρεξή τους
να ποντάρουν στη βία εν ονόματι τρελών
στο στημένο το παιχνίδι των δειλών.

Μη μασάς με τη στημένη βία όλων αυτών
μη μπεις ποτέ στο παιχνίδι των δειλών
μην αφήνεις την ζωή σου στα χέρια των πολλών
φτύσε το στημένο το παιχνίδι των δειλών.

Σταμάτα ρε το παιχνίδι είναι στημένο
γι' αυτό είμαι εδώ και συνεχίζω να επιμένω
πως δε σου αξίζουν όλα αυτά και είναι κρίμα
να νοιώθεις άνετα ενώ είσαι το θύμα.
Μάθε ρε να φτύνεις ότι σου χαλάει τη γεύση
και όπως πάντα πίσω υπάρχει μια θέση
που γράφει το όνομα σου με γράμματα δικά σου
και έχει κλειδωμένο ότι άφησες απ' τα όνειρά σου.
Μα πρέπει να το πας απ' την αρχή
τα πράγματα είναι δύσκολα εδώ θέλει αντοχή
εδώ δεν έχεις την βοήθεια κανενός
μα σαν κοιτάς ψηλά υπάρχει ο ουρανός
Και αλήθεια είναι αυτό που μας ενώνει
κάθε φορά που μας πληγώνει

η μοναξιά που γίνεται όπλο όλων αυτών
στο στημένο το παιχνίδι των δειλών.

[vasilis]

ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Δυο μάτια που κλαινε, τον καημό μιας ψυχής
παιδιά κατώτερου θεού, μιας χαμένης γης
συνηθισμένα στον πόνο και στην ξένη φροντίδα
με μια τάση φυγής και κρυμμένη μια ελπίδα.
Ξεχασμένα απ' αυτούς που τα φέραν στον κόσμο
και ένα σύστημα σάπιο που τα αφήνει στο δρόμο
κι οι δήθεν που λένε λειτουργοί του καλού
κι αυτοί που τσεπώνουν στο όνομα του Θεού.
Είναι κρυμμένοι όλοι οι ανεύθυνοι πάλι
κι ως τον λαιμό βουτηγμένοι όλοι μέσα στην κραιπάλη
κάνουν τον πόνο του άλλου χαρά τους
και ενώ όλα γέρνουν όπως πάντα προς την πλευρά τους.
Σε μια εξουσία ανήθικη και αρρωστημένη
διαχειριστές τρελοί και διεφθαρμένοι
σαν παραμύθι που δεν κρατάει πολύ
μέχρι έναν τάφο ένα μικρό κελί.

 

Και ενώ όλοι ξέρουν την αλήθεια και πάλι
σταματούν και γυρνούν αλλού το κεφάλι
σε κάθε φυλακή και κάθε ίδρυμα πόνου
χαμένοι όλοι αυτοί στο ταξίδι του χρόνου.
Ενώ αυτά μέσα σε τοίχους κλεισμένα
και σ' όλα αυτά που πονούν μαθημένα
όλοι το ξέρουν σαν κοινό μυστικό
πως το δήθεν σύστημα το σωφρονιστικό
είναι καλό σχολειό και όλοι όσοι μαθαίνουν
ποτέ δεν ξεφεύγουνε μ' αυτά αργοπεθαίνουν
και έτσι όλοι οι άλλοι στην ησυχία τους πάλι
φτιαγμένοι για τη ζωή τη μεγάλη.
Φιλανθρωπίες και ένα ψεύτικο δάκρυ
χαμένα κορμιά που πάντα βρίσκουν την άκρη
να ξεγλιστράν και να κερδίζουν την κοινή τη γνώμη
κι όλοι σ' αυτό το κράτος να κοιμούνται ακόμη.

 

Για όλους εσάς που στηθήκατε απέναντι
τα χρόνια εκεί μέσα είναι μόνο έναντι
και είναι σα να χρωστάνε ζωή και λευτεριά
σε εκείνους που δεν ξέρουν και ζούνε μια χαρά.
Λες και πρέπει να πληρώνουν το λάθος μιας φοράς
και σε έναν κώδικα χαμένα να 'ναι συμπεριφοράς
φτιαγμένο από εκείνους τους μεγάλους τους αγνούς
στολισμένα από ηθική που δε τη χωράει ο νους.

Και έτσι λεει ανοίγουν δρόμο για τη νέα τους ζωή
και είναι έτοιμα ύστερα όλα για το αύριο που θα 'ρθει
μα η επανένταξη πονάει και στοιχίζει πιο πολύ
και απ' το ξύλο που έχουν φαει και από το υγρό κελί.
Κι ύστερα άντε να ακούσουν τις τόσες συμβουλές
κι ύστερα άντε να πιστέψουν ό,τι πια και να τους λες
χαμένες συνειδήσεις πιο μεγάλο το κακό
σκυμμένα τα κεφάλια κοινό το μυστικό.

Κι όλοι το ξέρουν σαν κοινό μυστικό.

[vasilis]

ΕΙΝΑΙ ΘΥΣΙΑ

 

Κάπου και εσύ θα' χεις ακούσει ιστορίες
ή από εδώ και εκεί τις μαρτυρίες
για εργάτες που χαθήκανε στο Πέραμα στη ζώνη
για ένα μεροκάματο που το όνειρο σκοτώνει.
Για ζωές κρεμασμένες πάνω σε σκαλωσιές
να δουλεύουν μουρμουρίζοντας το χθες
να ζητάνε απ' το Θεό, να βγούνε λεει με το καλό
απ' τα σκοτεινά αμπάρια για να δουν τον ουρανό.
Μα αλήθεια είναι θυσία σε βρώμικο βωμό
γι' αυτό φωνάζω δυνατά ρε και γαμώ
τους εργατοπατέρες, τα στημένα σωματεία
και κάθε γαμημένη εταιρία.
Που τα' χει κάνει πλακάκια μ' αυτές τις αδερφές
που έχουν γαλόνια στις άσπρες τις στολές
κι αυτό το κράτος που είναι αδύναμο να βάλει
κάποιες βάσεις σωστές και να επιβάλει.
Όλα τα μέτρα εκεί που παίζονται ζωές
μα θα μου πεις ρε βλάκα τι είναι αυτά που λες
αυτοί θέλουν καλά στημένη την απάτη
δεν έχει κέρδος να προσέχεις τον εργάτη.
Πρέπει να καιει η λαμαρίνα να πονάει το ματσακόνι
και γρήγορα η δουλειά ρε να τελειώνει
γι' αυτό φωνάζω ψηλά στον ουρανό
πως όλα αυτά είναι θυσία σε βρώμικο βωμό.

 

"Γι' αυτό μ' αυτά τα λίγα λόγια βγάζω τον θυμό μου. Για όλα αυτά που γίνονται κάτω απ' τον γκρίζο ουρανό εκεί στο Πέραμα. Και δεν ξεχνάω ρε όσους πέθαναν άδικα. Και δεν με νοιάζει εσείς τι λέτε. Και πως τους δικαιολογείτε όλους αυτούς τους μαλάκες που φταινε. Εγώ δεν ξεχνάω και πονάω μαζί μ' αυτούς που ακόμα ελπίζουν. Γιατί όλα αυτά είναι θυσία σε βρώμικο βωμό."

[vasilis]

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΝΝΙΑ

Μίλησαν προφήτες για τα χρόνια αυτά που ζούμε
γράφτηκαν βιβλία για όσα τώρα εμείς ακούμε
έμμονες ιδέες και ελπίδες χαμένες
να κυριεύουν τις γενιές τις ξεχασμένες.
Μάζες λαού να γυρίζουν σαν τις πόρνες
μηνύματα απ' αυτούς που δεν πρέπει σε οθόνες
επιβολή της τάξης που δε χωράει ο νους
πίσω από ασπίδες, δακρυγόνα και καπνούς.
Στρατάρχες γενναίους χέρια βαμμένα με αίμα
τόσες ψυχές χαμένες μονάχα για ένα ψέμα
νέες χολέρες στα εργαστήρια φτιαγμένες
νέες μορφές πολιτικά μεταλλαγμένες.
Παχιά τα λόγια, γνωστές οι τακτικές
μασόνοι ταγμένοι σε νέες δυναμικές
κι αυτοί που δε μασάνε να' ναι συνέχεια μόνοι
καλή η μοναξιά μα το άδικο σκοτώνει.

Αυτούς που συνηθίσαν να κοιτάν στον ουρανό
αυτούς που ονειρεύονται ακόμα ένα Θεό
φτιαγμένο για προστάτη σε τούτη τη γενιά
να στέκεται απέναντι στα χρόνια του εννιά.

 

Να ξέρεις ότι σ’ έχει τόσο ανάγκη αυτή η γενιά.
Θεέ μου, στα χρόνια του εννιά.


Μας μάθαν πως το τέλος όπου να' ναι φτάνει
κι αυτό κρατάει καλά, αφού το κόλπο πιάνει
και όλοι αυτοί οι πονηροί την ευκαιρία δεν χάνουν
ανθρώπους εκπαιδεύουνε να ξέρουν να πεθάνουν.

 Και σαν κοράκια έτοιμοι εξομολογητές
της ψυχής μας όλοι στημένοι εξαγνιστές
να βρίσκουν πάντα έδαφος πάνω στους προδομένους
δουλεύοντας πιστά για τους μαλάκες κάθε γένους.
Μα ανήκει σε εμάς η σωτηρία της ψυχής μας
και εκείνο το ταξίδι στην επόμενη ζωή μας
όταν θα γονατίσουμε στο Θεό μπροστά
θα κρίνει μόνο εκείνος τα λάθη ή τα σωστά.
Και για πρώτη μας φορά αλήθεια ίσως να πούμε
και όσοι νοιώθουν τώρα αγνοί να δω που θα κρυφτούνε
εκεί που το όνειρο παλεύει με την ύλη
σε μια φωτεινή και αδιάβατη ίσως πύλη.
Εκεί στο ραντεβού με το δημιουργό
κι αν πρέπει του ζητάω μια χάρη μόνο εγώ
να δώσει μια ευκαιρία στα χαμένα τα κορμιά
να συγχωρεθούν για τα χρόνια του εννιά.

[vasilis]

Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ

Μια φορά και έναν καιρό ένας φίλος παλιός
που έτυχε να' ναι αλεπού λεει κι αυτός
θυμάμαι είχε πει μια ιστορία που' χε ακούσει παλιά
για έναν βάλτο που 'χε πάρει το φεγγάρι αγκαλιά.
Και μια αλεπού που έμενε εκεί
κλεισμένη χρόνια κι όλα αυτά σιωπηλή φυλακή
να παλεύει παντού λίγο χώμα να βρει
για να φυτέψει ένα σπόρο από στάχυ στη γη.
Ένα σπόρο από τους λίγους που' χε πάρει μαζί
μήπως και δώσει λεει στο βούρκο ζωή
και έσκαβε τόσο βαθιά φοβόταν λεει πως το χώμα
δεν είχε ακούσει τις ευχές της ακόμα.
Ή πως ήθελε λίγο απ' το όνειρό της να κλέψει
και κράταγε μέσα του ό,τι είχε φυτέψει
χωρίς βλαστάρι να βλέπει, να παίρνει καρπούς
και μοιάζαν ψεύτικα όλα της αλεπούς.
Μα έσκαβε ακόμα πιο βαθιά και που να δεις
όταν απάντησε η γη κι ο ήλιος της αυγής
για τον τελευταίο σπόρο που είχε βάλει απ' το όνειρό της
τότε κοίταξε ψηλά και ακούν ακόμα το ουρλιαχτό της.

Πήρε λοιπόν τους καρπούς και ενώ δεν είχε να φαει
τους έβαλε όλους στο χώμα και άρχισε να γελάει
και άρχισε λεει να βλέπει από τις στοίβες βουνά
είδε φεγγάρι και ήλιο να κυνηγιούνται ξανά.
Έτσι ξεχνούσε την πείνα, την κομμένη ουρά της
τα βρώμικα χόρτα που υπήρχαν κοντά της
βούταγε μέσα στη λάσπη έμοιαζε θάλασσα τώρα
είχε τριγύρω τα στάχυα, χρυσαφίζαν σαν δώρα.
Και κάθε φορά που η γη γεννούσε
τα μάτια σήκωνε ψηλά στον ουρανό κοιτούσε
κι άφηνε το ουρλιαχτό της να φοβίζει τα πουλιά
που όταν νοιώθανε ζωή πέταγαν τόσο χαμηλά.
Μα φύλαγε τους σπόρους πιο πολύ κι απ' την ζωή της
το μοναδικό όνειρό της που ταξίδευε μαζί της
διάλεξε εκεί στον βάλτο να τ' αφήσει
και έσκυψε στη γη να της μιλήσει.
«Θες δε θες θα βγούνε κι άλλα
πιο καλά και πιο μεγάλα
σκάβω βαθιά και σ' αφήνω φυλαχτό
ένα ακόμα ουρλιαχτό».

 

Αντίκρυ λεει θανάτου η αλεπού του βάλτου
το τελευταίο ουρλιαχτό της στη γη το 'θαψε εμπρός της
και φώναξε στο στάχυ τύχη καλή ρε να 'χει
να τ' αγκαλιάζει η γη και ο ήλιος σαν θα βγει.

[vasilis]

ΣΙΓΟΥΡΙΑ

Κακό πράγμα η σιγουριά τελικά άκου που σου λέω
εγώ που πληρώνω ακόμα για όλα εκείνα που δε φταιω
δεν άραξα ποτέ να βολευτώ σε όσα είχα κοντά μου
δε μοιράστηκα ποτέ τα όνειρά μου.
Με εκείνους και καλά τους βολεμένους
εγώ έψαχνα το δάκρυ κάπου αλλού, στους πληγωμένους
απ' όλα εκείνα που μουλιάζουν το μυαλό μας
που γεμίζουν ένα ψέμα με χαρά για το εγώ μας.

Στάθηκα απέναντι από εκείνα που μου ’τάζαν
που μου χαλάγαν τη ζωή και με τρομάζαν
γιατί είναι τόσο ψυχρό και βέβαιο το πάθος
που δε σηκώνει λάθος.
Και με απόγνωση βαθιά κοιτάω να μην καταντήσω
να πληρώνω λύτρα για να πάρω τη ζωή μου πίσω
Βάζω στοίχημα λοιπόν όλα τα όνειρά μου
και τρέχω πάλι μακριά απ' τη σιγουριά μου.

 

Και έτσι στο έργο που κυλάει σήκωσε λίγο τη ματιά σου
είναι ο ρόλος σου μικρός βάλε λόγια ρε δικά σου
ζήσε περήφανη ζωή και άσε το δράμα
Διώξε το φόβο μακριά δεν έχει όρια το θαύμα.
Πες ότι θέλεις να πετάξεις κι ας μεγάλωσες στο χώμα
πάρε μαύρο και λευκό, φτιάξε ένα δικό σου χρώμα
κάνε φίλους που δεν έχουν λησμονήσει
εκείνο το παιδί που δεν έχει ακόμα αρχίσει
να μετράει τις αναμνήσεις και τη λύπη του να φτύνει
να ζητάει απ' τη στιγμή μεγαλείο και να κρίνει
ό,τι του δίνει μια εικόνα τυλιγμένη μ' ένα ψέμα
ένα τίποτα που αρκεί για να γίνει πρώτο θέμα.
Μα εκεί χαμένος στην ασφάλεια της λήθης
να φωνάζει η ψυχή του «Ρε, ηλίθιε, δεν με πείθεις!»

Θέλω μια άνοιξη από δάκρυα, πίστεψέ το, είναι η σειρά σου
σ' αγαπάει η ζωή φύγε ρε απ' τη σιγουριά σου.

 

Τη σιγουριά που μου έδινες Θεέ μου δεν πήρα ποτέ μου
είχα παρέα τον πόνο στα ταξίδια μου εγώ
τριγύρω μου όλα γνωστά σαν το αύριο, το χθες μου
να μου κλείνουν το στόμα μα δεν λέω να πνιγώ.

 

Καθένας από εμάς πρέπει να έχει για πατρίδα το μέρος που ζούνε οι αξίες και οι αρχές του. Και τότε η αλήθεια και το φως θα μας λυτρώσουν απ' τις σκιές.

[vasilis]

OUTRO

Τελικά καταφέραμε να βρούμε το Λαβωμένο Ξωτικό. Φωνάζοντας δυνατά Από Τον Τόπο Της Φυγής. Χωρίς να χρησιμοποιήσουμε Βία. Δραπετεύοντας από τη Σιγουριά μας. Γιατί εδώ Στα Χρόνια Του Εννιά είναι Κοινό Μυστικό. Πως ο καθένας από εμάς ακροβατεί Χωρίς Δίχτυ Ασφαλείας. Ή συμμετέχει σε Παράσταση Σιωπής. Ακούω λοιπόν το ουρλιαχτό της Αλεπούς Του Βάλτου. Και νοιώθω σαν να κυνηγάω το φάντασμα μέσα σε Λάσπη Και Φως. Ενώ Πίσω Δε Γυρνάω. Παραμένω συγχρόνως χαμένος στο όνειρο. Και κάνω κατάθεση ψυχής για τέταρτη φορά. Υπενθυμίζοντας σ' όλους ότι το να κάνεις μουσική στην Ελλάδα είναι Θυσία Σε Βρώμικο Βωμό.

[vasilis]

ACTIVE MEMBER
:: Στην Ώρα των Σκιών ::

ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

 

Γύρω από μένα πάλι αυτά που είχα ξεχάσει,
αυτά που το μυαλό μου τώρα χρόνια είχε ησυχάσει
και να τα αποφύγω πάλι κουράγιο θέλει
η απόσταση μικρή δε ξανανιώθω σα κουρέλι.
Και μη μου λες, κόψε τις συμβουλές
εσύ καλέ μου φίλε που το καλό μου μόνο θες
εσένα που έβλεπα στα χέρια μου να κλαις
όταν τριγύρω σου χόρευαν μονάχα οι σκιές.

Τώρα τι θες με σηκωμένο το κεφάλι
εσύ που ζεις γι’ αυτό που φτύνουνε οι άλλοι
εκείνο το κομμάτι της ζωής που περισσεύει
σε σένα ταιριάζει και σε όποιον ζητιανεύει.

Αυτή τη λίγη χαρά μπροστά σ’ έναν καθρέφτη
μια δόση αλήθειας στα λόγια ενός ψεύτη
και είναι αργά, κοίτα δίπλα τη σκιά
παραμονεύει να σου κλέψει τη χαρά.

Με μια κουβέντα ή με ένα νόημα απ’ τα μάτια
κι αυτό που θες το ’χασες τώρα έγινε κομμάτια
μα εσύ εκεί ξανά να το παλεύεις
να σου χτυπούν τα χέρια και να χορεύεις.

Όλοι εκείνοι που διάλεξες να ’ναι πάλι κοντά σου
να σε νιώσουνε θες και ν’ ακούσουν τα όνειρά σου.
Μα πρέπει ηλίθιε να μάθεις ότι φταις
που υπάρχουν τριγύρω μας ακόμα οι σκιές.

 

Χάθηκε η ψυχή σου στο τέλος των ευχών
και ξαναζούμε στην ώρα των σκιών.

 

Χαμένη υπόθεση μου λες πως είναι το όνειρό μου,
πως θα μου βγει ξινό που κάνω το δικό μου
που ζω, φωνάζω, πονάω και αγαπάω
που στέκομαι απέναντι κι αν θέλω πάω.

Ταξίδι μακρινό με τη ψυχή μου οδηγό,
έτσι όπως έμαθα να κάνω μόνο εγώ
και από εκεί ψηλά να σε βλέπω καθαρά
και να ’σαι ακίνδυνη για μένα εσύ σκιά.

Γιατί έχει φως και λάμπει τόσο ο ουρανός,
ο μεγαλύτερος για σένανε εχθρός,
αφού αιώνες τώρα μια κατάρα κουβαλάς
μες στο σκοτάδι να ’σαι μόνη να πονάς.
Και αφού έτσι θες, μείνε πάντα στο σκοτάδι
να σέρνεσαι ύπουλα και να εκδικείσαι κάθε βράδυ
αυτούς που κάνουν ένα βήμα για να σωθούν,
αυτούς που κατάφεραν πάλι να ονειρευτούν.
Καινούρια αρχή και μια ζωή στο φως,
έτσι όπως έφτιαξε για όλους ο Θεός.
Μα οι σκιές μένουν ακόμα ζωντανές
και δε μιλάς λες κι είναι αυτό που θες.
Μα βρες κουράγιο και πρέπει να ξεχάσεις,
γύρνα σελίδα το τέλος να διαβάσεις,
το παραμύθι αυτό με τις σκιές.
πρέπει να τελειώσει χωρίς πια τις ευχές.

[vasilis]

Ό,ΤΙ ΣΟΥ ΠΑΕΙ

Μπορεί να είναι άδικο που μιλάω για σένα
εσύ έχεις όμως πάνω σου τα μάτια όλα στραμμένα.
Είσαι ένα φαινόμενο που λες κοινωνικό,
έχεις γίνει μόδα, μα και κάτι μαζικό.

Γι’ αυτό σου χαλαλίζω τα λίγα αυτά λεπτά,
για ένα ψιλοκράξιμο, εσύ ξέρεις απ’ αυτά.
Γι’ αυτό σου αφιερώνω αυτούς τους λίγους στίχους,
κι αυτούς που δε γουστάρεις τους δικούς μου μόνο ήχους.

Θέλοντας να θίξω τη μιζέρια της ψυχής σου,
σου τραγουδάω και σου λέω άντε γαμήσου,
μ’ όλα τα αποβράσματα που ζούνε σαν κι εσένα
και όλα εκείνα που είχες χρόνια ειπωμένα.
Εσύ η πιπίλα ενήλικων μωρών,
εσύ ο αρχηγός όλων των εκλεκτών
που η δήθεν μαγκιά σου πάντα μέσα σε σελίδες
είναι φτιαγμένη για όλα αυτά που εσύ δεν είδες.
Για τις φαντασιώσεις σου τις σεξουαλικές
και όλες τις αρχές σου τις μηδενιστικές,
Σα γνήσιος λεμές που την πουστιά μόνο αγαπάει,
βρήκες επιτέλους εδώ ό,τι σου πάει.

 

Σε φτιάξαν όλοι αυτοί στα πρότυπα ενός βλάκα.
Έναν βλάχο-γιάπη με εξέλιξη μαλάκα.
Στημένος παντογνώστης που στο χέρι έχει πένα
με σκοπό να γίνει είδωλο για όλα τα χαμένα

που θέλουν στο χαρτί ό,τι και στο κρεβάτι·
μία μπάσταρδη γλώσσα και έναν έρωτα απάτη,
όπως τα πουκάμισα που ’ναι κολλαρισμένα
τα μαλλιά τους που χρόνια τώρα είναι κολλημένα.
Σ’ εκείνα τα κρανία με τα κενά αέρος
και τα κόμπλεξ για το πέος,
εσύ έχεις το φάρμακο, βάρα τους τη δόση
ένα καλό εξώφυλλο μπορεί να τα σηκώσει.
Και να σου στα ύψη πάνε πάλι οι πωλήσεις,
χωρίς να πρέπει εσύ ποτέ να μιλήσεις
και έχεις και παράπονο και νοιώθεις αδικίες,
εσύ ο πιο καλός συλλέκτης πια στις μαλακίες.
Σα γνήσιος λεμές που την πουστιά μόνο αγαπάει,
βρήκες επιτέλους εδώ ό,τι σου πάει.
Τη συμβουλή μου άκου, εγώ θέλω να σωθείς
κι όσο είναι καιρός, πήγαινε αλλού να γαμηθείς.

Σα γνήσιος λεμές που την πουστιά μόνο αγαπάει
βρήκες επιτέλους εδώ ό,τι σου πάει.

[vasilis]

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΝΝΙΑ

Μίλησαν προφήτες για τα χρόνια αυτά που ζούμε,
γράφτηκαν βιβλία για όσα τώρα εμείς ακούμε.
Έμμονες ιδέες και ελπίδες χαμένες,
να κυριεύουν τις γενιές τις ξεχασμένες.

Μάζες λαού να γυρίζουν σαν τις πόρνες,
μηνύματα απ’ αυτούς που δε πρέπει σε οθόνες,
επιβολή της τάξης που δε χωράει ο νους
πίσω από ασπίδες, δακρυγόνα και καπνούς.
Στρατάρχες γενναίους, χέρια βαμμένα με αίμα,
τόσες ψυχές χαμένες μονάχα για ένα ψέμα,
νέες χολέρες στα εργαστήρια φτιαγμένες,
νέες μορφές πολιτικά μεταλλαγμένες.

Παχιά τα λόγια, γνωστές οι τακτικές,
μασόνοι ταγμένοι σε νέες δυναμικές
κι αυτοί που δε μασάνε να ’ναι συνέχεια μόνοι.
Καλή η μοναξιά, μα το άδικο σκοτώνει,
αυτούς που συνηθίσαν να κοιτάν στον ουρανό,
αυτούς που ονειρεύονται ακόμα ένα Θεό
φτιαγμένο για προστάτη σε τούτη τη γενιά
να στέκεται απέναντι στα χρόνια του εννιά.

 

Να ξέρεις ότι σ’ έχει τόσο ανάγκη αυτή η γενιά.
Θεέ μου στα χρόνια του εννιά.

 

Μας μάθαν πως το τέλος όπου να ’ναι φτάνει
κι αυτό κρατάει καλά, αφού το κόλπο πιάνει.
Και όλοι αυτοί οι πονηροί την ευκαιρία δεν χάνουν,
ανθρώπους εκπαιδεύουνε να ξέρουν να πεθάνουν.

Και σαν κοράκια έτοιμοι εξομολογητές
της ψυχής μας όλοι στημένοι εξαγνιστές,
να βρίσκουν πάντα έδαφος πάνω στους προδομένους,
δουλεύοντας πιστά για τους μαλάκες κάθε γένους.
Μα ανήκει σε εμάς η σωτηρία της ψυχής μας,
και εκείνο το ταξίδι στην επόμενη ζωή μας,
όταν θα γονατίσουμε στο Θεό μπροστά
θα κρίνει μόνο εκείνος τα λάθη ή τα σωστά.
Και για πρώτη μας φορά αλήθεια ίσως να πούμε
και όσοι νοιώθουν τώρα αγνοί να δω που θα κρυφτούνε.
Εκεί που το όνειρο παλεύει με την ύλη,
σε μια φωτεινή και αδιάβατη, ίσως, πύλη.
Εκεί στο ραντεβού με το δημιουργό
κι αν πρέπει του ζητάω μια χάρη μόνο εγώ,
να δώσει μια ευκαιρία στα χαμένα τα κορμιά,
να συγχωρεθούν για τα χρόνια του εννιά.

[vasilis]

ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

Χρόνια τώρα χαμένος στ’ όνειρο μένω

κι όλοι με βλέπουν σαν ν’ αργοπεθαίνω.

Μα εγώ ψηλά κρατάω ακόμη το κεφάλι

και δε με νοιάζει ό,τι κι αν λένε για μένα οι άλλοι.

Είναι όμορφο το όνειρο μοιάζει παιχνίδι

Ή μ’ ένα δίχως γυρισμό μοιάζει ταξίδι,

από τα μέρη εκείνα του μυαλού τα θεία

που ζευγαρώνει αιώνια μια μελωδία

μ’ όλα αυτά που βγαίνουν μέσα απ’ την καρδιά μας,

αυτά τα λίγα που απομείναν δικά μας,

τη λίγη αγάπη και τη λίγη συμπόνια,

το τραγούδι εκείνο που κρατάει χρόνια

κι αυτό το βλέμμα εκεί ψηλά στον ουρανό

που συναντά το χαμένο μας Θεό,

δίνει γαλήνη μέσα στην ψυχή μας

και στέλνει δώρο στ’ όνειρο τη ζωή μας.

 

Χαμένος στ’ όνειρο, γιατί έτσι γουστάρω εγώ.

Χαμένος στ’ όνειρο, γιατί έτσι έμαθα να ζω

 

Κι έτσι όλοι εσείς σ’ άσπρο φόντο, μια αντίθεση

και γύρω όλοι οι εφιάλτες ψάχνουν λύτρωση

και μες στο όνειρο να βρουν μια αδυναμία·

μ’ αλήθεια, σας το λέω, δεν υπάρχει καμία.

Κι όλοι εσείς της στιγμής, οι τόσο τυχεροί

Που τρέμετε συνέχεια αν θα σας βρει το πρωί

εκεί που πάντα φτύνετε αίμα,

εκεί που σας πληρώνουν με ψέμα,

εκεί που για καρέκλα σκοτώνουν,

εκεί που τα όνειρα όλα τελειώνουν,

Κι ό,τι αξίζει σε σάς να το βρείτε,

κι ότι κι αν γίνει, αλήθεια μην πείτε.

Έτσι κι αλλιώς τα συνηθίσατε όλα αυτά,

αυτά που σάς ταιριάζουν μια ζωή στα σκατά.

Κι εμείς οι άλλοι, λέει, οι καημένοι,

είμαστε αλλού, κάπου στ’ όνειρο χαμένοι.